Czy nie wystarczyłby więc album ze zdjęciami? Tylko którymi? Tymi z codziennego życia polskich miast? Tymi z wielkich wydarzeń politycznych, jak wizyty Chruszczowa, Nixona, czy de Gaulle’a? (Jak blisko mógł fotograf podejść do męża stanu! To dziś niewyobrażalne!). A może ze zdjęciami reklamowymi i modowymi, które robił jako jeden z pierwszych w Polsce, współtworząc m.in. słynną rubrykę Barbary Hoff w „Przekroju”? Z fotografiami uwielbianych kobiet? Albo ze zdjęciami sztuki i jej twórców, od Kantora i Szapocznikow po Liberę i Althamera, absolutnie unikatowym archiwum, bezcennym dla przyszłych pokoleń? (Jak weźmiesz historię sztuki polskiej XX wieku, to trudno wśród wybitnych artystów znaleźć kogoś, kogo nie fotografowałem... ).
Pasjonująca lektura tej autobiografii, opowiedzianej Małgorzacie Purzyńskiej dowodzi, że jednak nie zastąpi jej żaden album. Każde zdjęcie ma przecież swoją historię. No i jakież niezwykłe to było życie! Intrygująca jest już historia wojenna nastolatka, wywiezionego na roboty do Niemiec i młodego człowieka uwięzionego w czasach stalinowskich za udział w nieistniejącej organizacji. Kiedyś wróci do koszmarnego więzienia, by je sfotografować… A to dopiero początek wielowątkowej, pełnej anegdot opowieści o pracy i życiu towarzyskim, przede wszystkim w PRL-u, do którego – mimo wielu pięknych wspomnień – mistrz nie ma sentymentu.
Tadeusz Rolke mówi o sensie fotografii i zmieniającym się sprzęcie, o działalności dla „Stolicy” czy „Polski” z jednej strony i dla „Sterna”, „Elle” i „Art” z drugiej. Wspomina sławnych i zapomnianych ludzi, których spotykał z obu stron obiektywu – od kolegów po fachu i dziennikarzy po aktorów czy malarzy.
O swoich kobietach mistrz fotografii mówi szokująco szczerze, ale przecież i o sobie opowiada bez żadnej taryfy ulgowej, z imponującym dystansem: Zawsze jedna. Wszystkie były jedną – odpowiada na pytanie o to, jakie dziewczyny mu się podobają. Wiesia, pierwsza żona i Silke, druga, i Matylda, Lucyna, Jadwiga, Daliana, Kinga, Dorota, Ania… Z reguły były coraz młodsze. A seks? Oczywiście, ale uleganie tym wszystkim bodźcom jest zdradliwe, bo można się pomylić, przedkładając wartość seksu ponad wszystko – mówi, bez minoderii opowiadając o swych flirtach, romansach i związkach. Kobiety lgnęły do niego, chociaż nie wszystkie.
Mój pech? – kończy opowieść. – Całe życie mi towarzyszył, ale mnie nie pogrążył. A potknięcia? Ciosy losu? Rodzina? Pieniądze? Majątek? Tomasz Łubieński napisał kiedyś o powstaniu warszawskim: „Ani triumf, ani zgon”. Te słowa mogę odnieść do mojej prywatności, do fotografii, które zrobiłem, i do tych, których nie zrobiłem, do tych małżeństw i przygód…

Życie i praca Tadeusza Rolke to prawdziwa kapsuła czasu, a treścią jego życia były i są piękne kobiety, artyści oraz fotografia. Ta ostatnia jest jednak chyba najważniejsza – Fotografia to moja namiętność, pasja i powołanie – mówi w tej książce Tadeusz Rolke.

W imieniu Autorów i Wydawnictwa Agora zapraszam na wieczór autorski, który odbędzie się 23 listopada o 19:00 w Leica Gallery  na Mysiej 3 w Warszawie. Spotkanie poprowadzi Aga Kozak.