Facebook
Poczta
Forum
Sklep
Logowanie
Dodaj
zdjęcie
Wydrukuj
zdjęcie

Od 1996 roku Foto-Kurier
jest jedynym polskim
przedstawicielem
panelu fotograficznego
stowarzyszenia EISA

SZUKAJ

HP Pentax EI-200 – artykuł opublikowany w Foto-Kurierze 8/2000

Dawno, dawno temu w odległej galaktyce... Tak rozpoczyna się każdy z filmów sagi „Gwiezdne wojny”. Tak też można zacząć artykuł dotyczący współpracy japońskiego Asahi Optical Co. Ltd z amerykańskim Hewlet Packardem której efektem była seria aparatów cyfrowych. Jednym z nich jest HP Pentax EI-200

Hewlett Packard wszystkim chyba znany jest doskonale jako producent sprzętu numerycznego (w ofercie ma drukarki, wysoce specjalizowaną aparaturę pomiarową, badawczą, produkował też aparaty cyfrowe, komputery, skanery itd.). Na początku fotografii cyfrowej HP podjął się produkcji aparatów cyfrowych. Być może stało się to jednym z argumentów przemawiających za zawiązaniem sojuszu z jednym z gigantów przemysłu fotooptycznego. Wybór padł na firmę Asahi, mającą ogromne doświadczenie w konstrukcji sprzętu czysto fotograficznego, jednocześnie nie posiadającą tak kolosalnego zaplecza elektronicznego jak HP. Korzyści z pewnością odnotowały obie strony. Nie jest to pierwszy przypadek łączenia wysiłków firm obu branż.



Pentax EI-200 z założenia jest aparatem typu kompakt, przeznaczonym dla szerokiego grona odbiorcy, cechuje się prostotą obsługi, oraz funkcjonalnością.

Wzornictwo jest dość surowe, lecz bardzo harmonijne. Jasna, matowa obudowa wzbogacona jest o ciemnoszarą wstawkę biegnącą wzdłuż obudowy od przedniej części uchwytu, aż po kraniec okienka wizjera, oraz ciemnoszarą obudowę obiektywu. Całości dopełniają lśniące srebrem szczegóły, bez których Pentax spokojnie mógłby się obejść (mimo, iż nie są one rażące). Linie obudowy układają się przyjaźnie dla obserwatora, oko łagodnie prześlizguje się pomiędzy załamaniami i wklęsłościami a ostro zaznaczonymi krawędziami. Pod względem wzornictwa jak na „nową dekadę” należało przyznać modelowi EI-200 wielkiego plusa za odpowiednie wyważenie pomiędzy nowoczesnością wyglądu a pozytywnym wrażeniem estetycznym obudowy.


Aparat wyposażono w matrycę CCD typu IL o przekątnej 1/2.7” i rozdzielczości 2.11 miliona pikseli. Uzyskane obrazy posiadają wielkość 800x600 pikseli, lub 1600x1200 pikseli. Przy założonej minimalnej rozdzielczości wydruku na poziome 300dpi pozwala to na wydruki wielkości zbliżonej do tradycyjnej pocztówki, przy zmniejszeniu wymogów do 150dpi, maksymalny format wydruku wzrasta do niepełnego A4.



Ekwiwalent czułości detektora kształtuje się na poziomie ISO 100-200, przy czym wyboru można dokonywać ręcznie pomiędzy obiema wartościami, lub zdać się na selekcję automatyczną.Matryca współpracuje z 10-bitowym przetwornikiem analogowo-cyfrowym (A/D). Tor obróbki obrazu spełnia wymogi technologii ASIC wzbogaconej software’owo o procedury opracowane przez Hewlett Packarda. Ma to na celu zapewnienie wysokiej wierności odwzorowania barw w całym polu obrazowym. Na czystość kolorów znakomity wpływ ma temperatura i charakterystyka spektralna źródła oświetlającego motyw. Pentax dokonuje analizy sceny i na tej podstawie dobiera najlepiej pasujące stopnie wzmocnienia dla kanałów barwnych. Najczęściej systemy automatycznego balansu bieli pracują na zasadzie uśredniania, co jest przyczyną częstych błędów w sytuacjach, gdy pewien kolor jest dominujący w kompozycji sceny. Praktycznie niezauważalne jest to przy fotografii krajobrazowej, nawet przy znacznej przewadze błękitu nieba, lub zieleni drzew, lecz przy próbie sfotografowania różowej róży na czerwonym tle przekłamanie kolorów może być rażące. W takich sytuacjach trzeba się posłużyć ręcznym wyborem ustawień wzmocnienia składowych kolorystycznych. EI-200 umożliwia wybór pomiędzy trzema zaprogramowanymi stanami dla oświetlenia typu dziennego, sztucznego i gazowego. Aparat może także ignorować chrominancję punktów obrazowych, biorąc pod uwagę jedynie ich luminancję (jasność). Produkowane obrazy będą wtedy czarno-białe. Dodatkową możliwością jest wykonywanie zdjęć w sepii.

Sygnał jest standaryzowany do formatu 3x8 bitów i zapisywany na kartach pamięci typu Compact Flash typu I i II. Niestety, Pentax nie współpracuje z napędami Microdrive. Należy to poczytać jako czynnik negatywny, gdyż na przełomie wieków większość konstruktorów zaakceptowała już ten nośnik IBM’a. Wciąż jeszcze jestem daleki od dywagacji na temat ustalania nowego standardu zapisu, lecz zalety które niesie ze sobą technologia Microdrive, pozwalają pokładać w niej daleko idące nadzieje.

Pliki graficzne zapisywane są w EI-200 jako JPEG o trzech wybieralnych stopniach kompresji (good, better, best), lub jako nieskompresowany TIFF. Tutaj również warto zauważyć, iż nie tak dawno temu możliwość zapisu obrazu bez kompresji poczytywano jako duży atut wyposażonego weń modelu. Obecnie znaczna już większość aparatów oferuje tę opcję, która stała się nieomal kolejnym standardem. Jest to ze wszech miar korzystne. Mimo iż rzadko korzysta się z tej możliwości, to w pewnych warunkach jej brak może okazać się niezwykle uciążliwym.

Układem odwzorowującym jest dziewięcioelementowy transfokator opracowany przez Asahi, zawierający dwa elementy asferyczne, o parametrach f2.4-4/5.2-16.5mm, co odpowiada zakresowi 34-108 mm dla standardu 135. Obiektywy Pentax od lat znane są ze swojej bardzo wysokiej jakości, dlatego należy sądzić, iż jakość optyczna obiektywu będzie co najmniej wystarczająca dla zastosowanego rejestratora. Ogniskowanie układu odbywa się automatycznie, lub ręcznie w zakresie od 10cm do nieskończoności. Aparat posiada także funkcję szybkiego zogniskowania na nieskończoności. Jest to szczególnie przydatne w przypadku fotografii krajobrazowej, gdy system autofokusa nie jest w stanie spełnić swej roli (na przykład przy fotografowaniu przez szybę, lub siatkę ogrodzeniową, gdy automatyka nie potrafi podjąć decyzji co do obiektu głównego).

Również standardem (choć trochę mniej chlubnym) stało się podkreślanie przez producentów możliwości korzystania z tak zwanego zooma cyfrowego. W przypadku omawianego modelu możliwy jest wybór trzech wartości powiększenia: 1.2x, 1.5x, 2x. Jest to oczywiste niedomówienie, znacznie pełniejszym i odpowiedniejszym określeniem tej funkcji byłoby użycie sformułowania cyfrowego kadrowania (po polsku: „digital cropping”). Jak to już większość Czytelników wie, przy cyfrowym zoomie aparat dokonuje czytania danych tylko z centralnego fragmentu detektora, całkowicie pomijając punkty obrazowe leżące na jego brzegach. W efekcie uzyskany kadr jest mniejszy (tak jakby był fotografowany obiektywem o dłuższej ogniskowej - automatycznie pozornie większe się wydają obiekty fotografowane), lecz pociąga to za sobą znaczny spadek rozdzielczości, a co za tym idzie i jakości zdjęcia. O ileż pożyteczniejsza stałaby się ta funkcja, gdyby wycięcia dowolnego fragmentu (nie tylko z centrum, ale także z brzegu) można było dokonać już po wykonaniu zdjęcia.

Pomiar intensywności oświetlenia przeprowadzany jest w trybie TTL. W zależności od sytuacji możliwe jest dokonanie wyboru pomiędzy pomiarem uśredniającym, centralnie-ważonym i punktowym. Uzyskane wyniki analizowane są przez komputer i na ich podstawie ustalany jest dobór parametrów ekspozycji. Pentax EI-200 może pracować w trybie pełnej automatyki, preselekcji czasów i przysłon, oraz trzech programów tematycznych (dla portretu, krajobrazu i fotografii sportowej). W przypadku, gdy użytkownik życzy sobie uzyskać inne parametry ekspozycji niż zaproponowane przez automatykę, należy wprowadzić korekcję w zakresie od -2 do +2 działek ze skokiem co 0.5 działki.

Czas ekspozycji sterowany jest migawką hybrydową, której część elektroniczna realizowana jest bezpośrednio na detektorze obrazowym, a mechaniczną umieszczono w obiektywie na drodze promieni świetlnych. Czasy otwarcia dobierane z zakresu od 4s. do 1/1000s.

Przesuw filmu...., to znaczy tryby zdjęciowe oferowane przez Pentaxa, to zdjęcia pojedyncze, seryjne, interwałowe (zdjęcia pojedyncze wykonywane w określonych odstępach czasowych), oraz z opóźnieniem (samowyzwalacz). Wyzwolenie migawki może być także wymuszone za pomocą zdalnego sterowania.

EI-200 posiada wbudowaną lampkę błyskową pracująca w trybie automatyki TTL. Możliwe jest także wymuszenie błysku, jak i jego zblokowanie, oraz włączenie redukcji efektu czerwonych oczu, która realizowana jest jako pojedynczy przedbłysk lampy. Ciekawą możliwością, łatwo realizowaną w technologii cyfrowej, praktycznie niemożliwą w fotografii tradycyjnej, jest zapis ścieżki dźwiękowej osobliwej do każdego zdjęcia. Maksymalny czas nagrania w przypadku Pentaxa wynosi 45 sekund dla każdego z ujęć. Ileż w życiu amatora jest sytuacji, gdy zapragnie on wraz z obrazem utrwalić szum norweskiego morza, czy ryk lwa kenijskiego. Pamiątka z podróży na pewno będzie pełniejsza.

Pentaxa wyposażono w urządzenie rozpoznające położenie aparatu podczas fotografowania. Dzięki temu możliwe jest automatyczne obracanie zdjęć do prawidłowej pozycji, bez potrzeby wykonywania dodatkowych operacji w programach komputerowych.

Układ celowniczy jest typu lunetkowego z możliwością korekcji wad wzroku w zakresie -3 do +1 dioptrii, oraz dwucalowy, barwny ekranik ciekłokrystaliczny o rozdzielczości 130 338 pikseli i regulowanej jasności. W trybie odczytu Pentax oferuje standardowe funkcje spotykane w aparatach cyfrowych, łącznie z dwukrotnym powiększaniem, czy możliwością wyświetlania pokazu slajdów. Personifikacji ustawień aparatu, a także prawie dowolnego rozszerzania jego możliwości, można dokonać za pomocą specjalnie opracowanych procedur sterujących (gotowych, dostępnych na przykład w sieci internetowej, lub przygotowanych samodzielnie) w zdobywającym sobie coraz większą popularność skrypcie Digita firmy FlashPoint Technology Inc.

Komunikacja zewnętrzna odbywać się może za pomocą złącza USB, lub podczerwonego portu IrDA 1.1 (np. komunikacja HP JestSend z drukarkami fotograficznymi Hewlett Packarda, oraz urządzeniami zgodnymi ze standardem Digita). Wyjście sygnału wideo pracuje w standardzie PAL lub NTSC.

Na wyposażeniu aparatu znajduje się program do obróbki zdjęć Adobe Photoshop w wersji LE. Narzędzie to jest bardzo bogate i spełnia wszystkie wymagania amatorskie, oferując także wiele możliwości właściwych jedynie programom profesjonalnym. Zasilanie aparatu to cztery ogniwa typu AA, alkaliczne lub akumulatorowe typu Ni-Cd, lub Ni-MH. EI-200 posiada także gniazdo dla zasilacza sieciowego. Wymiary aparatu to 127.5x71.5x56.5mm, a masa bez źródeł zasilania i karty pamięci to 300g.






 
data dodania: 18-11-2012
 
godzina dodania: 02:03
 
odsłon: 6448
powrót na stronę główną »

fotografia

Komentarze

zostaw komentarz

sortuj według daty: rosnąco | malejąco

Artykuł nie był jeszcze komentowany.
Zostaw swój komentarz właśnie teraz.
powrót na stronę główną »



Zobacz także:

fotografia
Zoom-Nikkor Auto 43-86 mm f/3,5 – „Perła z lamusa” – artykuł opublikowany w F-K 12/2000
fotografia
Leica IIIb – „Perła z lamusa” – artykuł opublikowany w Foto-Kurierze 11/2000
fotografia
Nikon SP – „Perła z lamusa” – artykuł opublikowany w Foto-Kurierze 8/2000
fotografia
Nikon S2 – „Perła z lamusa” – artykuł opublikowany w Foto-Kurierze 7/2000


Zdjęcie miesiąca
Marzec 2024
zdjęcie miesiąca
© fot. Maria Galimska
 
cofnij przenieś na początek strony
Wszelkie prawa zastrzeżone www.foto-kurier.pl  © 2000-2024. (0.107) / 0.098

Strona została zoptymalizowana w przeglądarkach: Mozilla Firefox > 3, Chrome, Internet Explorer > 7 oraz Opera. Polecana rozdzielczość ekranu 1280 x 1024

Polityka plików cookies   |