50 lat kalendarza Pirelli.

Kate Winslet podczas sesji do kalendarza Pirelli 2017.

Twórcy Pirelli 2017
Fotograf: Peter Lindbergh	Dyrektor Artystyczny: Juan Gatti Pierwszy Asystent Petera Lindbergha: Stefan Rappo Stylizacja fryzur: Odile Gilbert, Vernon Francois (Lupita) Make up: Stephane Marais, Nick Barose (Lupita), Groomer Pablo (Penelope) Stylizacja: Julia Von Boehm Produkcja: 2b Management Casting: Piergiorgio Del Moro

F.K.: Skąd wziął się pomysł na najnowszy Kalendarz?
Peter Lindbergh: Chciałem za pośrednictwem Kalendarza 2017 przekazać inny rodzaj piękna. Ponieważ jest oparty na konsumpcji, obecny system oferuje jeden rodzaj piękna, który jest w istocie oparty na młodości i doskonałości, ponieważ jego celem jest, aby ludzie konsumowali. Jednak ta idea piękna nie ma nic wspólnego ani z realnym światem ani z kobietami. Poprzez Kalendarz Pirelli próbowałem przekazać to, że piękno to o wiele więcej niż to, co oferują nam dziś reklamy. Moim celem było pokazać kobiety w inny sposób: zrobiłem to przez wybór aktorek, które odegrały ważną rolę w moim życiu, starając się zbliżyć do nich, by zrobić zdjęcia. Już od pierwszego ujęcia widziałem, że to działa. Myślę, że to niesamowite patrzeć na kogoś takiego jak Nicole Kidman – którą jako pierwszą fotografowałem – w zupełnie inny sposób. To genialne doświadczenie patrzeć na kogoś, kto spogląda na ciebie przez aparat i tworzyć z nim bezpośrednią więź – to było wyjątkowe doświadczenie niepodobne do żadnego wcześniejszego. Kiedy po godzinie lub dwóch robienia zdjęć, Nicole odwróciła się do mnie i powiedziała: „nie wiem dlaczego tak dobrze się bawię… nikt do tej pory nie fotografował mnie w ten sposób… nikt nigdy nie widział tej części mnie i to jest naprawdę piękne”, uchwyciła esencję tego, co starałem się pokazać w Kalendarzu Pirelli 2017. Chciałem przedstawić kobiety nie pod kątem ich doskonałości, ale poprzez ich uczucia i emocje. Dlatego nazwałem tę edycję Kalendarza „Emocjonalną”: nie jest to sztuczna doskonałość, ale prawdziwy świat i emocje, które pojawiają się na twarzach tych kobiet.

Nicole Kidman                  fot. Peter Lindbergh

F.K.: Dlaczego czerń i biel?
P.L.: Gdy fotografujesz w czerni i bieli umieszczasz swój temat w rzeczywistości, która różni się od realnego świata w kolorze: to ty interpretujesz rzeczywistość poprzez mieszanie czerni i bieli w celu uzyskania cieni, świateł i form. Myślę, że czerń i biel mają moc redukowania i przekształcania rzeczywistości w coś innego. Jest to pierwszy mały krok w kierunku ucieczki przed czymś normalnym czy rzeczywistym i znalezienia czegoś bardziej interesującego – czegoś, nierzeczywistego.

F.K.: Czy innowacje technologiczne mają wpływ na pana pracę?
P.L.: Nie, ponieważ bronię się przed tym. Dzisiejsi młodzi fotografowie nawet nie wiedzą, co to znaczy korzystać z aparatu analogowego. Znam świat filmu bardzo dobrze i nie chcę cyfrowego aparatu. Byłem bardzo zadowolony z wcześniejszego stanu rzeczy. Jednak w miarę upływu czasu, zorientowałem się, że fotografia cyfrowa jest fantastyczna na wiele sposobów – z wyjątkiem dwóch. Po pierwsze obraz cyfrowy jest zbyt ostry i traci miękkość i emocjonalność. Dlatego używam Photoshopa w celu zmniejszenia efektu cyfrowego. Po drugie, najbardziej denerwującym aspektem pracy z aparatem cyfrowym jest to, że przekształca zdjęcie we wspólny wysiłek. Za każdym razem, gdy pracuję z modelką i robimy zdjęcie, zaraz potem pojawia się na ekranie komputera w pokoju obok, a dziesięć osób od razu ogląda je, ocenia i doradza. Taki sposób fotografowania kompletnie niszczy intymność pomiędzy fotografem i modelką. To, co mnie interesuje to relacja, którą buduję, bo to prowadzi do pięknych zdjęć. Fotografowanie cyfrowym aparatem uniemożliwia mi stworzenie tej wyjątkowej relacji.