Wygląd zewnętrzny, mechanika i ergonomia

Standardowe obiektywy (z ogniskową 50 mm), tak jak napisaliśmy we wstępie, to bardzo popularne „szkła” nie tylko wśród posiadaczy „pełnych klatek”. Dzieje się tak dlatego, bo oprócz tego, że konstrukcje te są przeważnie bardzo solidne i zwarte (niezależnie od producenta), to po podpięciu ich do aparatów z matrycami typu crop kąt widzenia zawęża się. Tworzy się wtedy standardowy portretowy zestaw. Przetestowaliśmy je z pełnoklatkowymi aparatami biorąc pod uwagę zachowanie ich po podpięciu do „cropów”.
Każdy z testowanej piątki ma metalowy bagnet mocujący, karbowany pierścień do ręcznego ustawiania ostrości oraz przełącznik zmiany rodzaju ustawiania ostrości – ręczny/automatyczny AF/MF (patrz zdjęcia obok). Wspomniany pierścień, w każdym z testowanych obiektywów jest różnej szerokości (o tym piszemy w dalszej części), „chodzi” płynnie z odpowiednim oporem bez żadnych przeskoków. Również wspólna cechą jest to, że kiedy obrót pierścienia „dojdzie” do minimalnej lub maksymalnej granicy ustawiania ostrości napotykamy wyraźny opór.
Ponadto, każdy z testowanej piątki obiektywów możemy doostrzyć. Oznacza to, że podczas pracy z włączonym autofocusem, po ustawieniu ostrości możemy ręcznie zmienić punkt ostrości obracając pierścień na obiektywie.
Żaden z testowanych obiektywów nie ma stabilizacji. Jednak duży otwór względny (f/1,4–f/1,8), z powodzeniem rekompensuje jej brak.

 
Canon EF 50 mm f/1,4 USM

EF 50mm f/1,4 USM to jedyna konstrukcja Canona o takiej ogniskowej i zarazem jasności f/1,4. 20-letnia konstrukcja (premiera 06.2013 r.) nie doczekała się następcy. Pewnie dlatego, że jest to wciąż pożądany obiektyw wśród „Canonowców”.
Wymiary i waga obiektywu nie są duże, mianowicie 73,8×50,5 mm i 290 g. Te parametry czynią go, obok Nikkora 50 mm f/1,4, najmniejszą konstrukcją z testowanych ze światłem f/1,4. Zestaw z Canonem 5D Mark II waży ok. 1,2 kg. Nie jest lekki, ale to głównie zasługa ciężkiego korpusu.
Obiektyw ma niezbyt szeroki, ale wygodny w użyciu, 13-milimetrowy pierścień ustawiania ostrości. 11 mm pokryte jest karbowaną gumą.

Przednia soczewka w Canonie 50 mm f/1,4, podczas ustawiania ostrości, zmienia swoje położenie zmieniając jednocześnie wymiary obiektywu. Przy minimalnej odległości ustawiania ostrości obiektyw powiększa swoją wysokość o ok. 8 mm.

W „pięćdziesiątce” f/1,4 zastosowano ultradźwiękowy silnik autofocusu USM. Dzięki temu ustawianie ostrości nie zabiera czasu, a do tego odbywa się to niemal bezgłośnie.
Obiektyw ten nie jest „Elką”, ale i tak to solidna konstrukcją. Za mechanikę i ergonomię otrzymuje 5,25 punktu.

AF-S Nikkor 50 mm f/1,4G

AF-S Nikkor 50 mm f/1,4G to pierwsza „pięćdziesiątka” Nikkora z silnikiem autofocusu AF-S. Konstrukcja ta miała premierę we wrześniu 2008 r. Niewielkie wymiary, 73,5×54,2 mm, sprawiają, że zaliczamy go obok testowanych Canona i Nikkora f/1,8 do kompaktowych konstrukcji. Waga obiektywu jest identyczna jak Canona – 290 g. Z pełnoklatkowym Nikonem D600 waży poniżej 1,2 kg. Tak więc, jeśli dla kogoś zestaw ten może być zbyt ciężki, do dłuższej pracy to pretensje trzeba mieć do wagi „puszki”, a nie „szkła”.
Obiektyw ma 15-milimetrowy pierścień ustawiania ostrości, z czego 10 mm jest karbowane. Mimo że jest wąski używa się go wygodnie, komfortowo i nie przysparza powodów do narzekań.

Podczas ustawiania ostrości przednia soczewka Nikkora 50 mm f/1,4 zmienia swoje położenie. Nie wysuwa się jednak poza obręb tubusu, przez co nie zmienia przy tym wysokości obiektywu.
W Nikkorze 50 mm f/1,4 zastosowano silnik autofocusu SWM (Silent Wave Motor). Dzięki niemu ostrość ustawiana jest nie dość że szybko, to jeszcze bardzo cicho.

Reasumując, AF-S Nikkor 50 mm f/1,4G to zwarta konstrukcja, przyjemnie się z nią pracuje. Za mechanikę i ergonomię otrzymuje, tak jak Canon 50 mm f/1,4, 5,25 punktu.