Informacje od organizatora:

Wystawa czynna jest dla zwiedzjących od 18 września do 10 października 2008 r.

„Wielkość sztuki [...] polega na tym, aby odnaleźć, uchwycić i ukazać nam tę rzeczywistość,
od której żyjemy z dala i odchylamy się coraz bardziej, w miarę jak nabiera gęstości
i nieprzepuszczalności wiedza umowna, jaką zastępujemy tę rzeczywistość, która jest po prostu
naszym życiem, prawdziwym życiem, życiem wreszcie odkrytym i rozświetlonym,
jedynym więc życiem rzeczywiście przeżytym, które - w pewnym sensie -
gości zarówno w każdym człowieku jak i w artyście."

Marcel Proust

Gdy patrzę na zdjęcia prezentowane w Galerii nasuwa mi sięautomatycznie skojarzenie
z okresem Młodej Polski, a nawet z okresem jeszcze bardziej odległym sięgającym czasów
twórczości Hieronima Boscha, czy Hansa Memlinga.
Oniria, senność, tajemniczość, destrukcja, śmierć, to słowa klucze, które według mnie są
sednem tego projektu. I coś w tym musi być, bo rozmawiając z autorką o tytule do wystawy,
Ania zaproponowała parafrazę fragmentu cytatu Marcela Prousta nawiązujący do jego myśli
iż,"jedynym rajem jest raj utracony". Cóż może oznaczać to sformułowanie?
To niewątpliwie wyraz marzenia o doskonałych czasach, doskonałych miejscach i doskonałym życiu. Cóż innego, jeśli nie te właśnie odwieczne ideały wyrażają mity o raju, o wyspach szczęśliwych, o baśniowych krainach bogactwa, spokoju i radości, o czasach, gdy byliśmy wolni, odarci z masek i zachowań, które narzuca nam współczesna cywilizacja.
Autorka za pomocą sztuki, odwołując się do archetypicznej iluminacji próbuje odnaleźć siebie,
odszukać to ukryte w głębi prawdziwe "ja". Używając jako materiał do kreacji własne ciało,
prowadzi grę z seksualnością, tworząc symboliczne i surrealistyczne przedstawienia.
Jak sama mówi - "w tym projekcie staram się zmierzyć z tematami, które mnie przerażają,
poszukuje siebie w świecie nietolerancji i obłudy, wyrażam swój lęk przed przemijaniem
i brakiem akceptacji. Pojawiająca się na fotografiach nagość jest według niej jak najbardziej
uzasadniona, Anna uważa ją za wyraz "pierwotnej bezbronności, czystości i idylli" jaka
miała mieć miejsce u zarania stworzenia człowieka. Nagość jest również według autorki
nie umiejscowiona w czasie, co daje odniesienie do ogółu ludzkości (każda forma ubrania
jest charakterystyczna dla danej epoki kultury , nagość jest jedna i wspólna dla nas wszystkich).
Tak jak napisałam we wstępie, nastrój wystawy jest raczej dość mroczny. Nie dziwi mnie
to jednak, bo jeśli ktoś jak Ania lubuje się w malarstwie Beksińskiego, graficznych realizacjach
Wojtka Siudmaka słucha muzyki Portishead, Massive Atac, jako ulubione filmy podaje
tytuły jak: Requiem dla snu, czy Godziny, to musi mieć tą dekadencko-neoromantyczną duszę.
Niewątpliwie na kształt wystawy prezentowanej przez autorkę ma również jej wykształcenie
graficzne. Ania używa fotografii w sposób twórczy, dzięki czemu fotografie są niezwykle bogate
zarówno w warstwie wizualnej jak i fabularnej pozostawiając nam widzom, własną drogę
do interpretacji poszczególnych obrazów.

Anna Wolska

Anna Bodnar Ur. w 1982 roku w Bielsku-Białej. Fotograf, grafik, członek Związku Polskich Artystów
Fotografików. Obecnie jest studentką V roku na wydziale Filologii Romańskiej Uniwersytetu
Śląskiego. Ukończyła również studia podyplomowe na kierunku Grafika Komputerowa
i wydawnicza w Wyższej Szkole Technologii Informatycznych w Katowicach.
„ Odkąd pamiętam interesuje mnie sztuka wizualna, gdyż często przekazuje więcej niż słowa.
Przez całe życie szukałam artystycznego sposobu wyrażenia siebie. To, co robię to moja pasja,
to niechęć do „plastikowego" świata. Źródłem inspiracji jest dla mnie życie codzienne jak
również literatura piękna. Do swoich prac mam bardzo emocjonalny stosunek, ponieważ
w dużej mierze wyrażają mnie. W swojej twórczości posługuję się fotografią oraz różnymi
programami do obróbki grafiki. W pracy bardzo często wykorzystuję najtańszą,
zawsze punktualną modelkę, czyli siebie."