Andrzej Łada od dziesięciu lat współpracuje z  Leszkiem Mądzikiem, przy dokumentacji jego spektakli teatralnych. Pierwszym zdokumentowanych był „Całun”. 17 września 2009 roku zarejestrował wystawioną w  baraku dawnego obozu koncentracyjnego w  Majdanku inscenizację „Bruzdy”, a  następnie w  lipcu 2010 r. „Makbeta” w  Teatrze Osterwy w  Lublinie. W ramach działań prowadzonej przez siebie Galerii Fotografii w  Ostrowcu Świętokrzyskim zrealizował z  Leszkiem Mądzikiem warsztaty teatralno-fotograficzne.



Andrzej Łada specjalizuje się w  krajobrazie oraz dokumencie i  reportażu. Podjęcie wątku teatralnego było zatem szczególnym wyzwaniem, tym bardziej, iż zdecydował się na inscenizacje Leszka Mądzika – reżysera, którego wpływ na sceniczny kształt przedstawienia jest zawsze wyjątkowo silnie zaznaczony. Odnalezienie się w  takiej sytuacji z  autorskim
dążeniem do wypowiedzi nakierowanej na własną interpretację było więc dla fotografa zadaniem niełatwym

W fotografii teatralnej Andrzeja Łady dają się zauważyć różne ob-szary inspiracji owocujące ostatecznie trzema wyraźnymi ścieżkami twórczych poszukiwań. Pierwsza znich wynika zsamej natury przedsta-wienia – nawiązując do jego podstawowego przesłania, ufundowanego na fabule oraz scenicznej dramaturgii dzieła. Wtej konwencji pozostają fotografie ze spektaklów „Bruzda” azwłaszcza „Makbet”. Mimo, iż wy-konywane podczas regularnych przedstawień iprób teatralnych, wydają się jednak być efektem wyrafinowanej izaplanowanej pracy studyjnej anie tylko pochodną wykreowanych przez reżysera iaktorów sytuacji scenicznych. sceny grupowe, azwłaszcza portrety – ciasno skadro-wane wizerunki twarzy – nawiązują niejako automatycznie do klimatu i specyfiki spektaklu, ale równocześnie stanowią oryginalną interpreta-cję fotografa, który wswej pracy jest zorientowany na ostateczny efekt: nieruchomy obraz zawierający świadectwo zapisanej chwili, wzboga-cony wrażliwością subiektywnego spojrzenia fotografa artysty. Zatem efekt jego pracy to na pewno sprawozdanie z przebiegu spektaklu, ale także, amoże przede wszystkim, same w sobie portrety fotograficzne: intensywne, gęste zagraną przez aktorów emocją, dosadne. Portrety będące zapisem już nie tylko wyglądu postaci scenicznych, lecz stano-wiące zalążek autonomicznego dzieła, nadbudowanego nad sferą, któ-rą edgar Morin nazywa fotogenią. stają się zatem rodzajem deklaracji artystycznej fotografa. stanowią istotną wartość dodaną do spektaklu, jako takiego. To sytuacja, wktórej wspomniane na wstępie strategie działania znakomicie się uzupełniają. Teatr służy fotografii, fotografia jest służebna wobec teatru.


Andrzej Łada – ur. w  1953 r. w  Ostrowcu Świętokrzyskim. Członek Polskich Artystów Fotografików od 1988 r. Od 1991 r. Pracuje w  Miejskim Centrum Kkultury w  Ostrowcu Świętokrzyskim, gdzie stworzył i  prowadzi Galerię Fotografii. Autor kilkunastu wystaw indywidualnych prezentowanych w  kraju i  za granicą (Francja – Genneviliers k. Paryża 2000 r. Ddania – Nykobing 2003 r. Ukraina – Biała Cerkiew 2004 r. Belgia – Bruksela 2004 r.).Odznaczony czterokrotnie nagrodą Prezydenta Miasta Ostrowca Świętokrzyskiego oraz odznaką Zzasłużony dla Polskiej, przyznaną przez Ministra i S sztuki oraz Ddziedzictwa Narodowego. Jest autorem kilku albumów fotograficznych prezentujących miasto, oraz ziemię ostrowiecką. Jako członek Stowarzyszenia Dokumentalistów „Droga” jest autorem projektu wydawnictwa albumowego „Dobrosław Kostkowski – świadek epoki” prezentującego fotograficzny zapis życia miasta i  zmieniającej się historii na przestrzeni ponad 40 lat.Od siedmiu lat pracuje nad autorskim albumem „Kamienna moja rzeka”. Jest autorem opracowania albumu podsumowującego twórczość ostrowieckiego artysty fotografika Sstanisława Ssudnika.

Leszek Mądzik – ur. 1945 w Bartoszowinach w Górach Świętokrzyskich. Studiował na KUL, tytuł magistra sztuki otrzymał w Akademii Teatralnej im. Zelwerowicza w Białymsto-ku, tytuł doktora– w ASP w Warszawie. W 2010 r. otrzymał tytuł profe-sora. W 1969 roku założył Scenę Plastyczną KUL, gdzie po roku zaczął wystawiać przedstawienia (pierwszym była oparta na scenariuszu Mądzika sztuka Ecce Homo wystawiona 24 marca 1970 roku). Od tego czasu zre-alizował kilkanaście premier, m.in. Wie-czerza 1972, Ikar 1974, Zielnik 1978, Brzeg 1983, Wrota 1989, Tchnienie 1992, Szczelina 1994, Kir 1997, Odchodzi 2003, Bruzda 2005.