Wystawa retrospektywna, na której obok starych prac znajduja się także i nowe realizacje, w tym 10 metrowy neon Nowe życie. Wystawie towarzyszy obszerny katalog podsumowujący twórczość artystki, wydany przy współpracy z Bunkrem Sztuki w Krakowie.



Elżbieta Jabłońska jest artystką, której twórczość ma już swoje odrębne miejsce w polskiej sztuce współczesnej mimo, że swą działalność artystyczną rozpoczęła nie tak dawno, bo w końcu lat dziewięćdziesiątych. Artystka osobna, której próby zaszufladkowania chociażby w nurt sztuki feministycznej, czy krytycznej spełzły na niczym, bo znacznie wykracza poza tę problematykę. Najprościej jej twórczość można by zamknąć w określeniu, że sztukę czyni z  codzienności, ze spraw pozornie błahych, których znaczenie dawno zamknęły utarte stereotypy. Czy to będzie gotowanie, matkowanie, wernisaż wystawy, czy wizyta w muzeum, jej spojrzenie jest nowe, świeże, odkrywcze, pokazujące całkowicie odmienne znaczenia, nie udawane, nie sztuczne, i na pewno nie tylko estetyczne, a głęboko przemyślane, wręcz filozoficzne.

Ela Jabłońska tworzy w ramach wymyślanych przez siebie cykli, odbywa w nich różne, spójne ideowo akcje artystyczne, fotografuje, układa instalacje. Bardzo istotne jest jej osobiste włączanie się, udział – czy to pracą, gestem, czy jedynie zapisem filmowym.

Wystawa Nadzwyczaj(nie)udanedzieło jest pewną próbą podsumowania dorobku, ale jak to u Eli Jabłońskiej, wymykającą się przyjętym prawidłom. W ekspozycji zobaczyć można – w dużej części – dzieła w trakcie powstawania, przedmioty użyte do ich tworzenia zgromadzone w dużej ilości gablot muzealnych (np. białe ściereczki z haftem i nadrukami z Kuchni, stroje z Supermatki), a także zapis filmowy poszczególnych prac, przetykany opisem wzorowanym na tzw. fiszce muzealnej.

Twórczość Eli Jabłońskiej to ten rodzaj refleksji nad otaczającym nas światem, nami samymi, który niesie w sobie bardzo dużo pokory wobec codzienności, ale też pozwala dojrzeć w niej sens i urok.