Ulica Wronia

Autor wystawy: Adam Fleks
Do kiedy: 28.02.2011
Miejsce prezentacji: Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Gdańsku - Pracownia Komiksowa

Ulica: Paderewskiego 11 ,
Miasto: Gdańsk-Suchanino,
Telefon: 58/322-36-35,
strona www: www.wbpg.org.pl/

Prezentowana wystawa tworzy cykl ”Gdańsk Odchodzący” poświęcony niszczejącym i rozbieranym budynkom. Autorski cykl „Ulica Wronia” to jak na razie ostatnia zrealizowana część tego cyklu.

Ulica Wronia znika powoli. Proces ten rozpoczął się dawno, można powiedzieć, że ulica zaczęła starzeć się w chwili jej powstania; z upływem lat zmiany stawały się coraz bardziej widoczne, aż wreszcie po jej obydwu stronach zaczęło pojawiać się coraz więcej szczerb. Starzy mieszkańcy mówili, że na ulicy Wroniej mieszkało się ciężko. Budynki stawiano szybko, z nienajlepszych materiałów. W końcu mieli w nich zamieszkać stoczniowi robotnicy. Po wojnie też było podobnie, zmienił się język, do domów wprowadzili się ludzie mówiąc często śpiewnym kresowym akcentem.

Pierwsze szczerby zaczęły pojawiać się już w latach 80. To, że w czasach głodu mieszkaniowego burzono domy oznaczało jedynie tyle, że ich stan był na tyle fatalny, że dalszy remont był nieopłacalny. Konstrukcja szachulcowa z nie najlepszego drewna, wypełnianego szybko cegłami, nieotynkowana i niekonserwowana stawała się niebezpieczna dla swoich lokatorów.
Pierwsze zdjęcia na Wroniej wykonałem pod koniec lat 80 prostą sowiecką lustrzanką dwuobiektywową „Lubitiel”. Kiedy pojawiłem się tam po kilkunastu latach, doznałem szoku, ponieważ spora część budynków już nie istniała. Rozpocząłem więc dokumentowanie dość szybko postępującej destrukcji kolejnych domów. Spora część z nich została rozebrana po 2006 roku, tak więc zdjęcia pokazane na wystawie mają już wartość historyczną.

Same odbitki zostały wykonane w dwóch technikach - tradycyjnej bromowej w połączeniu z tonowaniem sepiowym, oraz dość rzadko spotykanej technice litowej, która daje wrażenie lekkiej grafizacji i pewnego odrealnienia fotografowanego motywu. Tonowanie polepsza też trwałość archiwalną zdjęć. Wystawa jest próbą pokazania zarówno odchodzącego w niebyt starego Gdańska, jak i zastosowań dwóch różnych tradycyjnych technik sporządzania odbitek. Wszelkie zniekształcenia lub rozmycia ostrości zostały osiągnięte wyłącznie dzięki zastosowanej optyce w obiektywie z pokłonami i przesuwem osi optycznej kostrukcji Marka Mazura. Zastosowałem też papiery które przestały być już produkowane (Agfa Multicontrast Classic, Kentmere Kentona dla litu), tak więc wystawa sama w sobie posiada wartość archiwalną.