Wystawa fotografii autorstwa członków fotograficznej rodziny Hartwigów: Edwarda Hartwiga, jego ojca Ludwika, żony Heleny, córki Ewy Hartwig-Fijałkowskiej i jej wnuków. Na wystawie zobaczyć można kopie fotografii dokumentalnych z albumów rodzinnych, przedstawiające pasję sztuki fotografii w wielu pokoleniach rodziny Hartwigów. Wystawa powstała ze zbiorów prywatnych Pani Ewy Hartwig-Fijałkowskiej.

Julia Hartwig - znakomita poetka, siostra Edwarda Hartwiga, tak pisała o swojej rodzinie:

"Nikt w naszej rodzinie nie znosił fotografii. Nikt, poza ojcem, który był jej oddany nie tylko zawodowo, ale i z prawdziwego upodobania. My, pięcioro dzieci Ludwika Hartwiga, szanowanego obywatela miasta Lublina, który obfotografował pokolenia lubliniaków, od dziecka do wieku często sędziwego. Chłopcy, moi bracia, nienawidzili fotografii, bo poza zajęciami szkolnymi musieli pomagać ojcu, płukać skopiowane przez ojca odbitki, segregować je i pakować do kopert. (...) Jak wytłumaczyć fakt, że Edward, młodzieniec urzekającej wówczas piękności, gustujący w rozrywkach i koleżeńskich spotkaniach, zafascynowany malarstwem i snobujący się na życie malarskiej cyganerii, rozstając się z życiem, w wieku 94 lat, obwołany został niemal jednogłośnie mistrzem polskiej fotografii i doczekał się sławy międzynarodowej, licznych prestiżowych nagród i medali? Myślę, że gdyby ktoś próbował wywróżyć mu w młodości podobną przyszłość, zaśmiałby się, a może i zatrwożył. To, przed czym tak uciekał w latach chłopięcych, stało się przedmiotem jego miłości, pasji, trudu, często nawet poświęcenia. Pokochał tę znienawidzoną w dzieciństwie fotografię miłością namiętną, bo w niej udało mu się skupić całe swoje zamiłowanie do sztuki, całą wrażliwość, dzięki niej przemienił się cały w oko i w medium świata oglądanego i przeżywanego. Edward zachłannie śledził osiągnięcia swoich wielkich kolegów, nie ustając w poszukiwaniu wciąż nowych dróg w swojej twórczości. Byliśmy dumni, że znalazł się wśród dziesięciu największych fotografików świata. Myślę, że i jemu sprawiało to satysfakcję. Ale wciąż, mimo tak zaawansowanego wieku, najważniejsze było oko, wrażliwość. Jego córka Ewa - zarażona przez niego również bakcylem fotografowania, opowiada, że kiedy pewnego dnia, już w ostatnich miesiącach jego życia - wyprowadziła ojca na spacer, nagle zatrzymał się i wykrzyknął: Spójrz, jakie wspaniałe światło! Masz aparat?"

Edward Hartwig fotografowanie rozpoczął w połowie lat 20. ubiegłego wieku, debiutował wystawą indywidualną w 1929 roku. Jego pierwsze fotografie powstały w malowniczych okolicach Lublina. W latach 1932-34 studiował w Graphisches Institut w Wiedniu. Był jednym z założycieli Związku Polskich Artystów Fotografików, członkiem Federation Internationale d'Art Photographique oraz wielu innych zagranicznych towarzystw fotograficznych. Zajmował się fotografią krajobrazową, teatralną, sportową, portretem; nie stronił od eksperymentów, interesowała go fotografia abstrakcyjna. Opublikował kilkanaście albumów fotograficznych, w latach 1969-74 redagował "Almanach Fotografii Polskiej".

Fotografie Heleny Hartwig przedstawiają rozległą skalę zainteresowań i zmienność nastrojów. Najczęstszym tematem jej prac są twarze ludzkie i obrazy natury.

Ewa Hartwig-Fijałkowska była członkiem studenckiej grupy fotograficznej "Stodoła" w Warszawie. Od 1968 roku często podróżowała po świecie. W kręgu jej głównych zainteresowań znalazła się fotografia podróżnicza. Brała udział w licznych wystawach w kraju i za granicą.