WORLD PRESS PHOTO 2011

Autor wystawy: Zbiorowa
Do kiedy: 12.06.2011
Miejsce prezentacji: CH Złote Tarasy

Ulica: Złota 59 ,
Miasto: 00-120 Warszawa,
Telefon: 22 222 22 00,
strona www: www.zlotetarasy.pl/

W tegorocznej edycji konkursu wzięło udział 5691 fotografów, którzy łącznie nadesłali 108 059 zdjęć. Niektórzy mogą odnieść wrażenie, że to konkurs na najbardziej makabryczne, krwawe lub szokujące zdjęcie. O ile w kategoriach „newsowych” obrazy faktycznie są bardzo drastyczne, o tyle już reportaże sportowe („Sports: stories”) można bez obaw pokazać dzieciom.

World Press Photo rozstrzygnięty!

World Press Photo 2011 / Jodie Bieber/Institute for Artist Management/Goodman Gallery dla Time magazine

Dwutygodniowe obrady jury zaowocowały przyznaniem nagród 55 fotografom w 10 kategoriach. W tym roku – kolejną, w swojej karierze – nagrodą może cieszyć się Tomasz Gudzowaty. Tym razem przedstawił na konkursie fotoreportaż z amatorskich wyścigów samochodów typu muscle car, zrealizowany w listopadzie i grudniu 2010 r. To jego 8. nagroda w tym konkursie. Autor po raz kolejny udowodnił swoją wszechstronność pokazując na zdjęciach nie tylko moc tuningowanych samochodów, ale również twardych kierowców i piękno pustynnych pejzaży. Z pełnym przekonaniem polecamy te fotografie. Drugim nagrodzonym Polakiem jest Filip Ćwik. Jego cykl przedstawiający żałobę po katastrofie pod Smoleńskiem powstał dla tygodnika Newsweek w czasie, gdy ludzi nie dzieliły jeszcze poglądy na temat tego wydarzenia. Duże znaczenie dla jury miał z pewnością fakt, że ta katastrofa ma rangę jednego z najważniejszych wydarzeń światowych ostatniego roku.

Wyróżnienie honorowe przyznano serii zdjęć wykonanych przez górników podczas ich 69-dniowego uwiezienia w kopalni w San José w Chile, na głębokości 700 metrów. Za zdjęcie roku uznano natomiast fotografię 18-letniej Bibi Aishy, Afganki, ukaranej przez męża obcięciem nosa i uszu. Wykonała ją Jodi Biber z RPA dla „Time’a”.

Dziennikarze nazywali to zdjęcie okaleczoną Moną Lisą z uwagi na spokój i piękno tej fotografii. Poprzez tę dramatyczną, pojedynczą historię jurorzy wskazują na problem, jakim jest traktowanie kobiet nie tylko w Afganistanie. Oszpecona Aisha ma szansę na powrót do normalnego życia, ponieważ amerykańscy lekarze zrekonstruowali jej nos, wkrótce czeka ja także odbudowa uszu.