Miłosz. Tutejszy

Autor wystawy: Wojciech Prażmowski
Do kiedy: 28.08.2011
Miejsce prezentacji: Państwowe Muzeum Etnograficzne

Ulica: Kredytowa 1 ,
Miasto: Warszawa,

“Czyj jest Miłosz: Polaków czy Litwinów?” pyta Wojciech Prażmowski. I od razu znajduje odpowiedź: “Miłosz. Tutejszy” – związany był z dwoma krajami jednakowo silnie, i po obu stronach granicy jest “swoim”. Prace ukazują podobieństwo pejzaży, które go otaczały Noblisę w różnych momentach życia. Fotograf ruszył za Miłoszem aby skonfrontować opis literacki ze współczesnym stanem tych miejsc: Wilno i jego okolice oraz Suwalszczyzna: Krasnogruda, Szypliszki, Trakiszki, Gulbieniszki, Ejszeryszki to tereny, które odwiedzi i sfotografuje. Cały materiał fotograficzny będzie stanowił swoisty zapis podróży, jakie Miłosz odbywał ze stolicy Litwy do Suwałk.

Elementy ekspozycji stanowią również probówki z piaskiem i wodą z jeziora Narocz, przywiezione przez autora wystawy pod koniec lat 90. Cała kolekcja została przez niego dokładnie przygotowana, stanowi spełnienie marzeń, choć wymagała cierpliwości, zapału, energii i wielkiego zaangażowania. Prażmowski porównuje Miłosza z wielkimi polskimi romantykami uwikłanymi w dramaty, którzy także szukali swojego miejsca na świecie, i stara się uchwycić stan tej zagubionej i stęsknionej duszy.

Wojciech Prażmowski działalność w zakresie fotografii rozpoczął w latach 70. od fotografii metaforycznej, ale z wpływami konceptualnymi. Przełomem w jego podejściu do fotografii stała się wystawa “Pierwsza światowa wystawa zdjęć zepsutych” (Mała Galeria ZPAF-CSW, Warszawa 1989), w której w nowatorski sposób odwołał się do pojęcia inscenizacyjności, sięgając do koncepcji zdjęć rodzinnych i anonimowych Jerzego Lewczyńskiego i sakralności, która istnieje także w fotografii Andrzeja Różyckiego. Od tego momentu tworzył fotografię, której koncepcja wyrażała tradycję najnowszej historii Polski, jej symboli i mitów. Kolejny etap jego twórczości, polegający na tworzeniu foto-obiektów, przypada na połowę lat 90-tych. W końcu lat 90. artysta sięgnął do dokumentu fotograficznego, czego podsumowaniem jest książka “Biało-czerwono-czarna” (1999) opowiadająca o Polsce lat 90. Stosował także wielkoformatowe kompozycje kolorowe “Bardzo martwe natury” o fowistycznym i nowoczesnym rozumieniu koloru, a od początku XXI wieku stosuje połączenie fotografii barwnej z koncepcją dokumentu fotograficznego, co świadczy o tym, że artysta poszukuje nowych znaczeń nie tylko w formule “fotografii inscenizowanej”, ale i w dokumencie.