Informacje od organizatora:

Wernisaż 23 stycznia (piątek) o godz. 18.00. Wystawa czynna do końca lutego 2009 r. 

Jak zapisać na fotografiach czas, jakiego użyć sposobu by na płaszczyźnie obrazu fotograficznego ukazać przestrzeń z całą jej intensywnością i zmiennością. Te zagadnienia spędzały i spędzają nadal sen z oczu nie tylko fotografom ale i całym pokoleniom rysowników i malarzy.
Przełożenie nieustannego upływu czasu na statyczny zapis w postaci obrazu malarskiego czy fotograficznego podobnie jak ukazanie trójwymiarowości przestrzeni na dwuwymiarowej płaszczyźnie wydaje się być nierozwiązywalne jak kwadratura koła.
A jednak piętrzące się trudności w dążeniu do stworzenia wiarygodnego przekazu z artystycznego przeżycia czasu i przestrzeni od dawna były szczególnym wyzwaniem dla niepokornych twórców, od Leonarda da Vinci albo i wcześniej począwszy.
Wraz z wynalezieniem fotografii znacznie wzbogacony został arsenał środków wyrazu tak zwanego płaskiego obrazu. Forma ostrości i nieostrości wzmocniła odczuwanie przestrzeni o czym dziś wiemy doskonale a co nieśmiało ukazywał w niektórych kompozycjach Vermeer, korzystający jak wiadomo z urządzenia o nazwie camera obscura.. Dynamika szerokokątnych obiektywów spotęgowała perspektywę zbieżną, której zasady sprecyzowano już w renesansie. Efekt poruszenia nie znany w sztukach plastycznych przed wynalezieniem fotografii intensywnie ukazuje upływ czasu, podobnie jak wzajemne przenikanie się obrazów również o przemijaniu zdaje się mówić.
Kolejnym wprowadzonym przez fotografów odkryciem jest budowanie cykli czy też serii fotografii,
które umiejętnie zestawiane znakomicie opowiadają historię rozłożoną w czasie. Będąc przemyślaną dramaturgicznie sekwencją, mimo że złożone z nieruchomych obrazów snuć potrafią opowieść zanurzoną w czasie i przestrzeni. Takie też są fotografie Sławomira Tobisa.
Oszczędne wręcz minimalistyczne prace, monochromatyczne, ale subtelnie uszlachetnione przez delikatne ocieplenie czarno - białe fotografie zawierają mimo swej oszczędności duży ładunek symbolicznych znaków, które rozważać możemy w kategoriach egzystencjalnych a nieraz
i anegdotycznych. Są one jednak przede wszystkim atrakcyjnymi opowieściami o urodzie pejzażu, tajemnicy przestrzeni i upływie czasu, które każdy może na swój sposób interpretować, czasami jako baśniowy klimat innym razem jako gorzką refleksję o nieuchronnym przemijaniu.

Stanisław J. Woś   

opracowała: A.S.