Wystawa czynna od 7.09 do 5.10. 2008r

Informacje od organizatora:

W kamieniu wykuta, spogląda na Ciebie lub ukrywa się za dłońmi. Opanowana przez wszechmocny czas, który cierpliwie drąży bruzdy, na ciele i w skale. Artysta zanurza ją w rękach. Gest rozpaczy, pragnienie ukrycia szczerości jestestwa czy przejście w skupienie, a może fascynacja Rodinowską świątynią? To maska zakładana codziennie. Stały element stroju utkanego z konwenansów. To symbol wygody, niekiedy wymuszanego oportunizmu, gier dyktowanych od zarania egzystencji. Szczerość to luksus. Zwabiani przystępną ceną ubieramy się w maski, zauroczeni fasadą, która pomija sedno. Łatwość, z jaką zmieniamy tymczasowe okrycia, nasuwa pytanie o wiarygodność. Witold Krumplewski powierzył swoje refleksje Naturze. Ona bowiem uczy trwałości, przywraca wypierany autentyzm rzeczy. Obdarzył zaufaniem kamień i ziemię, rośliny i powietrzny żywioł, wkomponowując w nie oblicze tchnące jesienią. To twarz wciąż doświadczająca, zdradzająca wahanie, o spojrzeniu odkrytym lub przysłonięta. Twarz filozofa, wczesnorenesansowego Jedermanna, poszukującego świadka epoki, rozważającego istotę życia. Barwy homogenicznie zdradzają bliskość ziemi: oliwkowy brąz towarzyszy ochrze, sepia sąsiaduje z czernią, tłumiony błękit z soczystymi odcieniami umbry. To właśnie one sprawiają, że surowa aura cyklu dyskretnie niesie optymizm, przypomina, iż ignorowaną, niedosięgłą dla rodzaju ludzkiego trwałość odnaleźć można w przyrodzie. Dotknięta erozją skała zmienia formę, lecz pęknięta czy pokruszona zachowuje istotę. Pozostaje cząstką całości, nieśmiertelnego Universum, potwierdzeniem myśli holistycznej. Krumplewski nakreśla przed widzem własną, niepowtarzalną interpretację nieustannego trwania, definiując tym samym znaczenie wolności. Zawiera ją w ludzkiej twarzy, w tajemnej mocy Natury, w pojedynczych, oprawionych w kamienne ramy portretach. Przesłanie podkreślają powtórzenia motywów - kluczowych cząstek obrazów: oczu i dłoni. Artysta z niezwykłą subtelnością pojmuje obietnicę daną przez Siłę sprawczą człowiekowi. To zapowiedź przetrwania. W świecie szaleńczego tempa, o rytmie wyznaczanym przez pryncypia prowizoryczności i różnorodność masek, odradza się pragnienie ucieczki i nieśmiertelności. Delikatnie zaakcentowana w dziełach zieleń brzóz i traw oraz wielkie, otwarte okna podszeptują, iż owemu dążeniu nierozerwalnie towarzyszy nadzieja.
Izabela Taraszczuk

Oglądając „Twarze i maski" Witolda Krumplewskiego nie sposób oprzeć się wrażeniu, że stanowią one kwintesencję Gombrowiczowskiej „wsobności" - momentu odejścia od wszystkiego, co zewnętrzne, w sumie ucieczki, uwolnienia, rozpoznania wewnętrznego, które nie zawsze muszą być ocalające. Dyskrecja, powściągliwość, pełna niedopowiedzeń forma budowana jakby od wewnątrz a nie bezpośrednia ekspresja, ekshibicjonizm, nerwoza, bezmyślna rozdętość „ja" są dla autora prezentowanych fotografii, jak niegdyś dla Gombrowicza, drogą ku uchwyceniu choć części nietrwałej osobowości współczesnego człowieka. Cykl prawie trzydziestu prac, niezwykle przemyślany: różnorodny w swej strukturze fotograficznej (w sposobie traktowania przestrzeni, faktury, konwencji portretu i pejzażu) a zarazem jednolity w swej stylistyce i rozwijaniu tematu, wydaje się być zapisem tej szczególnej chwili decydującej o intensywności naszego człowieczeństwa: ukrycia się za budowaną przez nas samych maską - formą i odkrycia tego najważniejszego - wewnętrznego portretu.
Maska nie jest dla W. Krumplewskiego czymś narzuconym przez świat zewnętrznych form, wręcz przeciwnie, gestem obronnym, ukrywającym wewnętrzne „ja" czy mimowolnie wyrażającym intensywność wewnętrznego przeżycia. Spoza wachlarzowo ułożonych dłoni wychyla się twarz uspokojona, skupiona czy znów jakby sparaliżowana samoświadomością , dokonaną wewnętrzną wiwisekcją a ciągle myśląca staje się w kontekście całego cyklu znakiem człowieka rozważającego, poszukującego prawdy o sobie i świecie. Jednak fasada z rąk nie jest tylko dla autora znakiem symbolicznym, ale przede wszystkim tworzywem plastycznym, podobnie jak: linie i porowatość twarzy, faktura kamienia. Z ich układów, szorstkości, wypukłości, wklęsłości buduje reliefowe, symboliczne kompozycje. Rzeźbiarskie potraktowanie twarzy mimowolnie kojarzące się także z Rodenowskimi głowami, twarzami usiłującymi uwolnić się z kamienia, jak również kolory: chromatyczne szarości wchodzące w żółcienie i brązy ożywione dyskretnie przygaszoną magentą podkreślają skomplikowaną tkankę przestrzeni wąskiego kadru i wciągają nas w gęstą atmosferą, w której nie sposób nie myśleć o przemijaniu, znikomości, samotności.„Twarze i maski" zdają się wyrastać z jednostkowego, a zarazem jakże typowo ludzkiego, intensywnego odczucia odrębności, ale także z wewnętrznego dążenia do powiedzenia światu: „tak" - akceptacji, odnalezienia sensu życia nawet w jego vanitatywności: naturze, cykliczności pokoleń. Przykuwające uwagę kompozycje, , wciągają w wewnętrzną podróż a rozpoznane, stają się bliskie.