Informacje od organizatora:

Wystawa czynna od 24 KWIETNIA - 24 MAJA 2009.

Tak naprawdę to koniec wielu historii, splecionych razem w kwartale praskich ulic - Ząbkowskiej, Markowskiej, Białostockiej i Nieporęckiej. Znika fabryka, pozostanie fabryczność miejsca i wspomnienia żywe dla tych, którzy pracowali tu przez lata, a nawet lat dziesiątki oraz dla tych, którzy będą tu do końca.
To miejsce to także, a może przede wszystkim, wyschnięte wysokoprocentowe źródło, morze wódki, wielu odmian, smaków i zapachów, wysłanej stąd na cztery świata strony, a może i na tamten świat... Sto lat śpiewane przez sto lat i dłużej. Na zdrowie, na szczęście, na drogę. Na smutek, pogrzeb, wesele i chrzciny. Poważnie, dostojnie, rodzinnie, innym razem na szybko, na stojąco, na raz. W bramie, kuchni i salonie. Koniec świata koneserów, koniec świata panie !

Moje pierwsze zetknięcie z Koneserem nie niosło jednak palącego smaku na podniebieniu. W drodze do bliskiej mi galerii przekroczyłem bramę z czerwonej cegły - „Prosto i w prawo, wzdłuż budynku" (i ani kroku dalej..) zostałem skierowany przez strażnika. Było to w czasie gdy zakład rządził się jeszcze swoimi prawami i o żadnych swobodnych spacerach nie było mowy. Później przechodziłem tę drogę wielokrotnie, widząc jak miejsce staje się coraz bardziej otwarte i dostępne. Pojawiły się inne galerie, teatr, pracownie i wydarzenia sezonowe. Produkcja w tle powoli gasła.

Pomysł na fotografie Konesera przyszedł z tej samej galerii, z Luksfery. Początkowo z myślą o kalendarzu, później o wystawie. Cały czas ze świadomością unikalności tego miejsca i bliskości zmian. Pierwsze zdjęcia wykonałem pod koniec roku 2006, kiedy losy zakładu jeszcze się ważyły. Dwa lata później przyszłość Konesera była już przesądzona, wtedy powstała kolejna seria fotografii.
Te dwa momenty pozwoliły mi boleśnie doświadczyć przemijania fabryki. Za pierwszym razem jeszcze funkcjonującej, później już nieczynnej i demontowanej. Miejsca wcześniej żywe, teraz ukazały się puste i wyludnione.

Fotografowałem tradycyjnie, na filmie, naświetlając na tej samej klatce dwa następujące po sobie obrazy. By osłabić płaskość i bezpośredniość pojedynczych fotografii, by zbliżyć się do widoku tworzonego w myślach, przenikania wspomnień.

Realizacja tego cyklu stała się dla mnie rodzajem nostalgicznej podróży, również w przeszłość samej fotografii. Posłużyłem się techniką skazaną na wymarcie, a tymczasem na marginalizację. Żywą tak długo, jak długo będą produkowane tradycyjne materiały fotograficzne. Tak długo jak pozwoli na to bezwzględne kryterium rynkowej opłacalności. Aparat, którym fotografowałem, siłą rzeczy również należący do minionej epoki, jest wytworem przemysłu, który już się nie odrodzi. Należy do skończonej liczby egzemplarzy, podobnych sobie mechanizmów, rozsianych po świecie.

Cechą historii jest jednak fakt, że koniec można widzieć jako zmianę i początek, wtedy żadna opowieść się nie kończy, raczej ewoluuje w kolejne formy i wcielenia. Koneser wciąż będzie służył koneserom, fotografia choć cyfrowa, pozostanie fotografią; wspomnieniami pisanymi światłem.

Radosław Wojnar