Informacje od organizatora:

Wernisaż 08.05.09, godz. 18.00. Wystawa czynna do 28.06. 2009, wtorek - niedziela w godz. 11:00-17:00.

Doświadczanie obcowania z fotografią archiwalną, obciążoną historycznie, ma w sobie coś spirytystycznego. Utrwalony na papierze obraz minionego świata i jego bohaterów przenosi naszą myśl poza materialne świadectwo. Im mniej wyraźny, mocniej dotknięty działaniem czasu i warunków kadr, tym bardziej pobudza wyobraźnię i uruchamia emocje. Alicja Karska i Aleksandra Went w instalacji Na zawsze podjęły temat pamięci i emocji, jakie fotografia, jako medium i obiekt realny, niesie.
Przeglądając setki zdjęć kreacyjnych, dokumentalnych, reportażowych czy portretowych z prywatnych albumów przechowywanych w zbiorach Działu Fotografii MNG, artystki zadały pytanie o wpływ tych zapisów na indywidualne doświadczenia. Decydując się na przechowanie fotografii, często bezkrytycznie umieszczamy ją między innymi śladami ludzi, wydarzeń. Albumy rodzinne bywały kronikami całych rodów, te najciekawsze jednak zawierały kameralne, osobiste historie pojedynczych osób. Owe emocjonalne przemiany, czasem manifestują się w skrajnej destrukcji warstw emulsji fotograficznej, uszkodzeniach papieru innym razem w wycinaniu czy wręcz wydzierania wizerunków osób i całych fotografii z miejsc dotąd im przeznaczonych.
Artystki przeniosły tę swoistą inwentaryzację pozytywnych i negatywnych skutków kolekcjonowania i pielęgnowania emocji w warstwę obrazu ruchomego. Zachowywanie wspomnień, ich reanimowanie odbywa się w pracowni konserwatorskiej, gdzie kobiece dłonie podejmują nieustannie wysiłek ratowania materii. Film obrazuje niekończący się proces zachowywania. W sposób esencjonalny pojawia się tu metafora bolesnego wspomnienia, od którego nie można się uwolnić. W pamięci każdego z nas tkwią fotografie, wobec których mentalnie stajemy na baczność i te, które, choć przysparzają bólu, uwielbiamy przeglądać i dotykać. Niestety zabieg konserwacji okazuje się równie bezskuteczny jak zapomnienie, któremu poddajemy uczucia. Paradoksalnie, miejsce po odrzuconej fotografii nie zaczyna być luką we wspomnieniach ale raczej skłania do ich pielęgnowania. Często pozostając poza konwenansem ta pielęgnacja zmienia się w podsycanie wyobraźni obrazami intencjonalnej rzeczywistości, w miejsce tej zachowanej w kadrze. Obcowanie z fotografią jako subiektywnym medium powoduje więc, że zwyczajne zdjęcie dla jego autora lub posiadacza staje się pełnym obsesji echem pamięci. Karska i Went zredukowały w swoim projekcie pojęcie fotografii do jej odczucia. Zinterpretowały obiekt mechanicznej reprodukcji jako nośnik obecności. W niezwykle trafny sposób zobrazowały myśl Susan Sontag: Oto powierzchnia, a teraz myślcie, a raczej czujcie to, co się za nią kryje. Pomyślcie jaka musi być ta rzeczywistość. [ Susan Sontag , O fotografii, 1986 ].