Informacje od organizatora:

Zaklęte w szkle, zaczarowane światłem, jeszcze chciane, a już nie chciane. Powoli odchodzą, wspinając się po  półtonach muzyki światła by jeszcze zabłysnąć, zaistnieć, zażółcić się, zaróżowić czy zaczerwienić. Zerwane, oderwane, tańczą swój ostatni taniec. Wdzięcząc się, umierają. Niechciane kochanki, samotne matki, smutne córki, żarliwe sprzedawczynie zapachów.
Czy pan ze mną zatańczy, czy pan mnie jeszcze przytuli, czy jeszcze będzie ten raz, ten raz i tak wkoło, i walcem i tangiem przytuleni, odchyleni, zapomniani, zapamiętani. I tak póki muzyka trwa - szampański czas. I nagle cichnie gwar, i nagle odfruwają motyle, i nagle parkiet pusty i cisza wokół. A one jeszcze wdzięcząc się, umierają.
Wydają ostatnie tchnienie pełne słodyczy, pełne goryczy. Na raz - nie ma nas, na dwa - gaśnie pląs, na trzy - akord znikł. A one wciąż w tańcu zapamiętane, wdzięcząc się, umierają. Kwiaty nocy, kwiaty jednego dnia, kwiaty wiosny, lata i jesieni. Smutne Madonny o piątej nad ranem...

To już druga wystawa Ewy Pszczulny w Green Gallery. Pierwsza „Światłoczułość" stanowiła szczególną próbę dla artystki. Jej tematem były kwiaty, te ścięte, wazonowe w szczególnej dla nich fazie światłoczułości właśnie. Piękno tych fotografii podkreślała mało znana wtedy w Polsce oprawa w szkło akrylowe. Obecna wystawa jest jakby kontynuacją poprzedniej, bo jej tematem także są kwiaty. Ta seria fotografii jest jednak znacznie dojrzalsza, bo z mroku kwietnej agonii wyłania się ta jeszcze piękniejsza światłoczułość. Ten cykl nosi nazwę „Umierając wdzięczą się" i tylko pozornie jest o umieraniu. Można w nim raczej odnaleźć moc tworzenia piękna z brzydoty.

Mariza Fado