Krzysztof Pająk fotografuje miasto. Ale tak naprawdę, tylko pretekst, naskórek zaledwie, by powrócić do źródeł fotografii – do światła. Bo to ono jest rzeczywistym bohaterem zdjęć. Krzysztof Pająk rejestruje widoki (jest już ich dość spory zbiór, pierwsze zdjęcia pochodzą z 2001 roku, a proces trwa do dziś), które odchodzą: bramy starej Pragi, mokotowskie podwórka, fragmenty schodów, bruk na Placu Zamkowym. Łuszczącą się farbę starych murów, malowniczo kładące się cienie, detale architektoniczne. Niekiedy sposób rejestracji powoduje, że zdjęcia zbliżają się do abstrakcji, stając się czystym studium materii. Zatrzymaniem, namysłem i rozkoszowaniem się zarówno teksturą fotografowanych powierzchni, jak i walorami obrazu w aspekcie czysto technologicznym: ziarnem, intensywnością tonów, nasyceniem barw. Powstaje specyficzna „fotografia materii”, skupiona na „samej sobie”, na swojej materialności. Wydobywająca szeroką gamę skalę wyczuwalnych doznań: chropowatości, łuszczenia, spękania, odpadania. Ale przede wszystkim - wrażenia świetlistości i ciemności.  Jest to też w pewnym sensie fotografia nostalgiczna. Nostalgia dotyczy zarówno walorów techniki, która choć jak najbardziej współczesna, zupełnie jawnie odwołuje się do swoich korzeni, jak i tematu – prób zapisania tego, co niknie z chwilą naciśnięcia spustu migawki. Dotyczy to przede wszystkim chwilowości zjawiska świetlnego, ale także obiektów i miejsc, które dziś po prostu nie istnieją… Większość fotografii charakteryzuje niemal piktorialna nastrojowość, dążenie do wydobycia malowniczości rejestrowanych motywów. Tu i tam pobrzmiewa Bułhakowskie Wilno. Także dbałość o estetyczny wyraz zdjęcia i podkreślenie jego unikalności poprzez niewielką edycję, mimo zastosowanej zupełnie nietradycyjnej techniki, zdają się nawiązywać do tego nurtu w fotografii. Choć jest w nich także widoczna lekcja Bauhausowskiego konstruktywizmu.

Fotografie Krzysztofa Pająka to przeciwieństwo spojrzenia „całościowego”, perspektywicznego, ukazującego miasto w obszernej panoramie. Tutaj mamy, bowiem jego fragmenty, wydobywające detale, skupiające uwagę na wycinkach. Bo właśnie „fragmentaryzowanie”, rozbijanie na części, odkrywanie całości w jej ułamkach, wydaje się być ważnym rysem twórczości Krzysztofa Pająka. Ujawnia się ono, może nawet wyraźniej i dobitniej, w malarstwie. Można by sięgnąć głębiej i odczytać to dążenie do przedstawienia fragmentów, nie tylko jako zabieg formalny, lecz przede wszystkim, jako metaforę procesu niszczenia, stopniowego rozpadu, zapis studium entropii. Choć dodajmy, że to zjawisko przedstawione jest w sposób niezwykle atrakcyjny wizualnie.

Krzysztof Pająk wykonuje odbitki w technologii cyfrowej (odbitka UV), choć na początku procesu jest najczęściej czarno - biały lub barwny negatyw. Wydaje się to być droga dość zawiła, zważywszy na fakt, że tematem zdjęć jest światło - esencja fotografii. Jednak okazuje się, że dzięki nowoczesnej technologii, ta źródłowość fotografii zostaje podkreślona i wydobyta. Że światło, ta widmowa, nieuchwytna materia, w cyfrowym, równie przecież bezcielesnym środowisku, zyskuje wiernego sprzymierzeńca. A jednocześnie, paradoksalnie, technika nadaje światłu mięsności, konkretności.
Zdjęcia są w większości monochromatyczne – rozgrywają się w gamie sepiowych brązów lub skali czerni i bieli. Dzięki zastosowanej technice – w wysokim nasyceniu i o wyrazistym kontraście. Tylko niektóre fotografie istnieją w pełnym kolorze, choć i wówczas ograniczonymi do dwóch bądź trzech, dzięki czemu, wydają się z być studiami koloru „samego w sobie”, zdradzając malarską wrażliwość autora. Inne zdjęcia – odmiennie – wydobywają przede wszystkim walory graficzne, rysunek linii i charakter faktur, kontrasty i łagodne przejścia tonalne, a przede wszystkim – wyznaczają granicę światła i cienia.

Magdalena Wicherkiewicz

Krzysztof Pająk urodził się w 1956 roku w Warszawie. Studiował na Wydziale Wzornictwa Przemysłowego ASP w Warszawie w latach 1979-1984. Dyplom z wyróżnieniem w pracowni projektowania graficznego prof. R. Duszka .Malował w pracowniach prof. J. Dziędziory i prof. J. Sempolińskiego. Zajmuje się malarstwem, projektowaniem i fotografią. Był współtwórcą projektu komunikacji wizualnej dla szpitala CZMP w Łodzi. Artysta uczestniczył w ponad 25 wystawach indywidualnych m.in: Warszawa, Kolonia, Munchengladbach,Elbląg oraz w ponad 100 wystawach zbiorowych m.in. MUBA' 87 Bazylea; Arsenał 88 Warszawa; Maneż 91 Moskwa; Biennale "Ensemblia 91 "Munchengladbach; Obraz i ruch - Muzeum Kinematografii, Łódż 91; Fundation Laigle Roermond Holandia 92, Together in Life and Art ,Instytut Polski Paryż 99 ; "Syndrom Milenijnego Przełomu", DAP Warszawa 2000r ; Polska - Litwa ,Wilno ’04 ; Warszawa w Kijowie ‘04; „Walking Art Tour”, Hotel Victoria, Warszawa; Warszawski Festiwal Fotografii Artystystycznej ‘05; Beijing International Art Biennale China '05; Świadectwo czasu, Instytut Polski, Berlin ;Triennale Sztuki Sacrum 2006, Częstochowa; Warszawa w Berlinie ’06; Warszawa w Sofii ’06; wystawa fotografii w ramach WFFA ‘07, galeria SD; Kunstmassan, Sztokholm 2007
Artysta brał również udział w licznych aukcjach charytatywnych, m. in.: Artyści dla Hospicjum 2001, Dom Aktora w Skolimowie 05r; Fundacja Sue Ryder, Fundacja EXIT, aukcja dla Krystiany, Zachęta ’07. aukcja na rzecz Fundacji Dzieci Niczyje, Warszawa CSW ’07, Aukcja Wielkiego Serca Kraków Prace Krzysztofa Pająka znajdują się w zbiorach prywatnych w kraju i za granicą (m.in. USA, Niemcy, Francja, W.Brytania, Holandia, Japonia.) Stypendysta Ministerstwa Kultury i Sztuki w 1985r.