Gdańsk odchodzący

Autor wystawy:
Do kiedy: 31.10.2008
Miejsce prezentacji: Galeria NCE

Ulica: 1 Maja 23 B ,
Miasto: Wodzisław Śląski,
Telefon: (032) 7293132,

Fotograficzne przedstawienia Gdańska obecne w mediach zdominowane są przez jednorodne podejście do przedmiotu. Większość z nich to poprawne politycznie i przesłodzone do granic kiczu fotografie przeznaczone dla bezmyślnych turystów myślących, że jeżeli taki produkt osacza ich ze wszystkich stron, to jest to najwidoczniej właściwe i słuszne.
Lecz Gdańsk pokazany na ślicznych i lukrowatych, ociekających wzmocnionymi kolorami pocztówkach, czy też w pismach ilustrowanych lub twardookładkowych albumach, potraktowany został niesłychanie wybiórczo.
Wszędzie obecne jest centrum, czyli nowy Stary Gdańsk, będący zasadniczo repliką z lat 50. Praktycznie nieobecne są pozostałe dzielnice Gdańska, nie mówiąc już o podstawowym elemencie, który przez setki lat przyczyniał się do rozwoju tego miasta, mianowicie statkach i porcie.
Tymczasem destrukcji i zanikowi podlegają autentyczne fragmenty infrastruktury miejskiej, wyburzane po dziesiątkach a nawet wiekach istnienia w świadomości mieszkańców miasta. Wystarczy wspomnieć o rozpadających się na naszych oczach domach starego Wrzeszcza, Oruni czy Nowego Portu. Wiele z nich mogłoby zostać poddanych rewitalizacji i przystosowaniu do nowych funkcji, np. mieszkalnych czy handlowych, ale wydaje się przekraczać to horyzonty myślowe lokalnych decydentów. Niekiedy wynika to z braku środków.

Dlatego też zadaniem projektu „Gdańsk odchodzący (tytuł roboczy: Gdańsk turpistyczny)” jest utrwalenie na wszelkiego rodzaju nośnikach fotograficznych rozpadającej się, w pełni autentycznej tkanki miejskiej, która na skutek braku działania, niekiedy z konieczności albo ze złej woli lub zwyczajnej bezmyślności czy braku wyobraźni wkrótce zniknie.
Poza tym, ile jest piękna w starzejącym się budynku, który niczym człowiek pokrywa się coraz liczniejszymi znakami czasu! Piękne są cegły wyłaniające się spod zmurszałego tynku, odpadające secesyjne kafelki na klatce schodowej, skrzypiąca drewniana podłoga i zapleśniała ściana. Piękne są nierówne chodniki z płytek położonych w pierwszych dziesięcioleciach ubiegłego stulecia, rzeźbione ramy okien i futryny drzwi, zniekształcone brakiem opieki i pokryte dziesiątkami warstw złuszczonej farby.

Te wszystkie niedoceniane cuda powinny stać się celem naszych działań, które chociaż wirtualnie lub na papierze fotograficznym przekażą ich urok następnym pokoleniom.

Adam Fleks