Fotografie Jerzego Łapińskiego są na pierwszy rzut oka bardzo proste. Wykonywane systematycznie, łączone w serie, które autor nazywa zbiorami, zawierają rodzaj niedopowiedzianej nieskończoności.

Dzieje się to zarówno w jego od lat wykonywanych zdjęciach w mieście, rejestrujących z dociekliwością badacza bogactwo szczegółów zawartych w zwykłych przedmiotach, w potocznych i rutynowych zachowaniach ludzi, jak i w utrwalanym od lat pejzażu, zwykle okolic górskich np. ukochanych przez niego Sudetów i Karkonoszy.

W przypadku zdjęć krajobrazowych nieskończoność ta jest osiągnięta przez dyscyplinę kompozycji całego kadru, a w większości przez wyeksponowanie nieba. Nieba, na którym pozornie tylko nic się nie dzieje. Szarość obłoków i ich delikatna różnorodność wzmagają poczucie przestrzeni – tego elementu decyzyjnego w budowaniu pejzażu właśnie.

Jerzy Łapiński swoje fotografie wykonuje również nie tylko wtedy, gdy obmyśla, starannie dobiera kolejny fragment w terenie naciskając spust migawki aparatu, ale wtedy gdy wykonuje te zdjęcia sam, w sensie dosłownym, w samotności pracy laboratoryjnej.

Przez lata bezpośredniej i świadomej praktyki posiadł ogromną wiedzę na temat wydawałoby się najprostszy: jak powinna wyglądać perfekcyjnie wykonana odbitka.

Tak, więc zarówno koncept jak i wykonanie są ze sobą nieodłącznie związane. Fotogeniczność zdjęć Jerzego Łapińskiego stanowi o nawiązaniu do tradycji fotografii, do tej jej podstawowej i uniwersalnej zdawałoby się zasady czystej rejestracji wybranego świadomie fragmentu rzeczywistości. Konsekwencja, z jaką fotografuje od lat w taki właśnie sposób, decyduje o ponadczasowości tych prac. Nie odbiera im aktualności, pozwala do nich wracać po latach. Zachowują bowiem te zdjęcia wszystkie walory, które decydują o wartości, uroku i sile oddziaływania fotografii. Sztuce nie tylko widzenia, ale i dostrzegania.

Marek Grygiel

Na wystawie znajduje się 40 czarno-białych fotografii polskich krajobrazów sfotografowanych w latach 1989 - 2008. Wszystkie fotografie wykonane są w klasycznej technice srebrowej. Większość krajobrazów pochodzi z ulubionej przez autora Kotliny Kłodzkiej.

Wernisaż: 6.03.2010, godz.: 18:00, 


Fotografie Jerzego Łapińskiego nie są często pokazywane w polskich galeriach fotograficznych. Pamiętam jego fotografie z lat 80. XX wieku, które zdecydowanie bardziej od obecnych sytuowały się w kręgu koncepcji "fotografii ulicznej", jaką uprawiał także Andrzej Brzeziński i grupa fotografów wystawiających w warszawskiej galerii "Hybrydy". Ale obecna twórczość Jerzego Łapińskiego jest inna. Bardziej sięga do tradycji grupy f. 64, przede wszystkim z jednej strony do prac Anselma Adamsa i Edwarda 

Westona, a z drugiej - do polskiego piktorializmu, czy precyzując - jego kontynuacji. Przypominają mi się np. pejzaże tatrzańskie z lat 50. - 70. Henryka Hermanowicza. Nie wiem czy Łapiński je widział, nawet jeśli tak, to myślę, że fotografowanie obłoków chmur i pejzażu górskiego jest określonym typem pracy duchowej, mającej na celu wniknięcie w formę obiektu. Czy nie jest to fotografia zbyt zachowawcza a nawet konserwatywna? Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na takie pytanie, ale takie wątpliwości muszą się pojawić. Dotyczyły one także fotografii Roberta Mapplethorpe'a, zarzucając im "konserwatyzm" formy.

Krzysztof Jurecki

Jerzy Łapiński o sobie...
Urodziłem się w 1954 roku w Warszawie. Fotografiąą zajmuję się od szkoły średniej. W 1979 ukończyłem Instytut Poligrafii Politechniki Warszawskiej. Od 1979 jestem członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików. Od 1979 do 1982 roku uczyłem fotografii na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Od 1977 roku prezentowałem swoje prace na 24 wystawach indywidualnych w Polsce i Niemczech oraz brałem udział w licznych wystawach zbiorowych w Polsce, Czechosłowacji i Niemczech. Prowadziłem wykłady z fotografii w Łódzkiej Szkole Filmowej i na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Fotografie moje znajdują się w licznych zbiorach i kolekcjach prywatnych w Polsce, Czechosłowacji, Niemczech, Szwecji i USA. Od 2000 jestem członkiem Związku Polskich Fotografów Przyrody. Specjalizuję się w fotografii czarno-białej - krajobrazach i miastobrazach. Oprócz czynnego uprawiania fotografii zajmuje się robieniem powiększeń kolekcjonerskich dla innych fotografów i jestem rzeczoznawcą i biegłym sądowym w zakresie fotografii. Jestem stypendystą Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego