Zasłony

Autor wystawy: Grzegorz Rogala
Do kiedy: 04.07.2010
Miejsce prezentacji: Galeria Apteka Sztuki

Ulica: Al. Wyzwolenia 3/5 ,
Miasto: Warszawa,

Na wystawie Grzegorza Rogali znajdują się:
- 4 x trzymetrowej długości zdjęcia (druk archiwalny)
- 3 x zasłony (druk na tkaninie)
- 4 x zdjęcia ruchome (lightbox’y)
- instalacja filmowo-dźwiękowa „Chodnik”
- instalacja „Historia”

„Zasłony” Grzegorza Rogali to wystawa multimedialna. Ciekawa realizacja niezwykłej koncepcji artysty: fotografie są eksperymentem, próbą stworzenia wizerunku syna za 20 lat. W tym celu artysta nałożył na siebie komputerowo dziesiątki zdjęć portretów członków rodziny i otrzymał wirtualny potencjalny portret skupiający cechy fizjonomiczne osób spokrewnionych ze sobą. Efekt na tyle zaciekawił Rogalę, że podobne zabiegi przeprowadził z fotografiami z epoki naszych dziadków i pradziadków, gdzie na fotografiach (zwł. wojskowych)ustawienie osób bywało jednakowe. Dlatego nakładając na siebie portret zbiorowy, ale dopasowując twarze jednej z wybranych osób – otrzymał wynikową, nieistniejącą w rzeczywistości, ale wyglądająca realistycznie postać. Zabawa na pograniczu genetyki.

Zaś w instalacjach artysta odwołuje się do przemijania i wspomnień. Stworzył filmowo-dźwiękowe kompozycje nakładając na siebie obrazy osób przechadzających się po przystanku. Każda z tych osób jest nośnikiem indywidualnych wspomnień, im więcej osób - tym więcej wspomnień. Przez takie ujęcie artystyczne (nałożenie na siebie obrazów), dają one nową jakość: indywidualności w zbiorowości i na odwrót.

Kiedy patrzę na fotograficzne „Zasłony” Grzegorza, myślę o mieszkaniach i domach, które są sceną naszego życia, różnych jego wydarzeń zarówno wyjątkowych jak i tych zwykłych, codziennych. Słońce wstaje rano, oświetla zasłonę, na której pojawiają się cienie. Ale jaki jest to dzień, co się w nim zdarzyło? Czy przyniósł dobre czy złe chwile? Tego nie wiemy. Otoczenie, w którym rozgrywa się cały nasz dramat pozostaje emocjonalnie neutralne, tajemniczo milczy. Na zasłonach utrwalił się ten jeden, wyjątkowy i niepowtarzalny moment. Kruchy i przemijający. I nie jest ważne jakie my przypiszemy mu znaczenie – on jest istotny w ciągu zdarzeń naszego życia. Bez tego momentu nie było by ani „przed” ani „po”. Tak już jest z naszą pamięcią, że ulotne i niepozorne widoki czy drobne wrażenia zmysłowe potrafią wywołać całe fale wspomnień (sławetne ciastko Prousta). Cienie znajomych kwiatów na firance, muzyka w tle, zapach powietrza, spokój, poczucia bezpieczeństwa. Wspomnienie prawdziwe albo nie, bardzo osobiste, na wyłączno. Nie ma już tego mieszkania, nie ma nawet tego domu. Być może nie ma również tego miasta…

Joanna Krzysztoń