Autor o sobie i swoich zdjęcach: „...Świat czarno-biały, w którym od razu wiadomo, co jest dobre, a co złe, jest naturalną tęsknotą człowieka, każdy chce żyć w nieskomplikowanym świecie. Dostrzeganie tych odcieni szarości przychodzi z wiekiem, doświadczeniem życiowym, zauważamy je, pojmujemy, a potem bezwiednie następuje akceptacja.

Prima facie Łódź jawi się jako metropolia pełna kontrastów, społecznych, architektonicznych, innych… Przyjezdnym i nam łatwo o kategoryczne opinie. I tu zaczyna się ważna funkcja fotografa, funkcja społeczna, niemalże służba. Panuje przesąd, że miejscowy fotograf a priori nie jest właściwym do dokumentacji życia swego miasta. Zarzuca mu się brak dystansu, świeżego spojrzenia, opatrzenie, zobojętnienie. Jednakże, ma on wielką przewagę nad innymi, ma możliwość uchwycenia i pokazania tego co schowane albo niezauważalne, po prostu przebicia się przez powierzchowność. Jedyna trudność polega na podejściu do wykonania tego zadania.

„Łódzkie odcienie szarości” to wybór fotografii wykonanych w latach 2007-2010. Przy doborze tych prac nie kierowała mną utopijna idea pokazania pełnego oblicza Łodzi tj. „wywleczenia” wszystkich jej odcieni. Jest to po prostu pierwsze podsumowanie efektów pełnionej misji, o której mowa wyżej. Metropolia, miasto to nie tylko budynki, infrastruktura, ale przede wszystkim ludzie. To banał, ale niestety zapomina o tym większość uczestników wszelkich konkursu fotograficznych o Łodzi. Ktoś kiedyś świadomie albo przypadkiem zmienił tytuł tej wystawy na „Ludzkie odcienie szarości”. Zatem, niech i tak będzie – łódzkie znaczy ludzkie.


I jeszcze jedna refleksja o moim mieście. Ostatnie dwudziestolecie, to drugi ważny moment w dziejach tych ziem. W XIX wieku stworzono od zera metropolię opartą o przemysł włókienniczy. Po 1989 r., po upadku i likwidacji większości fabryk trwa proces zmiany tożsamości miasta. Paradoksalnie to nie struktura społeczna, narodowościowa, ani nawet zawierucha wojenna, a właśnie ekonomia ma wpływ na oblicze Łodzi. To miasto wciąż czeka na pokolenie, które zmieni jego charakter, nie tylko wizualny, ale przede wszystkim duchowy. Zmieni albo wreszcie stworzy…”