Twarz człowieka zawsze mocno mnie intrygowała, nadal lubię obserwować
ludzi i ich reakcje na sytuacje oraz zdarzenia. Ekspresję wywołaną emocjami, czasem zmęczeniem, obojętnością. Fascynuje mnie niezwykły jej pejzaż będący metaforą duszy. Wiem, że twarz jest lustrem, w którym odbijają się nasze stany emocjonalne, doświadczenia i życiowe przejścia. Ważną rolę w tym obrazie osobowości pełnią oczy, a zwłaszcza sytuacje kiedy spotykają się one z oczami fotografa, a potem widza.

Bezpośredni kontakt wzrokowy tworzy szczególną więź w relacjach międzyludzkich, wprowadza nas w świat zupełnie innych, intymnych relacji. Idea projektu pojawiła się z poszukiwań sposobu fotograficznego skomentowania moich wyobrażeń o portretowanej osobie. Wcześniejsza kolekcja „twarzy” zawsze pozostawiała niedosyt, w którymś momencie uznałem, że jestem w stanie znacznie więcej powiedzieć o poszczególnych osobach i ich osobowościach niż pozwala na to nawet najlepszy portret. Pomysł łączenia portretu z fragmentem otaczającej przestrzeni wydawał się oczywisty. Podstawą pozostawał jednak portret. Realizując projekt w technice fotografii czarno-białej uważałem, że kolor byłby zbyt banalny, odwracałby uwagę od istoty mojego przekazu. Fotografując ludzi, a właściwie ich twarze szukałem potwierdzenia moich spostrzeżeń o nich, o ich osobowościach, relacjach pomiędzy tym co rzeczywiste, widoczne pod postacią maski, a głęboko skrywaną prawdą. …moją prawdą. - pisze autor.