|
Facebook
Poczta
Forum
Sklep
Logowanie
Dodaj
zdjęcie
Wydrukuj
zdjęcie |
Od 1996 roku Foto-Kurier 
|
- Rejestracja
- Użytkownicy
- Forum
- dlamobilnych.eu
-
Wydrukuj zdjęcie
-
-
Czasopismo
- Numer aktualny
- Numery archiwalne
- Wybrane artykuły
- Artykuły poradnikowe
- Fotograficzne ABC
- Inne
- Oprogramowanie
- Pierwsze opisy
- Technologie
- Testy
- Wydarzenia
- Wywiady
- Opisaliśmy
-
Porównywarka
- Aparaty (909)
- Obiektywy (784)
|
testowe
Leica IIIb – „Perła z lamusa” – artykuł opublikowany w Foto-Kurierze 11/2000
W drzewie genealogicznym aparatów Leica typ IIIb zajmuje dość wczesne miejsce. Budowano go w prawdzie tylko przez dwa lata - w okresie 1938-40, ale za to w dużych ilościach. Wybuch II wojny światowej sprawił, że seryjna produkcja kolejnego modelu IIIc mogła ruszyć dopiero w roku 1946.
Tak więc Leica IIIb (jak również inne modele wcześniejsze) była światkiem tego, co działo się na frontach wojennych! Mimo, że produkcja sięgnęła dziesiątek tysięcy sztuk, znalezienie obecnie egzemplarza w stanie idealnym jest dość trudne, tym bardziej jeśli korpusowi towarzyszy spora paleta optyki.
Leica IIIb w swoim czasie należała do najlepiej wyposażonych aparatów małoobrazkowych. Wbudowany dalmierz pozwalał na dokładne ustawianie ostrości z większością wymiennych obiektywów. Do korpusu były one mocowane przez gwint M39. Typowe dla gwintowanych aparatów Leica były oddzielne układy dalmierza i wizjera. Dlatego też z przodu aparatu widoczne są trzy okienka: lewe i prawe okrągłe to dalmierz, środkowe prostokątne to wizjer. Powiększenie dalmierza było tak dobrane, aby możliwie dokłanie ustawiać ostrość, pole widzenia wizjera odpowiadało temu co „widzi” obiektyw 50 mm. Z innymi obiektywami należało stosować zewnętrzne wizjery lub wizjer varifokalny. Inni producenci aparatów dalmierzowych (Contax, Canon, Nikon) nie omieszkali krytykować tego, że fotografując Leicą trzba było ciągle „przerzucać” oko od wizjera do dalmierza i na odwrót. Leica broniła się twierdząc, że duże powiększenie dalmierza poprawia dakładność ustawienia ostrości (jak by nie patrzeć jest to prawda), a czytelny wizjer bez pola dalmierza sprzyja kompozycji zdjęcia. Faktem jednak jest, że w modelu IIIb umieszczono okulary wizjera i dalmierza bardzo blisko siebie, co miało ułatwić zerkanie przez oba okulary.
Aby pracę aparatem uczynić jeszcze bardzaej komfortową, dalmierz wyposażono w korekcję wady wzroku. Tego nie miał żaden dalmierzowy Nikon. Na najwyższym poziomie stała migawka tego aparatu. Z czasami otwarcia od 1/1000 s do 1 s + pozycja „Z” - (z niem.: zeit, czyli czas B) była to bardzo nowoczesna migawka, która nawet po upływie 60-ciu lat może być ciągle na chodzie. Taki zakres czasów otwarcia migawki (wprowadzny w modelu IIIa) z biegiem czasu przyjęto jako standardowy i dopiero na początku lat 70-tych powstały migawki roletkowe z czasem otwarcia 1/2000 s.
Migawkę Leicy IIIb obsługiawło się dwoma pokrętłami: górne sterowało czasami 1/1000, 1/200, 1/100, 1/60, 1/40, 1/30, 1/20 i Z; umieszczone z przodu pokrętło obsługiwało mechanizm opóźniacza dając tym samym czasy 1/20, 1/8, 1/4, 1/2 i 1 s. Aż do lat 50-tych było to rozwiązanie dość typowe. Dopiero w modelu M3 zastosowano jedno, wspólne pokrętło do wszystkich czasów. Tu nasuwa mi się nieodparcie jedna dygresja: dlaczego Nikon budując na podstawie Leicy swoje pierwsze modele wyposażył je w migawki z czasem otwarcia tylko 1/500 s?
Leica w instrukcjach obsługi swoich aparatów wykazała się dużym poczuciem humoru - twierdziła bowiem, że założenie filmu do ich aparatu jest bardzo proste. Wystarczyło „tylko” zdjąć dolną pokrywę, wykręcić obiektyw, ustawić migawkę na „Z” i otworzyć ją. Następnie, używając kciuka włożonego do aparatu przez gwint obiektywu (!) należało przepchnąć koniec filmu przez kadr i spróbować go zaczepić na szpulce... Po kilku dalszych karkołomnych manewrach film był założony. W istocie założnie filmu do starej Leicy to wielki wyczyn, świadczący o cyrkowej wprost sprawności palców i dużej odwadze (niebezpieczeństwio uszkodzenia migawki). Wewnątrz dolnej pokrywy umieszczono „na wszelki wypadek” wskazówki jak daleko można wyciągnąć film z kasety. Podstawowym obiektywem wymiennym do gwintowanej Leicy był wysuwany Elmar 50 mm f/3,5. Obiektyw ten w dość udany sposób został skopiowany przez Nikona i jako Nikkor-Q.C 50 mm f/3,5 oferowany był do dalmierzowych Canonów i Nikonów. Przedwojenne egzemplarze optyki Leitza nie posiadają żadnych powłok przeciwodblaskowych, a skala przysłon ma jeszcze podział w starych wartościach.
Najpopularniejszym obiektywem szerokokątnym był niewielki Elmar 35 mm f/3,5. Krótsza ogniskowa nie wymagała już konstrukcji wysuwanej - obiektyw ma konstrukcję sztywną. Oba obiektywy ogniskowane mogły być przy pomocy małej dźwigienki z możliwością zablokowania ostrości w nieskończoności.
Z obiektywów długoogniskowych warto wspomnieć o obiektywie portretowym Elmar 90 mm f/4 i Elmar 135 mm f/4,5. Oba łączyły się z dalmierzem, oba wyposażone były w szerokie pierścienie do ustawiania ostrości. Mosiężne mechanizmy nawet po 60-ciu latach nadal pracują płynnie i precyzyjnie. Kolejną cechą wspólną obu obiektywów jest łatwa współpraca z mieszkami makro. Otóż przód obiektywów wraz z optyką pozwala się odłączyć od reszy i może być zamocowany do mieszka, dając tym samym spore możliwości w makrofotografii.
Ponieważ jednak żaden mieszek do aparatów dalmierzowych nie łączył się z dalmierzem, konieczne było założenie między korpus i mieszek celownika lustrzanego Visoflex. Pewnym udogodnieniem w obiektywie 135 mm był gwint statywu umieszczony w okolicy środka ciężkości zestawu Leica + Elmar 135.
Doskonałym uzupełnieniem wspomnianych obiektywów była wysuwana osłona przeciwsłoneczna. W zależności od zastosowanego obiektywu można ją było odpowiednio ustawić uzyskując właściwą ochronę obiektywu bez obawy o winietowanie. Ogniskowe odpowiednich obiektywów wygrawerowane są na chromowanej powierzchni osłony. Szybkie mocowanie osłony do obiektywu zapewniał zacisk z śrubką. W identyczny sposób mocowane były filtry.
Najlepszym dowodem na popularność marki Leica była niezliczona wręcz liczba kopii - bardziej lub mniej udanych. W Polsce najpopularniejsze są oczywiście wszelkie typy Zorki....
Leica IIIb w swoim czasie należała do najlepiej wyposażonych aparatów małoobrazkowych. Wbudowany dalmierz pozwalał na dokładne ustawianie ostrości z większością wymiennych obiektywów. Do korpusu były one mocowane przez gwint M39. Typowe dla gwintowanych aparatów Leica były oddzielne układy dalmierza i wizjera. Dlatego też z przodu aparatu widoczne są trzy okienka: lewe i prawe okrągłe to dalmierz, środkowe prostokątne to wizjer. Powiększenie dalmierza było tak dobrane, aby możliwie dokłanie ustawiać ostrość, pole widzenia wizjera odpowiadało temu co „widzi” obiektyw 50 mm. Z innymi obiektywami należało stosować zewnętrzne wizjery lub wizjer varifokalny. Inni producenci aparatów dalmierzowych (Contax, Canon, Nikon) nie omieszkali krytykować tego, że fotografując Leicą trzba było ciągle „przerzucać” oko od wizjera do dalmierza i na odwrót. Leica broniła się twierdząc, że duże powiększenie dalmierza poprawia dakładność ustawienia ostrości (jak by nie patrzeć jest to prawda), a czytelny wizjer bez pola dalmierza sprzyja kompozycji zdjęcia. Faktem jednak jest, że w modelu IIIb umieszczono okulary wizjera i dalmierza bardzo blisko siebie, co miało ułatwić zerkanie przez oba okulary.
Aby pracę aparatem uczynić jeszcze bardzaej komfortową, dalmierz wyposażono w korekcję wady wzroku. Tego nie miał żaden dalmierzowy Nikon. Na najwyższym poziomie stała migawka tego aparatu. Z czasami otwarcia od 1/1000 s do 1 s + pozycja „Z” - (z niem.: zeit, czyli czas B) była to bardzo nowoczesna migawka, która nawet po upływie 60-ciu lat może być ciągle na chodzie. Taki zakres czasów otwarcia migawki (wprowadzny w modelu IIIa) z biegiem czasu przyjęto jako standardowy i dopiero na początku lat 70-tych powstały migawki roletkowe z czasem otwarcia 1/2000 s.
Migawkę Leicy IIIb obsługiawło się dwoma pokrętłami: górne sterowało czasami 1/1000, 1/200, 1/100, 1/60, 1/40, 1/30, 1/20 i Z; umieszczone z przodu pokrętło obsługiwało mechanizm opóźniacza dając tym samym czasy 1/20, 1/8, 1/4, 1/2 i 1 s. Aż do lat 50-tych było to rozwiązanie dość typowe. Dopiero w modelu M3 zastosowano jedno, wspólne pokrętło do wszystkich czasów. Tu nasuwa mi się nieodparcie jedna dygresja: dlaczego Nikon budując na podstawie Leicy swoje pierwsze modele wyposażył je w migawki z czasem otwarcia tylko 1/500 s?
Leica w instrukcjach obsługi swoich aparatów wykazała się dużym poczuciem humoru - twierdziła bowiem, że założenie filmu do ich aparatu jest bardzo proste. Wystarczyło „tylko” zdjąć dolną pokrywę, wykręcić obiektyw, ustawić migawkę na „Z” i otworzyć ją. Następnie, używając kciuka włożonego do aparatu przez gwint obiektywu (!) należało przepchnąć koniec filmu przez kadr i spróbować go zaczepić na szpulce... Po kilku dalszych karkołomnych manewrach film był założony. W istocie założnie filmu do starej Leicy to wielki wyczyn, świadczący o cyrkowej wprost sprawności palców i dużej odwadze (niebezpieczeństwio uszkodzenia migawki). Wewnątrz dolnej pokrywy umieszczono „na wszelki wypadek” wskazówki jak daleko można wyciągnąć film z kasety. Podstawowym obiektywem wymiennym do gwintowanej Leicy był wysuwany Elmar 50 mm f/3,5. Obiektyw ten w dość udany sposób został skopiowany przez Nikona i jako Nikkor-Q.C 50 mm f/3,5 oferowany był do dalmierzowych Canonów i Nikonów. Przedwojenne egzemplarze optyki Leitza nie posiadają żadnych powłok przeciwodblaskowych, a skala przysłon ma jeszcze podział w starych wartościach.
Najpopularniejszym obiektywem szerokokątnym był niewielki Elmar 35 mm f/3,5. Krótsza ogniskowa nie wymagała już konstrukcji wysuwanej - obiektyw ma konstrukcję sztywną. Oba obiektywy ogniskowane mogły być przy pomocy małej dźwigienki z możliwością zablokowania ostrości w nieskończoności.
Z obiektywów długoogniskowych warto wspomnieć o obiektywie portretowym Elmar 90 mm f/4 i Elmar 135 mm f/4,5. Oba łączyły się z dalmierzem, oba wyposażone były w szerokie pierścienie do ustawiania ostrości. Mosiężne mechanizmy nawet po 60-ciu latach nadal pracują płynnie i precyzyjnie. Kolejną cechą wspólną obu obiektywów jest łatwa współpraca z mieszkami makro. Otóż przód obiektywów wraz z optyką pozwala się odłączyć od reszy i może być zamocowany do mieszka, dając tym samym spore możliwości w makrofotografii.
Ponieważ jednak żaden mieszek do aparatów dalmierzowych nie łączył się z dalmierzem, konieczne było założenie między korpus i mieszek celownika lustrzanego Visoflex. Pewnym udogodnieniem w obiektywie 135 mm był gwint statywu umieszczony w okolicy środka ciężkości zestawu Leica + Elmar 135.
Doskonałym uzupełnieniem wspomnianych obiektywów była wysuwana osłona przeciwsłoneczna. W zależności od zastosowanego obiektywu można ją było odpowiednio ustawić uzyskując właściwą ochronę obiektywu bez obawy o winietowanie. Ogniskowe odpowiednich obiektywów wygrawerowane są na chromowanej powierzchni osłony. Szybkie mocowanie osłony do obiektywu zapewniał zacisk z śrubką. W identyczny sposób mocowane były filtry.
Najlepszym dowodem na popularność marki Leica była niezliczona wręcz liczba kopii - bardziej lub mniej udanych. W Polsce najpopularniejsze są oczywiście wszelkie typy Zorki....
data dodania: 06-01-2013
godzina dodania: 22:13
odsłon: 12526
powrót na stronę główną »
Komentarze
sortuj według daty: rosnąco | malejąco
Artykuł nie był jeszcze komentowany.
Zostaw swój komentarz właśnie teraz.
Zostaw swój komentarz właśnie teraz.
Zobacz także:
Nikkor-Q Auto 400 mm f/4,5 - modułowe cudo
Flagowy Nikon D5 - artykuł z Foto-Kuriera nr 1-2/16, prawie jak test
Canon EOS 80D - pełny artykuł z Foto-Kuriera 4/2016
Zbliż się nie podchodząc
Pentax MZ-S - artykuł opublikowany w Foto-Kurierze 4/2001
Linhof Technorama 617 S III - artykuł opublikowany w Foto-Kurierze 2/2001
Nikon S – „Perła z lamusa” – artykuł opublikowany w F-K 2/2001
Bronica RF 645 - artykuł opublikowany w Foto-Kurierze 2/2001
Nikon F6 - artykuł opublikowany w Foto-Kurierze 10/2004
Leica 0 - artykuł opublikowany w Foto-Kurierze 1/2001
Plaubel Makina 67 - artykuł opublikowany w Foto-Kurierze 1/2001
Zoom-Nikkor Auto 43-86 mm f/3,5 – „Perła z lamusa” – artykuł opublikowany w F-K 12/2000
Sony RX1 -pełnoklatkowy kompakt
Sony A99 - pierwsze profesjonalne SLT
Obiektywy Nikkor – artykuł opublikowany w Foto-Kurierze 10/2000
Minolta Dynax 7 – artykuł opublikowany w Foto-Kurierze 10/2000
Canon EOS D30 – artykuł opublikowany w Foto-Kurierze 10/2000
Nikon SP – „Perła z lamusa” – artykuł opublikowany w Foto-Kurierze 8/2000
HP Pentax EI-200 – artykuł opublikowany w Foto-Kurierze 8/2000
Nikon S2 – „Perła z lamusa” – artykuł opublikowany w Foto-Kurierze 7/2000
Nikkor Z DX 12-28 mm f/3,5-5,6 PZ VR w naszej porównywarce
18 kwietnia 2023 r. Nikon zaprezentował pierwszy zoom z elektroniczną zmianą ogniskowej Nikkor Z DX 12–28 mm f/3,5–5,6 PZ VR. Jest on kompaktowy, lekki (205 g) i dobrze wyważony. Dedykowany jest użytkownikom aparatów z matrycami DX. Osoby nagrywające własne wideoblogi lub używające gimbala do nagrywania filmów docenią silnik zooma, który umożliwia zdalne ustawianie ogniskowej. Tubus obiektywu...
OKIEM EKSPERTÓW ocena zdjęć - Foto-Kurier 8-9/23 - zdjęcia użytkowników tego portalu
Marta Darowska i Tadeusz Koniarz, eksperci nie tylko w dziedzinie fotografii, poddają swojej opinii wybrane zdjęcia użytkowników galerii z foto-kurier.pl. Każde zdjęcie wgrane do serwisu może być poddane ocenie, po wyrażeniu na to zgody przez autora zdjęcia. Dołącz do zabawy w dowolnym momencie i czekaj na wybór ekspertów. Twoje zdjęcie może się już znaleźć w Foto-Kurierze 11/23. Daj sobie szansę.
Test Canona RF 135 mm f/1,8L IS USM - teleportretówka o dużej jasności
2 listopada 2022 r. Canon Europe wprowadził na rynek obiektyw Canon RF 135 mm f/1,8L IS USM, teleobiektyw stałoogniskowy, który idealnie sprawdzi się podczas wykonywania zdjęć portretowych w słabym oświetleniu. Jest to następca modelu Canon EF 135 mm f/2L USM. Przedstawiamy pełny test obiektywu opublikowany w Foto-Kurierze 6-7/23.
Strona została zoptymalizowana w przeglądarkach: Mozilla Firefox > 3, Chrome, Internet Explorer > 7 oraz Opera. Polecana rozdzielczość ekranu 1280 x 1024
Polityka plików cookies |