Wiżajny, okolice trójstyku granic. Panasonic S5 + 70–200 mm f/2,8; par. eksp.: 1/5000 s; ISO 400; f/2,8; f=200 mm; fot. K. Patrycy

Panasonic Lumix S5 jest czwartym w ofercie tej marki pełnoklatkowym bezlusterkowcem, który łączy w sobie wiele cech starszych braci. Obecnie dostępne są cztery modele w serii Lumix S: S1R (do zdjęć w wysokiej rozdzielczości), S1 (do filmowania i fotografowania), S1H (stworzony by filmować przez duże F) oraz najnowszy S5 (najmniejszy łączący funkcje foto i wideo). Wprowadzając model S5 Panasonic wpisał się w trend, zapoczątkowany przez Canona w ubiegłym roku (model RP), tj. wprowadzania na rynek pełnoklatkowych bezlusterkowców o niewielkich wymiarach i od dość bogatych możliwościach, zarówno fotograficznych jak i filmowych. W tym roku do grupy tej dołączył też Nikon Z5 i Sony A7C (porównanie najważniejszych cech tych modeli przedstawiamy w tabeli pod koniec artykułu).

Przypomnijmy jedynie, że bezlusterkowce rodziny Lumix S, mają system mocowania obiektywów typu L-Mount, który umożliwia stosowanie obiektywów i adapterów firm: Leica, Panasonic i Sigma i co wpływa na ich wymiary zewnętrzne.

Od zewnątrz, ergonomia i estetyka wykonania

Lumix S5 ma korpus wykonany z odlewanego stopu magnezu, jest odporny na zachlapania oraz pył [1], a optymalne rozmieszczenie elementów rozpraszających ciepło na zewnątrz umożliwia długie użytkowanie, bez ryzyka przegrzania, co potwierdza się w praktyce. Urządzenie jest odporne na pył, zachlapania i działa, podobnie jak S1, nawet w temperaturze –10°C.

Gdy spojrzymy na niego od frontu to od razu zauważymy wiele podobieństw w wyglądzie zarówno do modelu S1 jak i S1R. W wyglądzie, ale nie w wielkości, gdyż S5 jest mniejszy (patrz porównanie) i lżejszy (714 g vs 899 g) od S1, a zatem doskonale wpisuje się we wspomniany na wstępie trend do miniaturyzacji. Jego wielkość jest bardzo zbliżona do wielkości Sony A7III, z którym zapewne wielu potencjalnych nabywców będzie go porównywało i … słusznie. Pomimo podobieństwa szybko dostrzeżemy też spore różnice w budowie między S1 i S5. Szczegóły są dokładnie widoczne na załączonych obok zdjęciach. W dalszej części zwracamy uwagę jedynie na najważniejsze z nich. Patrząc na przednią część korpusu od razu zauważymy, że S5 ma nieco mniejszy od S1 uchwyt z prawej strony aparatu, jest on płytszy, ale i tak nie jest aż tak płytki jak w nowym Sony A7C. Pomimo zmian wielkościowych nadal dobrze się układa w dłoni, choć większe ręce będą wolały obcować z modelem S1. W tylnej część korpusu zmian jest już naprawdę sporo. Jest nowy ekran dotykowy, wreszcie osadzony na przegubie (patrz dalej), który wymusił pewne zmiany konstrukcyjne. Przycisk nagrywania filmów przeniesiono, wzorem S1H, na górę korpusu [2], ale na szczęście nie zrezygnowano, jak w Sony A7C, z mini joysticka na tylnej ściance korpusu [3].

Wprawne oko zauważy też, że zmieniono kształt wizjera elektronicznego. Ten w S5 [4] wydaje się być lepiej wyprofilowany. Najwięcej zmian poczyniono w górnej części korpusu, z której zniknął wyświetlacz, a w jego miejscu pojawiło się koło wyboru trybów pracy [5]. Przednie pokrętło wyboru funkcji znalazło teraz swoje miejsce wokół spustu migawki [A]. Wszystkie zmiany wydają się być dobrze przemyślane i umożliwiają szybką przesiadkę z modeli bardziej zaawansowanych na S5 i odwrotnie, co jest dużym plusem testowanego modelu.

Praca w słabych warunkach oświetleniowych
Aparat ma tryb nocny, ale z podświetlanych przycisków obecnych w S1 już zrezygnowano, podobnie jak z gniazda synchronizacji ze studyjnymi lampami błyskowymi. Przypomnijmy, że wspomniana funkcja trybu nocnego wyświetla monochromatyczny, czerwony obraz w wizjerze, na ekranie, w menu czy też przy odtwarzaniu zdjęć (możemy sami wybrać miejsce wyświetlania). Tę opcję w szczególności docenią fotografujący po zmroku.