Następująca z czasem miniaturyzacja pewnych urządzeń elektronicznych i rosnąca gama rozwiązań sprzętowych, które konstruktorzy coraz chętniej wykorzystywali w swoich produktach spowodowały, że powstało zapotrzebowanie na nośniki pamięci o mniejszych wymiarach. Odpowiedzią na takie zapotrzebowanie było powstanie kart miniSD (zaprezentowanych przez SanDisk w 2003 roku . Ich zastosowanie praktyczne to przede wszystkim telefony komórkowe i wczesne smartfony. Wymiary zewnętrzne tych kart to 21,5×20×1,4 mm, a masa poniżej 1 grama. Mimo iż karty miniSD zostały wyposażone w jedenastostykowe złącze (w odróżnieniu od 9 styków w zwykłej SD), są w pełni zgodne ze standardem SD.

Mniej więcej rok później pojawiły się karty TransFlash, skrótowo oznaczane jako T-Flash lub TF. Było to odpowiedzią na galopującą miniaturyzację modułów elektronicznych, których coraz więcej upakowywano w małych obudowach – jak łatwo się domyśleć, najistotniejszy wpływ miał tu rozwój sprzętu komórkowego i smartfonów, jaki dokonywał się w tamtym czasie. Jednakże nazwa T-Flash okazała się naruszać znaki towarowe zastrzeżone dla korporacji T-Mobile (należący do Deutsche Telekom AG holding), zatem nieunikniona stała się zmiana nazewnictwa standardu TransFlash. Ze względu na funkcjonalną zgodność ze specyfikacją standardu SD, powstała nazwa microSD. Wymiary tych kart to 11×15×1 mm, a masa to ok. ćwierć grama.

Więcej w FK 4/2016, przejrzyj całe wydanie >>>