Tadeusz Kantor podczas prób do spektaklu „Kurka wodna”, galeria Zachęta, Warszawa, 1967, fot. Tadeusz Rolke.

Co jest najważniejsze przy fotografowaniu artysty? Jak fotografowałeś Kantora?
Kantora fotografuje się jak szewca. Tak samo fotografujesz ślusarza czy tramwajarza. Najważniejsze jest zrobienie portretu. Operujemy też miejscem i drugim planem, i to nie musi być obraz, może być cokolwiek, co potęguje działanie tego portretu. Obowiązują normalne zasady fotografii: plan, kadr, światło, drugi plan, ekspresja twarzy, gest, wszystkie te elementy.

Fragment z książki „Tadeusz Rolke. Moja namiętność”.

Spotkanie odbędzie się 3 lutego 2017, piątek, godz. 18:00; Okręg  Warszawski ZPAP
Dom Artysty Plastyka, ul. Mazowiecka 11A, stęp wolny 

Tadeusz Rolke to jeden z najwybitniejszych fotografów polskich, fotoreporter prasowy, fotograf mody, dokumentalista i twórca fotografii kreacyjnej. W swojej pracy bez trudu zmieniał fotograficzne konwencje. Zaczął fotografować w wieku 15 lat i robi to nieprzerwanie do dziś, choć ma już 87 lat. Przez wiele lat uchodził za czołowego polskiego przedstawiciela fotografii humanistycznej. Fotografował wielu artystów – malarzy, aktorów, muzyków, twórców teatru, bywał na wernisażach  i w znaczących galeriach sztuki współczesnej w Polsce, od połowy lat 50. obracał się w kręgach artystycznych, dokumentował twórczość i fotografował wielu artystów, m. im. Włodzimierza Borowskiego, z który blisko się przyjaźnił, Tadeusz Kantora, Aliny Szapocznikow. Fotografia stała się nie tylko jego zawodem, ale także życiową pasją.

Tadeusz Rolke studiował historię sztuki na KUL w Lublinie, której nie ukończył ze względu aresztowanie w okresie szalejącego stalinizmu w latach 60. pracował w tygodniku „Stolica”  i miesięczniku „Polska”, współpracował z kultowymi pismami: „Ty i Ja” i „Przekrojem”. Kolejną dekadę spędził w Niemczech, gdzie pracował m.in. dla takich czasopism, jak: „Stern”, „Spiegel”, „Die Zeit” i agencji Inter Nationes, fotografując znakomitych niemieckich artystów. Po powrocie do kraju, gdy w Polsce ogłoszono stan wojenny, nie chciał pracować z reżimowymi pismami, fotografował wiec życie kulturalne w Warszawie skupione wokół instytucji prezentujących sztukę poza oficjalnym obiegiem, pracował także nad serią aktów i współpracował z prasą zachodnioniemiecką
i organizacjami pozarządowymi jako tłumacz i fotograf. W ostatnich latach miał wiele wystaw indywidualnych w Polsce i za granicą. Zdjęcia Tadeusza Rolke weszły już do kanonu polskiej fotografii XX wieku.

Pod koniec listopada ubiegłego roku (nakładem wydawnictwa Agora) ukazała się biografia artysty zatytułowana „Tadeusz Rolke. Moja namiętność”.