Canon EOS R5 + RF 70-200 mm f/2,8 L; par. eksp.: 1/2500 s; f/2,8; ISO 320; f=200 mm (wycinek kadru); fot. K. Patrycy

Rozdzielczość

W badanym zakresie przysłon obiektyw osiągnął w większości przypadków 70 linii/mm, co oznacza, że jest bardzo dobrze skorygowany pod kątem rozdzielczości, co potwierdzają wykresy MTF przesłane przez producenta prezentowane poniżej. 

Rozdzielczość Canona RF 70-200 mm z 45-milionową matrycą EOS-a R5 zarówno w centrum kadru jak i na jego brzegach jest na bardzo dobrym poziomie. W badanym zakresie przysłon w większości przypadków zarejestrowaliśmy aż 65–70 linii/mm [13]. Jest to bardzo dobry wynik umożliwiający rejestrowanie na zdjęciach bardzo licznych szczegółów.

Oceniając układ obiektyw + 45-milionowa matryca za rozdzielczość przy przysłonie minimalnej przyznajemy 5,38 punktu, a przy przysłonie optymalnej (przymknięta o 3 EV) 5,42 punktów.

Winietowanie

Winietowanie przy ogniskowej 200 mm jest dość spore, jednak w niektórych przypadkach pomaga uwypuklić, oprócz małej głębi ostrości, główny motyw na zdjęciu. Canon EOS R5 + RF 70-200 mm f/2,8 L; par. eksp.: 1/640 s; ISO 160; f/2,8; f=200 mm; fot. P. Borys

Canon RF 70-200 mm f/2,8L IS USM nie jest obiektywem szerokokątnym, przy którym przeważnie występuje dość spore winietowanie, a jednak zaciemnione rogi można zauważyć przy „pełnej dziurze”. Przy ogniskowych 70 mm rogi w stosunku do środka kadru są ciemniejsze o 1 i 1/3 EV. Przymknięcie przysłony do f/4,5 praktycznie niweluje problem. Po wydłużeniu ogniskowej winietowanie jest zdecydowanie większe. Rogi ciemniejsze są w stosunku do środka kadru o 2 i 1/3 EV (przy 135 mm) i o 2 2/3 EV (przy 200 mm). Przymknięcie przysłony dopiero o 1 i 1/3 EV w obu przypadkach praktycznie niweluje problem. Za winietowanie przyznajemy 4,7 punktu.

Dystorsja

Canon RF 70-200 mm f/2,8L IS USM ma spory zakres ogniskowych, a w tego typu konstrukcjach, przeważnie występuje niewielka dystorsja, nie tylko beczkowata (przy najkrótszej ogniskowej), ale też poduszkowata (przy tele). Tak jest i w tym przypadku. Przy najkrótszej ogniskowej pojawia się bardzo małe zniekształcenie beczkowate o odchyleniu 1,2% [14].

Przy 16 mm pojawia się bardzo małe zniekształcenie beczkowate (1,2%).

Wydłużając ogniskową dystorsja beczkowata zanika, a następnie przechodzi w odchylenie poduszkowate. Przy ogniskowej 130 mm odchylenie wynosi 1,4%. Przy maksymalnej ogniskowej (200 mm) zniekształcenie minimalnie się zmniejsza i wynosi 1,2%. Za dystorsję przyznajemy 5,9 punktu.