65 punktów krzyżowych AF w Canonie 7D Mark II bardzo szybko ustawia ostrość. Bardzo dobrze sprawdza się to np. podczas fotografowania sportów motorowych. Ponadto duża częstotliwość wykonywania zdjęć seryjnych umozliwia uchwycenie na zdjęciach momenty, które gołym okiem są trudne do ­zobaczenia.

fot. mat. inf. Canon

Estetyka

EOS 7D Mark II jest nieznacznie większy od poprzednika (148,6×112,4×78,2 mm) i cięższy (910 g bez akumulatora). Wykonany jest ze stopu magnezu [1] (tak jak 7D), elementy są dobrze dopasowane, a cała konstrukcja jest bardzo zwarta i robi wrażenie naprawdę bardzo solidnej. Podobnie ocenialiśmy w teście EOS-a 7D (FK 1/2010). Korpus 5-letniej „siódemki” jest nadal zwarty, nic od niego nie odchodzi, zatem nie ma powodów sądzić, by w 7D Mark II po dłuższym użytkowaniu miałoby się coś dziać niepokojącego.

Do estetyki i jakości wykonania nie można mieć zatem zastrzeżeń. Uchwyt 7D Mark II pokryto bardzo podobną jak w EOS-ie 7D gumową okładziną, która skutecznie poprawia chwyt i zapobiega ślizganiu się dłoni. Uchwyt jest wysoki, masywny i wystarczająco głęboki by wygodnie trzymać aparat w ręku. Z tylnego koła wyboru funkcji zniknął srebrny pasek okalający [2] (na następnej stronie) – i dobrze. Za estetykę wykonania przyznajemy 6 punktów.

Ergonomia i intuicyjność obsługi

Patrząc od przodu na 7D i 7D Mark II to poza lekką zmianą wyprofilowania w niektórych miejscach i zmianą położenia przycisku do podglądu głębi ostrości [3] nie zauważamy w zasadzie żadnych różnic. Są to drobiazgi. Na górze korpusu układ przycisków został taki sam jak w „siódemce”, nieznacznie zmieniło się koło wyboru funkcji (jest wyższe i ma blokadę przeciw przypadkowemu przełączaniu) [4], oraz powiększyły się nieznacznie wyświetlacz [5] i piktogramy (dzięki temu są bardziej czytelne). Zwróćmy uwagę jeszcze na przycisk ISO/Korekta ekspozycji [6]. Jest on inaczej wyprofilowany niż pozostałe przyciski nad ekranem. Jest to dobre posunięcie, dzięki temu łatwo go znajdziemy nie odrywając oka od wizjera i tym samym szybciej zlokalizujemy pozostałe trzy. Na tylnej części aparatu jest więcej zmian, ale też nie są to zmiany rewolucyjne tylko ewolucyjne.

Układ przycisków pozostał w zasadzie na tym samym miejscu, zmieniły się role niektórych z nich. W miejscu przycisku RAW/JPEG powędrował przycisk INFO, szybkie wejście do zmiany głównych parametrów ekspozycji Q zostało przeniesione na prawą stronę ekranu LCD [7] (tak jak w większości aparatów systemu EOS), a w jego miejscu pojawił się przycisk MENU, oraz oddzielny przycisk do powiększania zdjęć [8] (oraz ustawiania ostrości w trybie Live View) i przycisk RATE do oznaczania zdjęć [9] . W zamian za przycisk Picture Styles pojawił się Creative Buttom [10], dzięki któremu mamy teraz dostęp nie tylko do stylów obrazu, ale i do wielokrotnej ekspozycji oraz do trybu HDR. Gdy przełączymy aparat w tryb odtwarzania przyciskiem tym zestawimy obok siebie dwa zdjęcia [11]. Dzięki temu łatwiej z poziomu aparatu wybierzemy najlepsze ujęcia. Jest to bardzo przydatne przy przeglądaniu zdjęć wykonywanych w serii.

Nad joystickiem pojawiła się dźwignia [12], której możemy przypisać (jak większości z przycisków i pokręteł) wybrane funkcje.
W EOS-ie 7D nie ma automatycznych trybów fotograficznych (tj. sport, portret, krajobraz itp.), w 7D Mark II ta tradycja została podtrzymana. Średnio- i zaawansowani użytkownicy aparatów, a do takich skierowane są obydwa modele, raczej z nich nie korzystają. Koło wyboru funkcji nadal nie obraca się o 360°, a szkoda.

Więcej w aktualnym wydaniu Foto-Kuriera.

Całe wydanie możecie przekartkować tutaj >>>

P.B.