Piotr Topperzer urodził się w 1948 roku we Wrocławiu, ale od 1969 roku mieszka w Danii. W Polsce studiował języki obce, w Danii ukończył szkołę fotograficzną. Portretuje ważne postaci z duńskich środowisk twórczych i artystycznych. Swoje prace wystawia w Krakowie po raz pierwszy.

Wernisaż: 18.05.2012 (piątek),  godz. 12

Rozmowa z Piotrem Topperzerem przeprowadzona przez Ewę Lipską:

Ewa Lipska: Kiedy zaczął się Twój romans z fotografią? Czy był to świadomy wybór, przypadek, zbieg okoliczności?

Piotr Topperzer: Późno... Miałem około 20 lat i to był czas poszukiwań. Podczas studiów poznałem fotografa, Tadeusza Rolke. W jego fotografiach coś mnie zafascynowało, dotknęło... Ale dopiero po wyjeździe z Polski zaczął sie mój romans z fotografią. W Danii wykształcenie fotograficzne było wówczas swojego rodzaju czeladnictwem. Pracowało się u fotografa i równocześnie chodziło się do szkoły fotograficznej. Na jednej z głównych ulic Kopenhagi zobaczyłem gabloty z czarno białymi fotograficznymi portretami. Postanowiłem poznać ich autora. Zapukałem do drzwi jego studia i opowiedziałem mu, że przyjechałem z Polski i postanowiłem zostać fotografem. Artysta zaprosił mnie na obiad i załatwił mi pracę w atelier u swojego dobrego znajomego, wtedy znanego duńskiego fotografa mody. W 6 – 7 lat po ukończeniu szkoły fotograficznej założyłem własne atelier.



EL: Czy fotografia, to dla Ciebie zapis rzeczywistości? Piękna? Czasu?

PT: Fotografia jest jak język i można za jej pomocą opowiadać różne historie. Używa jej się do zdjęć rentgenowskich, policyjnych ale również do sztuki. Zaczynałem od portretów na zamówienie; fotografowałem ludzi ze sfer przemysłowych i finansowych , ale także znajomych i przyjaciół. Powoli rozszerzałem swoje pole portretowe. Potem coraz częściej fotografowałem artystów, których dzieła znałem i podziwiałem. Czytając ich książki, czy podziwiając muzykę chciałem ich poznać, zobaczyć, zatrzymać w swoim kadrze. A wracając do Twojego pytania, chcę powiedzieć, że piękno oszukuje, jest złudne... Często na to piękno składają się elementy pozornie odbiegające od znaczenia tego słowa.



EL: Portrety Szkota Roberta Adamsona porównywane były do portretów Rembrandta. Czy taka " malarskość" w fotografii jest Ci bliska?

PT: Malarskość jest wpisana w fotograficzny czworokąt, ale o jakości tego obrazu decyduje światło, pozycja, układ ciała ludzkiego, tło. To wszystko musi się razem spotkać. Osobiście jestem zwolennikiem prostoty; próbuję w swoich portretach dojść do istoty rzeczy, do czyjegoś wnętrza, poznać człowieka.

EL: Wolisz zdjęcia kolorowe, czy czarno- białe?

PT: Na mojej wystawie będzie tylko jedno kolorowe zdjęcie. Czarno biała fotografia uruchamia u widza wyobraźnię, pobudza jego fantazję. Szczególnie dotyczy to portretów; kolorowe często stają się banalne.

EL: Jaki kontakt, jakie napięcia tworzą się pomiędzy Tobą, a osobą, którą portretujesz?

PT: Znam lekarza, który bierze pacjenta za rękę i pyta „jak się czujesz” i ja staram się podobnie postępować. Poprawiam krawat, zapinam guzik, kładę rękę na ramieniu...To są bardzo intymne chwile.

EL: Mój ojciec sam wywoływał zdjęcia, w łazience przerobionej na ciemnię. Potem rozwieszał je na sznurku jak bieliznę. Dla mnie, patrzącego na to dziecka, było to coś z zaczarowanej bajki. Czasem ogarnia mnie nostalgia za tym, czego już nie ma, za metafizyką minionego świata... Co o tym sądzisz? Czy aparat cyfrowy zabił na zawsze tamten czas?

PT: Zaczynałem od takiej fotografii i długo tak pracowałem, ale aparat digitalny daje dużo więcej możliwości, ułatwia prace. Myślę, że może nawet wydobyć z tamtego czasu, o którym mówisz, coś więcej...