Warszawa / Żywoty / Ruiny

Autor wystawy: Krzysztof Pijarski / Tomasz Szerszeń
Do kiedy: 28.10.2012
Miejsce prezentacji: Fundacja Archeologia Fotografii

Ulica: Jagiellońska 54 – róg pl. Hallera i ul. Skoczylasa (lokal po antykwariacie) ,
Miasto: Warszawa,

Warszawa / Żywoty / Ruiny to dwie opowieści o Warszawie, wizualne wykopaliska miasta. Dziś fakt, że zostało odbudowane po wojnie jako obietnica społecznej utopii jest praktycznie niewidoczny. Jego powojenne korzenie stały się hieroglifem. Krzysztof Pijarski i Tomasz Szerszeń postanowili odczytać skrytą gramatykę miasta, język, którym cicho przemawia.

Wernisaż: 14.10.2012 (niedziela), godz. 15

Krzysztof Pijarski – cykl "Żywoty nieświętych"

Warszawa / Żywoty / Ruiny to pierwszy wspólny projekt dwóch artystów i badaczy, którzy od lat pozostają w dialogu twórczym i intelektualnym. To również owoc wspólnej fascynacji Warszawą jako mirażem – tym, co w niej skryte, potencjalne, wyobrażone.

Krzysztof Pijarski – cykl "Żywoty nieświętych"

Krzysztof Pijarski – cykl "Żywoty nieświętych"

Na wystawę składają się dwa projekty: Starożytności warszawskie i Żywoty nieświętych.

Starożytności warszawskie Tomasza Szerszenia są próbą odpowiedzi na pytanie: czy Warszawa ma swoje „starożytności”? Pytanie to można z pewnością odnieść do utopii, którą znamy wszyscy: do warszawskiego socrealizmu – architektury, która nosi dziś zarówno ślady dawnej świetności, jak i postępującego od lat rozpadu. Czy to pismo zachowało jeszcze swój utopijny potencjał? Założeniem projektu jest nadanie tej architekturze nowego, nieoczywistego kontekstu, którym są atlasy i typologie Giambattisty Piranesiego i Aby Warburga. Jeśli Warszawa ma swoje „starożytności” – na kształt starożytnego Rzymu – to być może najlepiej zacząć ich poszukiwanie od socrealizmu.

Krzysztof Pijarski – cykl "Żywoty nieświętych"

Żywoty nieświętych Krzysztofa Pijarskiego są próbą przyjrzenia się kwestii burzenia pomników w okresie transformacji. Artystę interesował przede wszystkim problem ich widzialności / niewidzialności – niektóre zostały całkowicie zniszczone, niektóre, choć trwają, są symbolicznie niewidoczne. Projekt nie wynika więc z fascynacji estetyką ruin, lecz przede wszystkim działającymi w przestrzeni publicznej mechanizmami pamiętania i wymazywania. Jego przedmiotem są zarówno warszawskie pomniki i rzeźby, które zajęły miejsce pomników dawnych, jak i miejsca, które po nich pozostały, a także same strącone wizerunki jako swoiste ruiny reprezentacji. Żywoty nie są spojrzeniem nostalgicznym, lecz refleksyjnym, krytycznym.