Jakby tego był mało, wspomniane powyżej dwa rodzaje kart pamięci: SD i microSD, to tylko wierzchołek góry lodowej. Zignorowanie całego ogromu takiej góry lodowej w kwietniu 1912 roku okazało się tragiczne w skutkach. W przypadku kart SD nieznajomość problemu może nie jest aż tak groźna, bowiem skutkować może jedynie nietrafionym zakupem i chwilą zdenerwowania, że „znowu coś tu nie działa”. Żeby uniknąć tego typu rozczarowań postanowilismy wyjaśnić Państwu najważniejsze kwestie, którymi „rządzi się” świat kart SD. Bowiem wszystkie te karty, o których mowa w niniejszym opracowaniu należą do jednej wielkiej rodziny – nośników pamięci standardu Secure Digital (skąd pochodzi skrót SD) .

Średnia, czy duża? A gdzie jest mała?

Na początek przyjrzyjmy się tym kartom z zewnątrz. W standardzie SD znajdziemy karty w trzech różnych rozmiarach i kształtach.

Chronologicznie najstarszym formatem jest zwykła, pełnowymiarowa karta SD . Została ona wprowadzona w 1999 roku przez firmy SanDisk, Matsushita i Toshiba. Miała stanowić bezpośrednią konkurencję dla standardu MemoryStick firmy Sony. Taka karta ma wymiary 24×32×2,1 mm (szerokość×wysokość×grubość). Jeden z rogów jest ścięty, a boczne krawędzie mają od spodniej strony, wzdłuż obu boków, podcięcie. Wykonano to w celu zapobieżenia przed próbą wsuwania karty do gniazda w nieprawidłowy sposób (choć prawo Murphy’ego mówi, że przeciętny użytkownik zawsze znajdzie sposób na nieprawidłowe użytkowanie, mimo zastosowania najwymyślniejszych zabezpieczeń). Od spodu znajduje się dziewięciostykowe złącze komunikacyjne. Masa karty tego rozmiaru to z reguły ok. 2 gramów.