Agnieszka Burton: Zacząłeś robić zdjęcia dosyć późno, podczas rekonwalescencji po wypadku w kopalni. Co się wtedy stało?
Ray Collins: Pracuję w kopalni znajdującej się kilometr stąd, pod tamtą górą (Ray pokazuje na zielone wzgórze ponad dachami miasteczka). Wychodziłem z maszyny, a ponieważ jest tam dużo pyłu i bardzo ciemno, nie widziałem gruntu, wszedłem w dziurę i nogi się pode mną ugięły. Miałem kompleksowe rozdarcie łękotki bocznej, musieli usunąć większość chrząstki z kolana. Ponieważ była to moja prawa noga, nie mogłem chodzić, ani prowadzić samochodu. Byłem uziemiony. Kupiłem więc aparat i przestudiowałem instrukcję obsługi, obserwowałem jak zachowuje się przy różnym oświetleniu. Fotografowałem swojego psa w domu. To były moje początki. Miałem wtedy 25 lat.

A.B.: I musiałeś przestać surfować?
R.C.: Nie mogłem wchodzić do wody, ale później podczas rehabilitacji mój lekarz pozwolił mi pływać. Kupiłem więc wodoodporną osłonę na aparat i zacząłem fotografować moich surfujących przyjaciół.

A.B.: Zatem metoda prób i błędów, czy kursy fotograficzne?
R.C.: Tylko metoda prób i błędów. Poczytałem też trochę o fotografii na  Internecie i „wsłuchiwałem się w światło”. Zresztą, nadal tak robię.

A.B.: Miałeś jakiegoś mentora?
R.C.: Nie miałem. Kilka osób pomogło mi trochę w sprawach biznesu, ale nie przy fotografowaniu.

A.B.: Czy byłeś zainteresowany fotografią przed wypadkiem? Marzyłeś, aby stać się światowej klasy, nagradzanym fotografem?
R.C.: (Śmiech) Nie, nigdy! Miałem po prostu szczęście. Zawsze interesowałem się zdjęciami, ale nie posiadałem aparatu.

A.B.: Masz jeszcze jakiś inny talent?
R.C.: Chciałbym… ale naprawdę nie mam. Moja siostra bardzo dobrze śpiewa, mój brat wspaniale rysuje, myślałem że tylko ja nie jestem kreatywny.