Kolejną niespodziankę stanowi to, że poza 24 mm Nikon zapowiedział wprowadzenie w 2008 roku dwóch kolejnych obiektywów z serii PC-E: 45 mm f/2,8 oraz 85 mm f/2,8. Nie do końca jeszcze wiadomo, czy pod względem konstrukcji optycznej nowy PC-E Nikkor 85 mm f/2,8D będzie identyczny czy odmienny od dotąd produkowanego Micro-Nikkora 85 mm
f/2,8 PC. Wiadomo, że wszystkie trzy obiektywy będą miały powłoki nanokrystaliczne, oraz że zastosowane w nich rozwiązania konstrukcyjne oraz mechaniczne będą podobne. Litera  „E” w nazwie oznacza, że przysłona jest sterowana elektromagnetycznie i obiektywy nie mają tradycyjnego popychacza mechanicznego do jej przymykania.

 Dwa zdjęcia wykonane tym samym obiektywem z identycznego miejsca. Dla objęcia całości budynków zdjęcie powyżej, wykonane bez przesuwu, wymagało „zadarcia” do góry całego aparatu wraz obiektywem, co spowodowało efekt zbieżności linii pionowych. Zdjęcie poniżej wykonano z użyciem funkcji przesuwu, co pozwoliło zachować równoległość linii pionowych

To ostatnie stanowi pierwszy powód do refleksji. PC-E Nikkor 24 mm f/3,5D ED jest rozwiązany podobnie do Canonowskiej „dwudziestki czwórki” – ostrość jest ustawiania ręcznie, ale przysłona jest sterowana elektronicznie. W przypadku Canona, o czym szerzej powiemy później, jest to uniwersalne rozwiązanie dla całego systemu EOS, czyli każdy aparat pracuje tak samo z obiektywem. Nikon jednak jest systemem o długiej i skomplikowanej przeszłości, w której miesza się przywiązanie do tradycji i pragnienie zachowania wstecznej kompatybilności z dążeniem do wprowadzania najnowocześniejszych rozwiązań. Czasem te dwa sprzeczne dążenia daje się pogodzić, czasem nie. Nikon F4 umożliwiał nieomal pełne stosowanie zarówno obiektów najstarszych, jak i najnowszych. Później jednak postęp sprawiał, że robiono coraz większe ustępstwa kosztem wstecznej kompatybilności. W pewnym sensie nowy PC-E Nikkor 24 mm f/3,5D ED stanowi pod tym względem kolejną rewolucję budzącą mieszane uczucia.
Sterowanie przysłoną w obiektywie 24 mm PC-E wymaga zasilania z aparatu. Sądząc po tabeli kompatybilności, jedynie lustrzanki obsługujące jednostkę VR (redukcji wibracji) w obiektywach mogą przymykać przysłonę elektromagnetyczną. To znacznie ogranicza  użyteczność systemową optyki serii PC-E: wykluczone są aparaty serii F90X, serii F90, F70, F60D, F55, F50D, serii F-401, serii F-801, F-601, F-601M, F3AF, F-501, PRONEA S oraz wszystkie z ręcznym ustawianiem ostrości.

Efekt pokłonu został w tym przypadku użyty dla uzyskania selektywnej ostrości

Fajnie byłoby czasem zrobić nową „dwudziestką czwórką” zdjęcie architektury na slajdzie Nikonem F2, ale inżynierowie firmy pozbawili nas tej przyjemności. Dla osoby, która nie zada sobie trudu przeczytania powyższego zestawienia ograniczeń w stosowaniu obiektywu z różnymi aparatami, mylące może być jego oznaczenie; jest określany jako optyka serii „D” (a nie „G”), a zatem mogłoby się komuś wydawać, że powinna współpracować z takimi aparatami, jak choćby Nikon F90x; tak jednak nie jest. Oznaczenie „D” określa jedynie przekazywanie informacji o ustawionej odległości, natomiast nie mówi nic o sposobie przymykania przysłony. Obiektyw nie może być oznaczony literą „G”, bo ma pierścień przysłon, ale samo ustawienie wartości na pierścieniu nie pociąga za sobą przymknięcia przysłony w obiektywie.
Podobnie do PC Mikro-Nikkora 85 mm f/2.8D, na obiektywie znajduje się przycisk domykający przysłonę do ustawionej wartości, przy czym na starym obiektywie działał on mechanicznie, a ze względu na konstrukcję wystawał znacznie z obudowy i był bardziej podatny na uszkodzenie. Nikkor 24 mm f/3,5 PC ma przycisk prawie nie wystający z obudowy, ale działający na zasadzie elektromagnetycznej. Takie rozwiązanie umożliwiło pełną automatyzację sterowania ekspozycją – ale tylko z 2 modelami lustrzanek Nikona: D3 oraz D300.

PC Micro-Nikkor 85 mm f/2,8D: mechaniczny przycisk domykania przysłony