Obydwa układy optyczne składają się z siedmiu soczewek rozmieszczonych w sześciu grupach, ale u Canona dwie soczewki charakteryzuje wysoki współczynnik załamania światła. Minimalne dystanse ostrości są identyczne (0,45 m) i generują takie same maksymalne skale odwzorowania (0,15×). Ciekawe zatem, jak konstrukcyjne podobieństwo optyki – oraz jej nominalnych parametrów – przełoży się na wyniki testu?

 Schematy konstrukcji optycznej testowanych obiektywów

Niemal identyczne, proste, nieco zmodyfikowane gaussowskie układy optyczne gwarantują znakomite przeniesienie kontrastu i wysoką ostrość obrazu.

Obydwie „pięćdziesiątki 1,4” poddaliśmy testowi z 10-megapikselowymi, niepełnoklatkowymi lustrzankami cyfrowymi; Canona – z najnowszym modelem EOS 40D, a Nikkora – z popularnym D80. Jak zwykle, część „laboratoryjną” testu (zdjęcia tablic) przeprowadziliśmy w studiu, a „praktyczną” (realne motywy zdjęciowe) – w plenerze. Rozdzielczość określaliśmy na zmodyfikowanych tablicach firmy Vuzort – w pełnym zakresie przysłon Nikkora, od f/1,4 do f/16. Tablice oświetlały dwie symetrycznie rozmieszczone lampy firmy Bowens, zaopatrzone w soft-boxy firmy Elfo.
Tradycyjnie podkreślmy, że uzyskane w teście wyniki odnoszą się do sumarycznej rozdzielczości układów obiektyw + nośnik (matryca). Nie powinny więc służyć do bezpośrednich porównań analogicznych wyników z innych testów, gdzie używano innych aparatów, czy też odmiennych metod pomiarowych. Za pomocą tablic zbadana została także dystorsja, a winietowanie na równomiernie oświetlonej białej płaszczyźnie. Praktyczny sprawdzian optyki, w tym zdjęcia pod światło oraz mające zdradzać aberrację chromatyczną, wykonaliśmy w plenerze. W dalszej części artykułu przedstawiamy wyniki testu.

Rozdzielczość

Canon wykazał się nieco wyższą od Nikkora – a przede wszystkim bardziej wyrównaną w całym kadrze – ostrością. Nie dotyczy to jednak otworu względnego (f/1,4), przy którym lepszy był Nikon, i przysłonięcia obiektywow o jedną działkę przysłony (do f/2), kiedy ostrość obu „szkieł” była wyrównana. A więc: Nikon wygrywa przy „pełnej dziurze”, a Canon po przymknięciu przysłony.

Przy otworze względnym (f/1,4) Nikon daje wyższą ostrość zdjęć w centrum kadru, co widać na powiększonych łuskach Warszawskiej Syrenki. Ostrość została nastawiona na ich górną partię.

Obydwa obiektywy bardzo dobrze pracują pod światło w większości sytuacji, jednak w ekstremalnych warunkach – na przykład ze słońcem w kadrze – lepszy okazuje się Nikkor. Lepiej przenosi kontrast obrazu i nie daje dużych, kolorowych plam światła.

Rozdzielczość testowanych obiektywów (plus matryca 10 MP) w zależności od wartości przysłony i ogniskowej

Aberracja chromatyczna

W obydwu przypadkach przy maksymalnych otworach względnych (f/1,4) szerokość kolorowych obwódek na kontrastowych granicach pól o zróżnicowanej jasności była dość podobna i przyjmowała dobry, niski poziom. Po przymknięciu przysłony o kilka działek (np. do f/5,6) mniejszą aberrację chromatyczną wykazał Canon.

Na brzegach kadru z reguły lepiej wypada Canon. Daje ostrzejszy obraz i niższą aberrację chromatyczną, co ujawnia powiększony fragment dachu w prawym, górnym rogu zdjęcia. Zdjęcie zostało wykonane przy przysłonie f/5,6, a ostrość – nastawiona czujnikiem centralnym, bez przekadrowania.

Dystorsja

Zarówno Canon, jak i Nikkor, na małych, niepełnoklatkowych matrycach swych lustrzanek praktycznie nie wykazują dystorsji. Występującej w obydwu przypadkach pomijalnie małej beczki naprawdę trudno się dopatrzyć, a jej obliczona wartość – identyczna dla każdej z „pięćdziesiątek” – wyniosła zaledwie 0,5%! A więc remis – i to na najwyższym poziomie.

Winietowanie

Jasna optyka podatna jest na winietowanie. Jednak gdy konstrukcji obliczanych dla pełnej małoobrazkowej klatki używamy z lustrzankami niepełnoklatkowymi, wyniki poprawia mniejsze – niż zakładali projektanci – faktyczne pole obrazu. Winietowanie obydwu obiektywów w naszym teście przyjmowało więc średni poziom przy otworze względnym i stawało się akceptowalne już przy przysłonie f/2,8. To całkiem dobry – znowu remisowy – wynik.

Zdjęcia pod światło

„Pięćdziesiątki 1,4” Canona i Nikona bardzo ładnie pracują pod światło, dobrze przenosząc kontrast. Jednak w ekstremalnych warunkach – gdy mocne źródło światła znajduje się w kadrze – widać przewagę Nikkora. Obraz ma wyższy kontrast, a zamiast sporych plam światła – występujących u Canona – pojawiają się znacznie mniejsze bliki. Konkurencję wygrywa więc Nikkor, który – jak widać – ma lepsze powłoki anty-odblaskowe (SIC – Super Integrated Coating).

Ceny

Nikkor jest o 25% tańszy od Canona, a na różnicę ich cen nie mają wpływu, dostępne opcjonalnie, dedykowane osłony przeciwsłoneczne. Zarówno gumowa, wkręcana HR-2 Nikona, jak i wykonana z tworzywa sztucznego i mocowana bagnetowo ES-71 II Canona kosztują po 139 zł (www.pstryk.pl). Konkurencję cenową wygrywa więc Nikkor.

Wybrane dane techniczne
(kliknij)

Podsumowanie

Obydwa obiektywy dają podobnie wysoką jakość zdjęć, a różnice ich właściwości nie są duże, a przede wszystkim – nie zawsze dają o sobie znać. Canon jest nieco ostrzejszy od Nikkora w szerszym zakresie przysłon, ale ten lepiej pracuje przy otworze względnym (f/1,4) pod światło. Canona obsługuje się bardziej komfortowo, ale Nikkor ma mniejsze gabaryty i niższą cenę. To głównie za jej sprawą Nikkor wygrywa – zaledwie „o włos” – ten test.