Linia obiektywów serii PRO zadebiutowała na początku września 2013 roku przy okazji premiery Olympusa OM-D E-M1 modelem M.Zuiko Digital 12–40 mm f/2,8 ED PRO. Zaprezentowany na targach Photokina 2016 M.Zuiko Digital ED 25 mm f/1,2 PRO [1] zapoczątkował nową serię obiektywów o dużej jasności – f/1,2. Rok po  premierze „dwudziestkipiątki” (w październiku 2017) pojawiły się dwa kolejne modele o tej samej jasności: szerokokątny M.Zuiko Digital ED 17 mm f/1,2 PRO [2] i portretowy M.Zuiko Digital ED 45 mm f/1,2 PRO [3]. Te trzy modele pokrywają dość szeroki zakres ogniskowych – od  szerokiego kąta po niewielkie tele. W teście nie porównujemy ich względem siebie, tylko sprawdzamy możliwości i funkcjonalności każdego z nich.

Mechanika i ergonomia

Testowane obiektywy, mimo różnej ogniskowej, nie różnią się zbytnio ani wielkością, ani wagą (patrz tabela). Wszystkie mają zwartą, odporna na kurz i mróz konstrukcję wykonaną ze  stopu metalu, nie mają luzów, wykonane są solidnie. Ciekawe jest to, że  „siedemnastka” wyprodukowana jest w Wietnamie, a dwa pozostałe modele w Japonii.
Wszystkie trzy zaczynają się metalowymi bagnetami mocującym [4] otaczającymi czarne, wykonane z tworzywa sztucznego pierścienie, na  których umieszczono styki i wspomniane informacje o miejscu wyprodukowania. Tuż za bagnetami są nieruchome tubusy, miejscami karbowane [5], ułatwiające mocowanie obiektywów do korpusu aparatu. Naniesiono na nich czerwone kropki (po jednej na każdym obiektywie [6]) ułatwiające odpowiednie ustawienie obiektywów względem aparatu. Tuż za  opisywanym pierścieniem każdy z modeli ma umiejscowiony przycisk L-Fn [7], któremu z poziomu aparatu możemy przypisać jedną z kilkunastu funkcji (blokowanie ekspozycji, wybór punktu AF, zmiana formatu JPEG/RAW, itp.). Po drugiej stronie tubusów są mało widoczne informacje o bryzgoszczelności (splash proof) oraz o zakresach ustawiania ostrości.

Obiektywy mają po jednym, metalowym, karbowanym pierścieniu (szerokość ok. 30 mm [8]) do ustawiania ostrości. Przełączenie pomiędzy trybami AF i MF wykonuje się poprzez przesuwanie pierścienia przód/tył wzdłuż tubusu [9]. Gdy przesuniemy je w kierunku bagnetu AF się wyłączy i naszym oczom ukazuje się skala odległości [10], pierścienie wtedy zaczynają pracować mechanicznie. Praca ich jest płynna i odbywa się z właściwym oporem. Kąt obrotu pierścienia w każdym modelu to ok. 100°.

Mógłby być on trochę większy. Trzeba pamiętać o tym, że podczas przełączania w tryb MF poprzez przesunięcie pierścienia, ostrość zostanie ustawiona na taką odległość, na jaką będzie ustawiony pierścień, mimo ówczesnego ustawiania ostrości poprzez system AF. Uważajmy podczas wkładania i wyjmowania obiektywu z torby transportowej, pierścień może się wtedy przesunąć samoczynnie w pozycję M i możemy być zaskoczeni, że system AF nie działa.
Można wyłączyć AF również z poziomu aparatu nie przesuwając pierścieni w tryb MF opisany wcześniej. Wtedy mają przełożenie elektroniczne. Zaletą tej metody jest to, że po ustawieniu ostrości przez AF i przełączenie trybu na MF w aparacie ostrość pozostaje ustawiona w tym samym miejscu.
Obiektywy kończą się nierotującymi mocowaniami filtrów o średnicy 62 mm [11]. Duży plus dla Olympusa, że mimo różnych ogniskowych wszystkie trzy modele mają taką samą średnicę. Chcąc mieć każdy z nich nie musimy kupować filtrów (np. szarych czy polaryzacyjnych) o różnej wielkości. Podczas ustawiania ostrości przednia soczewka jest nieruchoma, więc z powodzeniem można stosować filtry połówkowe.
Systemy AF testowanych obiektywów działają bardzo sprawnie, i co ważne, bardzo rzadko się mylą. Dodatkowo są ciche, niemal bezszelestne.