5 listopada firma Nikon przedstawiła model Nikon Df – wysokiej klasy pełnoklatkową lustrzankę cyfrową w stylu retro, przeznaczoną dla profesjonalistów oraz miłośników fotografii w najczystszej postaci. Nowy aparat, poza klasycznym wzornictwem, ma lekką i wytrzymałą konstrukcję oraz zaawansowane rozwiązania, znane z flagowych lustrzanek cyfrowych firmy Nikon. W tym wydaniu przyglądamy się Nikonowi Df tak dokładnie, jak to było tylko możliwe.

Stylowy korpus

Korpus aparatu Nikon Df jest oferowany w dwóch klasycznych wersjach kolorystycznych: czarnej lub srebrnej z czarnymi detalami. Faktura uchwytu, mechaniczne pokrętła i płaski kształt górnego panelu nawiązują stylistyką do kultowych modeli lustrzanek analogowych firmy Nikon, takich jak F2 lub F3. Od razu rzuca się w oczy czarny uchwyt po prawej stronie poprawiający ułożenie aparatu w ręku. Faktycznie aparat leży lepiej w dłoni, ale nie w każdej. Być może lepiej byłoby zrezygnować z tego uchwytu, albo zrobić go większym.
W górnej części korpusu umieszczono m.in. komfortowe i niezawodne pokrętła o moletowanej powierzchni z radełkowanymi brzegami, łatwe w obsłudze i zapewniające szybki i jednoznaczny dostęp do najważniejszych funkcji aparatu. Umożliwiają one m.in. niezależne ustawianie czułości ISO, trybu i kompensacji ekspozycji oraz trybu wyzwalania migawki, co z kolei umożliwia sterowanie wszystkimi istotnymi parametrami bez konieczności korzystania z menu. Dotychczas najciekawszą kombinację mechaniczną w klasie kompaktów przedstawiał m.in. Canon G1X, gdzie zastosowano dwa pokrętła ułożone jedno nad drugim  – na górze było mniejsze pokrętło wyboru trybów pracy, a na dole większe kompensacji ekspozycji oraz w klasie aparatów z wymienną optyką Epson R-D1 w modelu z 4 wskazówkami wskazującymi m.in.: stan naładowania akumulatora, balans bieli czy też rodzaj wybieranego pliku (test FK 6/2004). Nikon w modelu Df poszedł na całość. Na górnej części korpusu mamy aż 3 pokrętła (w tym jedno podwójne) z systemami blokad i dźwigni umożliwiających szybki dostęp do najważniejszych funkcji (zdjęcia  i  przedstawiają dość dokładnie te rozwiązania). Są to bez wątpienia mechaniczne perełki zsynchronizowane z elektroniką aparatu. Dość nietypowo wygląda koło wyboru trybów  . Jest ono dużo mniejsze od koła wyboru czasów otwarcia migawki, a na dodatek, żeby je przekręcić trzeba je najpierw uwaga… unieść do góry. Pomysł oryginalny, choć trzeba przyznać, że w praktyce zmienianie tych parametrów jest dość uciążliwe. Za to bez wątpienia nie ma możliwości, żeby to pokrętło przypadkowo obróciło się, i o to głównie chodziło.

więcej Foto-Kurier 12/2013 str. 30