Nikon F-801s - artykuł opublikowany w Foto-Kurierze 4/1996

ciąg dalszy...

Kolejną wadą jest fakt, że przy użyciu obiektywów MF (czyli Non-AI, AI, AI-S i modified AI) nie działa matrycowy pomiar światła; aparat automatycznie przełącza się na pomiar centralno-integralny (75%/25%). Co prawda można nadal używać pamięci pomiaru i pomiaru punktowego, ale... Niemniej jednak mieć do dyspozycji dodatkowe kilkadziesiąt wspaniałych manualnych Nikkorów to wielki zysk; chyba jeden z największych z posiadania Nikona w ogóle. Użytkownik ma do wyboru aż sześć trybów pracy: manual, automatyka czasu, automatyka przysłony, program standardowy, program "szybki" i program podwójny (dual). I tu generalna uwaga jest taka: szkoda, że migawka (czasy od 1/8000 sek do 30 sek + B) nie posiada w manualu i automatyce przysłony czasów połówkowych, jak obecnie sporo lustrzanek AF. Przy użyciu niektórych obiektywów posiadających skok przysłony co jedną działkę praca w manualu możliwa jest praktycznie z krokiem co 1EV co jest zdecydowanie za mało, mimo, że waga świetlna pracuje w przedziale +/- 2EV z krokiem 1/3 EV.

I jeszcze o programach. Program nazwany standardowym zmienia swój przebieg już przy 1/8 sek, co nie daje większych szans na nieporuszenie zdjęcia przy słabym oświetleniu. To raczej program "szeroki", coś w stylu programu "Landscape" w innych aparatach. Program "szybki" wcale nie jest aż taki szybki, bo zmienia profil przy 1/60, czyli mniej więcej tak, jak powinien to robić program standardowy. Program podwójny to kombinacja tych dwóch, który dobiera kształt programu w zależności od ogniskowej obiektywu (podobno najlepiej sprawdza się przy użyciu długich i średniodługich zoomów). Na szczęście bardzo łatwo wprowadza się funkcję SHIFT (zmiana pary czas - przysłona na inną, o tej samej wartości EV).

Praca w automatykach czasu lub przysłony jest przyjemna, aparat dobieraną wielkość podaje co 1EV, choć zmienia ją w sposób płynny. Po wyjściu z zakresu czasów lub przysłon waga świetlna podaje, o ile został przekroczony próg prawidłowej ekspozycji. Robi to co 1/4 EV, więc warto czasem lekko prześwietlić, lub niedoświetlić klatkę nie tracąc ujęcia. W przypadku automatyki czasu isnieje możliwość ostrzeżenia przed przekroczeniem czasu 1/30 sek i dłuższych. To tyle o pracy aparatem.

No, a jego braki? Z jednej strony można napisać, że mógłby mieć szybszy motor, podnoszone przed zdjęciem lustro, spust migawki do pionowego kadrowania, więcej matówek, wymienny układ celowniczy. Ci, którzy mają takie wymagania niech zbierają ponad dwa razy więcej pieniędzy i niech kupią Nikona F-4. Z drugiej jednak strony zaawansowany amator niezbyt często potrzebuje czegoś więcej niż "osiemsetjedynka" może mu dać. A daje dużo, dobrze i nie specjalnie drogo.

Drzewo genealogiczne Nikona F-801 wygląda w przybliżeniu tak: ojcem rodziny AF wydaje się być Nikon FA, z którego w 1987 r powstał po pewnych przeróbkach, Nikon F-501 AF, a z niego rok później F-4 i F-801. Osiemsetjedynka zdobyła taką popularność, że Nikon zdecydował się wprowadzić na rynek model tańszy i uproszczony, lecz dodatkowo z wbudowaną lampą błyskową na pryzmacie. Tak powstał F-601. Jego z czasem też uproszczono, odbierając lampę i autofocus. Stworzono F-601m.

« pierwsza « 1 2