Optyka

Układ optyczny obiektywu jest dość skomplikowany i składa się z aż 16 elementów rozmieszczonych w 12 grupach (w tym 1 soczewka ze szkła ED) [8]. Wewnątrz jest 7-listkowa przysłona [9] , którą możemy przymknąć w zależności od długości ogniskowej do f/22–32. Minimalna odległość ustawiania ostrości również zależy od długości ogniskowej: przy 50 mm – 50 cm; przy 250 mm – 100 cm. Maksymalna skala odwzorowania wynosi 1:4,3.

Układ optyczny obiektywu składa się z 16 elementów rozmieszczonych 12 grupach. Przysłona ma 7 listków.

Pomiary

Obiektyw testowaliśmy z lustrzanką Nikon Z 7. Pomiarów dokonaliśmy w studiu. Badając dystorsję i rozdzielczość, fotografowaliśmy zmodyfikowaną tablicę Vuzort-Sigma, a winietowanie ocenialiśmy na podstawie równomiernie oświetlonej białej tablicy.  
Pomiary rozdzielczości wykonaliśmy dla środka kadru i jego brzegów. Oprócz wykresu z wynikami rozdzielczości przedstawiamy również wykresy MTF (udostępniony przez producenta).
Pod kątem „zdjęć pod światło” sprawdzaliśmy obiektywy w studiu, gdzie 600-watowa lampa ustawiona była tuż za rogiem kadru oraz w plenerze fotografując pod słońce.

Dystorsja

Nikkor 50-250 mm to zoom o dość sporym zakresie ogniskowych, a w tego typu konstrukcjach, przeważnie występuje niewielka dystorsja. Tak jest i w tym przypadku [10]. Przy najkrótszej ogniskowej pojawia się małe zniekształcenie beczkowate o odchyleniu 1,8%. Wydłużając ogniskową dystorsja beczkowata szybko zanika, a następnie przechodzi w odchylenie poduszkowate. Przy ogniskowej 100 mm zniekształcenie wynosi zaledwie 1%, przy 170 mm 1,3%. Przy maksymalnej ogniskowej (2500 mm) odchylenie osiąga 1,4%. Jak na zoom o sporej rozpiętości (5×) to Nikkor 50-250 mm osiągnął bardzo dobry wynik i za dystorsję przyznajemy 5,9 punktu.

Kazachstan. Widok z jadącej kolejki linowej na Shymbulak (kurort narciarski), okolice Alateu. Nikon Z 50 + 50-250 mm f/4,5-6,3 VR; par. eksp.: 1/2000 s; ISO 200; f/5,6; f=160 mm; fot. K. Patrycy

Winietowanie

Nikkor 50-250 mm f/4,5-6,3 nie jest obiektywem ani szerokokątnym ani bardzo jasnym, przy którym przeważnie występuje dość spore winietowanie. W testowanym obiektywie przy ogniskowej 50 mm i przysłonie f/4,5 rogi w stosunku do środka kadru są ciemniejsze tylko o 2/3 EV. Przymknięcie przysłony o 1 EV skutecznie niweluje problem. Przy ogniskowej 120 mm rogi w stosunku do środka kadru są ciemniejsze o 1 EV. Przy ogniskowej 250 mm o 1 i 1/3 EV. Winietowanie na tym poziomie w praktyce nie będzie zauważalne. Za winietowanie przyznajemy 5 punktów.

Rozdzielczość

Rozdzielczość Nikkora 50-250 mm zarówno w centrum kadru jak i na jego brzegach jest na bardzo dobrym poziomie.

Rozdzielczość Nikkora Z DX 50-250 mm f/4,5-6,3 VR matrycą Nikona Z 7 w centrum kadru w badanym zakresie przysłon jest na bardzo dobrym poziomie. Zarejestrowaliśmy tam 60/65, a nawet 70 linii/ mm. Jest to bardzo dobry wynik umożliwiający rejestrowanie na zdjęciach licznych szczegółów. Na brzegach było nieznacznie słabiej, ale nie słabo. Wynik na poziomie 55–60 linii/mm, a w niektórych przypadkach 65 linii/ mm uważamy, przy zoomach o tak szerokim zakresie ogniskowych, za bardzo dobry. Wysoką rozdzielczość potwierdzają wykresy MTF nadesłane przez producenta.

Za rozdzielczość przy przysłonie minimalnej przyznajemy 5,35 punktu, a przy przysłonie optymalnej (przymknięta o 3 EV) przyznajemy 5,3 punktu.