Na tubusie są trzy przełączniki:

Custom (7) – przełącznik ten ma trzy tryby (1, 2, 3). Za pomocą programu TAMRON Lens Utility można do każdego trybu przypisać inną funkcję. Funkcje te będą aktywne na wspomnianych w poprzednim akapicie przyciskach funkcyjnych.
AF/MF (8) – służy do przełączania włączania i wyłączania autofocusu
LOCK (9) – można zablokować tubus przed samoistnym wysunięciem. Podczas testowania nie zdarzyło się, żeby tubus sam się wysunął, ale może się okazać przydatny po dłuższym użytkowaniu.

Testowany Tamron kończy się elementem, na którym można zamontować filtry o średnicy 82 mm i osłonę przeciwsłoneczną (10). Mocowana ona jest zatrzaskowo przy czym przycisk zwalniający blokadę ma zbyt mały docisk, przez co osłonę łatwo zgubić.

System AF oparty jest na technologii VXD – liniowym silniku (11) – dzięki temu autofocus działa szybko, precyzyjnie i cicho.
Przednia soczewka nie rotuje, co ułatwia stosowanie filtrów połówkowych czy polaryzacyjnych. Testowany model to konstrukcja dość ciężka, ale solidnie wykonana, nie widać aby, któraś z okładzin odchodziła czy wycierała się. W komplecie z obiektywem otrzymujemy dekielki zakrywające i osłonę przeciwsłoneczną. Przewód do podłączenia obiektywu do komputera dostępny jest opcjonalnie.

Za mechanikę i ergonomię przyznajemy 5,5 punktu.

Układ optyczny składa się z 21 elementów rozmieszczonych w 15 grupach.

Optyka

Budowa optyczna Tamrona 35–150 mm f/2–2,8 Di III VXD to dość skomplikowana konstrukcja składająca się z aż 21 elementów rozmieszczonych w 15 grupach (12). Wśród nich są cztery soczewki LD (Low Dispersion) i trzy GM (Glass Molded Aspherical).

Wewnątrz tubusu znajduje się 9-listkowa przysłona (fot. P.Borys) (13), którą możemy przymknąć, zależnie od długości ogniskowej, do f/16–22.

« pierwsza « 1 2 3 4 » ostatnia »