fot. P. Borys

40-150 mm f/2,8 PRO sprzedawany jest w komplecie z wykonana z tworzywa sztucznego osłoną przeciwsłoneczną [11]. Zasługuje ona na więcej uwagi, w szczególności system wysuwania jej i chowania. Jest ona założona nie jak w większości obiektywów odwrotnie, tylko w kierunku ustawienia do pracy. Aby ustawić ją w pozycji do fotografowania należy delikatnie przesunąć pierścień w lewo [12] i ją wysunąć [13]. Podobnie jest z wsunięciem jej na obiektyw (patrz wideo na foto-kurier.pl). System ten bardzo skraca czas przygotowania obiektywu do fotografowania. Lepiej nie zgubić nowatorskiej osłony bo prawdopodobnie za duplikat będzie trzeba słono zapłacić.

Za mechanikę i ergonomię przyznajemy 5,75 punktu.

M.Zuiko 40-150 mm PRO ma dość skomplikowaną budowę optyczną: 16 elementów rozmieszczonych w 10 grupach [14]. Wewnątrz obiektywu znajdziemy 9-listkową przysłonę, którą możemy domknąć do wartości f/22. Przyczynia się ona do uzyskania ładnego, regularnego bokeh [15]. Stosowane elementy optyczne w obiektywie mają zapewnić wysoką rozdzielczość i kontrast oraz zminimalizować aberrację i dystorsję. Czy tak jest w rzeczywistości odpowiadamy w dalszej części artykułu.

fot. P. Borys

Pomiary

Obiektywy testowaliśmy Olympusem OM-D E-M1 wyposażonym w 16-milionową matrycę. Pomiarów dokonaliśmy w studiu. Badając dystorsję i rozdzielczość, fotografowaliśmy zmodyfikowaną tablicę Vuzort-Sigma, a winietowanie ocenialiśmy na podstawie równomiernie oświetlonej białej tablicy. Pomiary rozdzielczości wykonaliśmy dla środka kadru i brzegów, a pod kątem „zdjęć pod światło” sprawdzaliśmy obiektywy w studiu, gdzie 600-watowa lampa ustawiona była tuż za rogiem kadru (niestety pogoda – brak słońca – uniemożliwiła sprawdzenie obiektywu w plenerze. Wyniki testu przedstawiamy w dalszej części artykułu.