Canon EOS M5 + EF-M18–150 mm f/3,5–6,3 IS STM; Par. eksp.: 1/640 s; ISO 250; f/6; f=92 mm; fot. K. Patrycy

Plusem wizjera jest to, że został on umieszczony centralnie w korpusie, dzięki czemu zapewniono komfort, do jakiego przywykli fotografowie korzystający z lustrzanek. Wizjer ma dużą częstotliwość odświeżania (120 kl./s), ale pomimo tego nie możemy mówić o płynności obserwacji obrazu analogicznej do wizjerów optycznych. Nadal wizjery optyczne, nie tylko Canona, pod tym względem są dużo lepsze. Gdy motyw widziany w wizjerze jest jasny to jego obraz jest bardzo dobry, ale przy ciemniejszych motywach już nie jest tak różowo. Na ciemniejszych partiach widzimy wyraźną, typową dla większości wizjerów elektronicznych, pulsującą kaszkę szumu chrominancji, co jest dość irytujące i niestety męczy nasz wzrok. Zaletą wizjerów elektronicznych ma być obecność pełnej informacji o parametrach ekspozycji przed jej wykonaniem jak i po zarejestrowaniu pliku oraz możliwość obserwowania efektów naszej pracy i tak też jest w przypadku tego wizjera, i te cechy są największą zaletą wizjerów elektronicznych. W testowanym wizjerze możemy zobaczyć również (po przełączeniu przyciskiem INFO [8]: 3 pozycje warstwy siatki (wyświetlane za pomocą cienkich czarnych linii [9]), histogram (jasność/RGB), poziomnicę elektroniczną [10] czy też różne formaty obrazu. Tak jak już pisaliśmy wizjer elektroniczny wykonany jest w technologii OLED, a ekran w LCD.

Niestety Canon wzorem wielu producentów bezlusterkowców nie zachował jednolitej technologii produkcji ekranu i wizjera elektronicznego co skutkuje trudnością z jednakowym odwzorowaniem kolorystycznym rejestrowanych zdjęć. Łatwiej byłoby ocenić na ekranach kolorystykę, gdyby ich wyświetlanie odbywało się na urządzeniach wytwarzanych w tej samej technologii. Ale z drugiej strony, czy ocena kolorystyczna i jakościowa na tak małych i w porównaniu z monitorami graficznymi niedoskonałych elementach wyświetlających ma sens? Na to pytanie musicie już Państwo odpowiedzieć sobie sami.
Ciekawym rozwiązaniem w testowanym aparacie jest to, że podczas korzystania z wizjera, dotykowy ekran LCD, który daje dostęp do wszystkich ustawień, może pełnić rolę panelu dotykowego – kciukiem można zmienić punkt AF i wybrać strefę ustawiania ostrości – co imituje funkcję wielofunkcyjnego dżojstika, która jest dostępna w lustrzankach Canona, a nie ma jej w testowanym modelu M5. Funkcja działa dobrze tylko w przypadku prawoocznych fotografujących. Lewooczni z niej nie skorzystają.
Za wizjer elektroniczny przyznajemy 5 punktów.