Testowany obiektyw radzi sobie bardzo dobrze, w swojej kategorii, podczas fotografowania z bliska gdyż minimalna odległość fotografowania (MOD - ang. Minimum Object Distance) wynosi jedynie 15 cm (11), a maksymalny współczynnik powiększenia wynosi 1:2 (przy 18 mm). Dla 300 mm jest to 99 cm (1:4), a wartości pośrednie wskazane są w tabeli zamieszczonej obok (12).

 
Dystorsja

Tamron 18–300 mm to uniwersalny zoom standardowy przystosowany do współpracy z matrycami APS-C. Krotność obiektywu wynosząca 16,(6) × sprawia, że obiektyw ten możemy swobodnie zaliczyć do grona superzoomów, a jak wiemy konstrukcje tego typu są zazwyczaj niezwykle skomplikowane pod kątem optycznym, mają ciekawe rozwiązania technologiczne i unikalną wydajność optyczną. Tak też jest i w tym przypadku. Przeważnie przy obiektywach z szerokim kątem widzenia występuje dystorsja beczkowata. W przypadku testowanego Tamrona jednak tak nie jest. Przy ogniskowej 18 mm występuje zniekształcenie o charakterystyce poduszkowatej i jest ono minimalne - na poziomie jedynie 1,8%. Zwiększając ogniskową dystorsja zanika i przy ogniskowych 50 mm, 100 mm i 300 mm wynosi 0%. Dlatego też nie zamieszczamy obok wykresu dystorsji, gdyż po prostu jej nie ma, albo raczej nie jest mierzalna i wynik pomiaru jest mniejszy od błędu pomiarowego. Brawa dla Tamrona za skuteczne rozwiązanie problemu dystorsji w obiektywie.

Za dystorsję przyznajemy 4,6 punktu.

Winietowanie

Winietowanie na zdjęciach Winietowanie na zdjęciach z Tamrona przy f/3,5 jest dość zauważalne niezależnie od użytej ogniskowej. Największe jest przy szerokim kącie. Tam rogi ciemniejsze są w stosunku do środka kadru o 3 EV. Przymknięcie przysłony o 3 EV (do f/8) powoduje praktyczny zanik winietowania. Przy ogniskowych 50, 100 mm rogi w stosunku do środka kadru ciemniejsze są o 3 EV, a przy 300 mm o 2 i 2/3 EV.

Za winietowanie przyznajemy 4 punkty.