W tym trybie aparat wykorzystuje dane z serii sześciu zdjęć do stworzenia jednego obrazu o niskim poziomie szumów, dzięki czemu efektywny poziom szumów podczas fotografowania obiektów statycznych, jak architektura czy martwa natura, jest znacznie niższy. Według naszych pomiarów, kształtuje się on na poziomie ok. 2 EV, tzn. w tym trybie poziom szumów dla ISO 12 800 odpowiada poziomowi ISO 3200 bez zastosowania tego trybu.
W porównaniu z dotychczasowymi modelami a, dalszemu ulepszeniu poddano również funkcję automatyki HDR: dane z serii trzech zdjęć różniących się naświetleniem są automatycznie łączone w jeden obraz, odznaczający się większą ilością szczegółów w światłach i cieniach. Efekty działania funkcji są dość przyzwoite (patrz zdjęcia str. 52). Za możliwości fotograficzne przyznajemy 6 punktów.

Matryca APS-C w A55 w połączeniu z najnowszym obiektywem Zeissa to dobry zestaw do rozmycia tła

 
Dynamika

Pomiary dynamiki przetwornika A55 wykonywaliśmy w redakcyjnym studiu z wykorzystaniem tablicy GretagMacbeth, przy temperaturze otoczenia 23°C. Do oświetlenia użyliśmy pilotujących żarówek halogenowych 2 lamp studyjnych Bowens Esprit Gemini 400 z softboksami elfo o wymiarze 50×90 cm. Parametry ekspozycji dobrane zostały według wskazań urządzeń pomiarowych Minolta Auto Meter IV F i Minolta Colormeter III F. Aparat ustawiony został na statywie Manfrotto z dodatkowo włączoną stabilizacją matrycy aparatu. Balans bieli podczas testu ustawiany był ręcznie w Kelwinach.  Podczas pomiarów temperatura barwowa wynosiła 2680 K, a w aparacie ustawiona była na 2700 K. Testowe zdjęcia wykonywane były przy najniższej nominalnej czułości tego modelu, czyli ISO 100. Tak jak w przypadku innych modeli, do oceny użyliśmy plików JPEG o najwyższej jakości, czyli o najmniejszej kompresji. Przy analizie plików RAW wyniki mogłyby mieć trochę inne wartości. Otrzymane wyniki zestawione zostały na wykresie.

Kolejny raz okazało się, że 10 kl./s działa skutecznie. W tym przypadku udało się uchwycić wystrzał ze strzelby.

Model ten testowaliśmy z kitowym zoomem Sony AF 18–55 mm. Testowany model wyposażony jest w redukcję szumów dla wysokich ekwiwalentów czułości i dla długich czasów naświetleń. Podczas testów pierwsza z nich była włączona w pozycji słaba (brak możliwości wyłączenia), a druga wyłączona. Przestrzeń barw rejestrowanych przez aparat była ustawiona w pozycji Standard. Tak jak i inne zaawansowane modele Sony, A55 wyposażony jest w funkcję D-R, „pozwalającą” polepszyć właściwości rejestrowanej dynamiki.

Dynamika a55 jest bardzo dobra, zakres jej jest porównywalny z a550 i większy niż EOS-a 550D. Najlepsze efekty uzyskaliśmy przy załączeniu funkcji DR5.

Rozpiętość rejestrowanej dynamiki w nowym modelu Alfy podczas testu osiągnęła 6 i 2/3 EV. Jest to bardzo dobry wynik, porównywalny z wynikami np. A550. Rozpiętość taką osiągaliśmy we wszystkich próbach testowych (D-R off, D-R Auto, D-R +5). Wynik z wyłączoną funkcją D-R, i z załączoną w pozycji Auto, były bardzo zbliżone. Natomiast załączenie funkcji D-R w pozycji +5, dało taką samą rozpiętość zakresu dynamiki, ale zupełnie inną charakterystykę. Tu linia wykresu jest bardziej pozioma w środkowym, czyli najbardziej nas interesującym zakresie. Dzięki czemu w zakresie +/– 2 EV obraz jest bardzo dobry. A przy właściwym naświetleniu znacznie poprawia się widoczność szczegółów, zarówno w cieniach, jak i światłach. Za dynamikę nowy model lustrzanki Sony otrzymuje od nas mocne 5,5 punktu.

Przy każdym włączeniu aparatu matryca A55 drga, strzepując zanieczyszczenia z filtra dolnoprzepustowego. Ciekawe, jak czyści się lustro i jak jego zanieczyszczenia wpływają na ustawienie ostrości.