FOCUS STACKING
Nikon D850 jest pierwsza w historii lustrzanką cyfrową z trybem focus stacking, który umożliwia rejestrowanie zdjęć o dużej głębi ostrości, które łączone są w procesie post produkcji. Natomiast Nikon Z 7 jest pierwszym aparatem pełnoklatkowym, który oprócz funkcji jak wyżej umożliwia na ekranie podgląd finalnego efektu jej działania. Podgląd widoczny jest w czerni i bieli i możemy go wykorzystywać do orientacyjnego obejrzenia połączonego obrazu. Działa to intuicyjnie i efektywnie.

Pliki RAW (NEF) i JPEG
Rejestrowane pliki zdjęciowe są dość duże. Największy JPEG, najmniej skompresowany plik, ma 23,7 MB i rozdzielczość 8256×5504 pikseli, co umożliwia wykonanie zdjęcia mającego wymiar 46,6×69,9 cm dla 300 dpi. Nikon Z 7, podobnie jak Nikon D850, umożliwia nam fotografowanie w formacie RAW czyli nikonowskim NEF o dużej, średniej lub małej wielkości zdjęć o odpowiednio 3 rozdzielczościach: 45,4 mln pikseli (duże), 25,6 mln pikseli (średnie) lub 11,4 mln pikseli (małe). W Nikonie Z 7 pliki RAW mogą być rejestrowane z głębią kolorów 12 lub 14-bitową. Mogą to być pliki nieskompresowane jak też skompresowane stratnie lub bezstratnie. Nieskompresowany plik RAW ma ok. 67 MB.
Za możliwości fotograficzne przyznajemy 5,9 pkt.

Wizjer elektroniczny

W Nikonie Z 7 zastosowano wizjer elektroniczny typu OLED o rozdzielczości około 3,69 mln punktów (to 4× większa rozdzielczość niż VGA), który pokrywa kadr w 100% w pionie i w poziomie. Ma on aż 0,8-krotne powiększenie oraz 37-stopniowy kąt oglądania po przekątnej. Pomiędzy naszymi oczyma, a matrycą ekranu umieszczono specjalny układ optyczny [9], który umożliwia wygodne wyświetlanie wyraźnych podglądów porównywalnych do tych oferowanych przez wizjery optyczne.

Faktycznie już nawet przedprodukcyjne modele, które mogliśmy oglądać na dzień przed oficjalną premierą miały wizjer o bardzo wysokiej jakości obrazu. Wizjer sprawiał wrażenie nieco wyraźniejszego od tego zastosowanego w Sony A7 III. Finalne modele potwierdziły jedynie tę zależność. Wizjer ten minimalizuje wszelkie aberracje i nie powinien męczyć oczu, nawet podczas długich sesji fotograficznych. Niestety, tak jak w każdym innym wizjerze elektronicznym możemy i tutaj sporadycznie zaobserwować delikatne „mrowienie”, kaszkę aberracji chromatycznej na ekranie przy fotografowaniu w ciemnych pomieszczeniach. Przy fotografowaniu skomplikowanych drobnych detali sporadycznie mogą się pojawić w wizjerze różne artefakty tj. mora.

Okular został pokryty powłoką fluorową, która wydajnie chroni przed zabrudzeniami.

Na ekranie wizjera elektronicznego można wyświetlić menu [10], które umożliwia szybki dostęp do rozmaitych ustawień fotografowania, w tym czułości ISO, trybu pola AF i ustawień Picture Control.

Punkt oczny wynosi 21 mm (–1 dioptria; od centralnego punktu soczewki okularu wizjera), a korekcję dioptryczną możemy wprowadzić w zakresie od –4 do +2 dpt (korekcja odbywa się w prosty sposób za pomocą wysuwanego pokrętła z prawej strony wizjera i co ważne raz wybrane wartości przypadkowo nie zmieniają się). Obok wizjera umieszczono czujnik zbliżenia oka, który odpowiada za automatyczne przełączanie między wyświetlaniem obrazu na ekranie z tyłu aparatu i w wizjerze. Wizjer EVF oceniamy bardzo wysoko na 5,85 punktu. Nadal naszym ulubionym rozwiązaniem pozostaje ekran hybrydowy, optyczno-elektroniczny stosowany m.in. w aparatach Fujifilm X-Pro2.

Jedna z ulic w Kolonii. Zdjęcie wykonano z wykorzystaniem uchylnego ekranu.