Olympus E-P5 to następca modelu E-P3. Dziwna numeracja, której wśród producentów sprzętu fotograficznego nie poddaje się tylko Nikon (np. modele F4, D4), jest spowodowana strachem Japończyków przed cyfrą 4. Z dalekim wschodem aparat ma jeszcze jeden związek – jest produkowany w Chinach.

Estetyka i wygląd zewnętrzny

Wyglądem nowy Olympus E-P5 nie odstaje od innych przedstawicieli serii PEN. Korpus wykonano ze stopu metali. Sprawia solidne wrażenie. Detale E-P5 nawiązują do modelu PEN F sprzed 50 lat. Testowany aparat występuje w białej, srebrno-czarnej oraz czarnej wersji kolorystycznej. Warto zauważyć, że wiele obiektywów Olympusa występuje zarówno w białej, jak i czarnej wersji kolorystycznej. Dlatego niezależnie od tego, na jaki kolor korpusu się zdecydujemy, może wyglądać on spójnie z obiektywem. Za estetykę i jakość wykonania przyznajemy, podobnie jak modelowi E-P3, 6 punktów.

Ergonomia i Intuicyjność obsługi

Do obsługi tego ­aparatu trzeba się ­przyzwyczaić. Użytkownicy lustrzanek z pewnością będą mieli kilka zastrzeżeń do intuicyjności obsługi. Nie poprawia jej jakość tłumaczenia menu. Występują w nim np. dwie sąsiadujące pozycje: „Red. Szumu” i „Filtr Szum”. Pierwsza z nich odpowiada za redukcję szumów przy długich czasach naświetlania, druga – za stopień redukcji szumów niezależnie od długości czasu naświetlania. Bardzo trudno się tego domyślić przy pierwszym spotkaniu z aparatem. Na szczęście dzięki przyciskowi „Info” możemy rozszyfrować niezrozumiałe pozycje w menu.
Pod względem ergonomii Olympusowi należy się duży plus za ogromną ilość parametrów, które możemy dostosować do własnych potrzeb. W menu ustawiamy krok zmiany ISO (1/3 lub 1 EV) i niezależnie od niego krok zmiany liczby przysłony i czasu naświetlania (1/3, 1/2 lub 1 EV). Możemy korygować działanie wbudowanej poziomnicy, pomiaru światła i balansu bieli (w dwóch osiach). Do każdego EXIF-a możemy dodać informację o prawach autorskich zdjęcia ze swoim imieniem i nazwiskiem. Na korpusie znajdują się dwa pokrętła, których działanie także dostosowujemy do własnych potrzeb, oraz programowalny przycisk Fn (E). W przeciwieństwie do E-P3, w E-P5 możemy przypisać do niego również zmianę ISO. Pewną niedogodność stanowi umieszczenie gniazda kart pamięci w spodniej części korpusu, w tej samej komorze co akumulator. Utrudnia to wymianę kart, kiedy używamy statywu lub monopodu. Na szczęście komora baterii jest na tyle odsunięta, że przy małej płytce statywowej można wyjąć kartę nie odkręcając płytki.

Szkoda, że gwint statywowy nie znajduje się w płaszczyźnie przechodzącej przez oś optyczną obiektywu, ale dzięki temu odsunięto go od komory akumulatora i karty pamięci, które możemy wymieniać, gdy aparat przymocowany jest do statywu.

W niektórych aparatach, kiedy są wyłączone, wystarczy przycisnąć przez kilka sekund przycisk podglądu zdjęć, żeby przejść do galerii. PEN E-P5 jest pozbawiony tej funkcji – musimy go najpierw włączyć przełącznikiem w górnej części korpusu. Trudno jednak uznać ten brak za wadę.
Niewielkie wymiary (122×69×37 mm) korpusu można uznać zarówno za zaletę, jak i wadę. Umożliwiają one wygodne podróżowanie z aparatem, jednak trudno o komfort uchwytu lustrzanki. Z kolei masa korpusu, ze względu na wysoką jakość materiałów, nie należy już do najmniejszych – 420 g z akumulatorem to troszkę więcej od Canona EOS 100D (407 g).
Za intuicyjność obsługi przyznajemy 5 punktów. Za ergonomię – 5,5 punktu.