Canon EOS 500D; parametry ekspozycji: ob. Canon EF-S 18-55 mm; f/3,5-5,6 IS; 1/100 s; ISO  100; f/6,4f=18 mm

Zaprezentowany po raz pierwszy 25 marca model EOS 500D to ewolucyjny następca lustrzanki EOS 450D. Pełny opis lustrzanki opublikowaliśmy w wydaniu FK 4/2009 [kliknij], dlatego przypomnijmy tylko, że zasadnicze różnice między tymi modelami to w 500D większa rozdzielczość matrycy, zdecydowanie poszerzony zakres dostępnych wartości ekwiwalentów czułości ISO, większa rozdzielczość ekranu LCD, oraz po raz pierwszy zastosowana w amatorskiej lustrzance możliwość rejestracji filmów w formacie Full HD.

Korpus, praktycznie nie różniący się od EOS-a D450, pokryty został nowym lakierem, który można łatwo przypadkiem zarysować, np. zegarkiem. Na szczęście ślady są niegroźne i łatwo je usunąć.

Estetyka, ergonomia i intuicyjność obsługi

Korpus nowego EOS-a praktycznie nie różni się od poprzedników. Niewielki i bardzo zgrabny, EOS 500D wydaje się lepiej wykonany od swoich poprzedników. Zazwyczaj uderzała „plastikowość” obudowy i nie zawsze precyzyjne spasowanie elementów. Tym razem mamy do czynienia z zaskakująco zwartą i solidną konstrukcją.

 Tylny panel zdominował 3-calowy ekran LCD o dużej­ rozdzielczości (920 tys. punktów). Przyciski są dobrze rozmieszczone i czytelnie oznaczone.

Wykonany z dobrej jakości tworzyw sztucznych, jest jednocześnie bardzo lekki (480 g bez akumulatora i karty – dla porównania Nikon D5000 waży 570 g). Generalnie jedyne, co można zarzucić „500” pod względem konstrukcyjnym, to  podobnie jak w Nikonie 5000D zbyt mały uchwyt. Ładnie profilowany, pokryty gumowaniem imitującym skórę, jest nadal zdecydowanie zbyt płytki. Nawet niewielka dłoń nie układa się na nim zbyt dobrze. Aparat nie będzie się ślizgał, ale korzystając z „długich” obiektywów możemy czuć się niepewnie. Układ przycisków również pozostał w zasadzie niezmieniony. Nowością jest umieszczony po prawej stronie obiektywu przycisk kontroli głębi ostrości. Do tej pory była to funkcja zarezerwowana dla korpusów bardziej zaawansowanych. ­Naszym zdaniem potwierdza to tylko tezę o dużych ambicjach i nadziejach, jakie Canon wiąże z tym modelem. Analizując sterowanie aparatem, trzeba zaznaczyć, że nadal mamy szybki dostęp do większości podstawowych ustawień.

Umieszczone obok siebie przycisk ISO, pokrętło sterowania i spust migawki umożliwiają szybką zmianę wartości ISO bez konieczności odrywania oka od wizjera.

Umieszczenie obok siebie spustu migawki, pokrętła sterowania i przycisku ISO to bardzo wygodne rozwiązanie. Taki układ umożliwia sprawną zmianę czułości, korzystając tylko z jednego palca i bez konieczności odrywania aparatu od oka (wartość ISO wyświetlana jest również w wizjerze). Wygodna będzie też możliwość przypisania różnych funkcji (jakość obrazu, korekcja błysku, menu, ekran wł./wył.) do przycisku SET.

Podstawowe parametry ekspozycji można kontrolować za pomocą szybkiego menu na ekranie aparatu

Generalnie, przyciski i przełączniki są dopracowane i dobrze oznaczone, a pokrętła stawiają przyjemny opór. Ukłonem w stronę użytkownika będą też wyświetlane na ekranie wskazówki dotyczące nowych trybów, np. nie oznaczone w żaden inny sposób ustawianie ostrości podczas filmowania, ukryte pod przyciskiem blokady ekspozycji (instrukcja pojawia się po uruchomieniu tego trybu).

Komunikat podpowiada, jak ustawiać ostrość w trybie filmowania.

Wbudowany na stałe, 3-calowy ekran LCD (920 tys. punktów), ze względu na niewielkie wymiary korpusu, podobnie jak u poprzednika umieszczony został skrajnie z lewej strony. Użytkownik będzie musiał pogodzić się z wiecznie „wypalcowaną” powierzchnią pokrywającej go powłoki – wyraźnie brakuje miejsca na uchwyt, potrzebny gdy chcemy trzymać korpus w obu dłoniach. Na plus zaliczyć można za to czujnik wyłączający ekran LCD, gdy zbliżymy oko do wizjera (którego, niestety, zabrakło w Nikonie D5000). Za estetykę i intuicyjność obsługi przyznajemy po 5,5 punktu, a za ergonomię tylko 5.

1 2 3 4 5 6 7 » ostatnia »