Obydwoma aparatami możemy bez stresu rejestrować zdjęcia w mroźne dni, bez obaw o ich uszkodzenie. Tu korzystaliśmy z Nikona AW 100. 

W przypadku omawiania odporności mechanicznej trzeba zauważyć, że Olympus, jako jedyny producent tej grupy aparatów, stosuje metalową zasłonkę obiektywu. Z jednej strony może to grozić dostaniem się do jej prowadnicy ziarenka piasku, ale z drugiej strony dzięki takiemu rozwiązaniu mamy większą pewność, że gdy aparat uderzy obiektywem w podłoże (np. o wystający kamień), to nic mu się nie stanie. Tego niestety nie można powiedzieć o Nikonie i dlatego też za odporność mechaniczną TG-820 otrzymuje 6 punktów, a Nikon AW100 5,75 punktu.

Obydwoma aparatami możemy bez stresu rejestrować zdjęcia w mroźne dni, bez obaw o ich uszkodzenie.
Par. eksp. Nikon AW100; 1/1250 s;ISO 125; f/3,9; f=28 mm

Możliwości fotograficzne

Możliwości fotograficzne obydwu aparatów są bardzo podobne. Główne różnice między nimi wynikają z zastosowania matryc o różnej rozdzielczości. Nikon stosuje 16 mln matrycę typu BSI CMOS, a Olympus 12 milionową. Dzięki mniejszej rozdzielczości matrycy Olympusa wyposażono w wyższą od Nikona czułość (do ISO 6400). Olympus ma nieco szerszy zakres stosowanych czasów otwarcia migawki (do 1/2000 s), ale ma za to nieco ciemniejszy obiektyw (patrz tabela w porównywarcze >>>). Kompakty wyposażono w 5-krotne zoomy optyczne o zakresie ogniskowych 28–140 mm.

Obydwa aparaty dysponują takim samym zakresem ogniskowych: 28–140 mm.

Oba mają stabilizację obrazu. Nikon stosuje stabilizację optyczną, a Olympus matrycy. Jednak uśredniając „skłonność” do fotografowania obydwu modeli w tej grupie produktowej należy im przyznać równo po 5 punktów.

Ekrany

Testowane aparaty wyposażono w duże ekrany LCD o przekątnej 3" i rozdzielczości 460 tys. punktów (Nikon) oraz 1 030 tys. punktów u Olympusa. Obraz na ekranie Olympusa wydaje się nieco bardziej klarowny. Szczególnie w bardzo silnych warunkach oświetleniowych, ale nie są to bardzo duże różnice. Olympus otrzymuje za ekran LCD 5,5 punktu a Nikon 5.

Odwzorowanie barwne

Przetestowaliśmy sprawność testowanych kompaktów w warunkach studyjnych. Sprawdziliśmy odwzorowanie barwne (czyli sprawność ustawień balansu bieli) oraz zaszumienie rejestrowanego obrazu.
Testy wykonaliśmy przy oświetleniu testowej tablicy X-rite wbudowaną w aparat lampą błyskową (dającą barwę światło ok. 5600 K) oraz przy zewnętrznym oświetleniu żarowym o temperaturze 3000 K.

Balans bieli jak na tej klasy kompakty działa dobrze. W przypadku ustawień definiowanych dla światła żarowego Olympus lepiej pracuje  przy niższej temperaturza barwowej (2700 K) niż Nikon (3000 K).

Automatyczny balans bieli przy świetle błyskowym w obu modelach sprawdził się znakomicie. Również ustawienie dla światła słonecznego Olympusa dało takie same wyniki, gdy w Nikonie dało efekt zaniebieszczenia. Nikon ma również ustawienie WB dla fotografowania z błyskiem, które dało poprawny efekt, ale nie tak dobry jak przy ustawieniu AWB.

Przy oświetleniu żarowym o temperaturze barwowej 3000 K w Nikonie znakomicie sprawdził się dedykowany balans bieli dla takiego światła, a przy automatycznym balansie otrzymaliśmy widoczny żółto-magentowy zafarb.

W Olympusie balans automatyczny również miał widoczny choć delikatniejszy zafarb, a dedykowany dla światła żarowego miał niebieską dominantę, czyli najprawdopodobiej jest przewidziany dla niższych temperatur barwowych – bardziej zbliżonych do światła żarówek. Z powyższego względu sprawdziliśmy jak zadziała on przy temperaturze 2700 K. I to był strzał w dziesiątkę – było super. Powyższe wyniki należy przyjąć jako bardzo dobre dla tej klasy kompaktów i przyznać im po 4,75 punktów w kategorii odwzorowania barwnego.