Przygotowania

Do fotografii makro powinniśmy podchodzić na spokojnie. Nasz humor i samopoczucie odzwierciedla się w zaangażowaniu do zdjęć. Zmęczeni i senni często zrobimy kadry bez polotu. Przed wyjazdem należy odpocząć. Dobrym pomysłem jest sporządzenie listy sprzętu jaki mamy ze sobą zabrać. Ułatwi to organizację, aby rano niczego nie zapomnieć. Przykra jest też sytuacja gdy po 15 minutach zdjęć w terenie rozładuje się akumulator, więc przygotowując się do pleneru trzeba koniecznie go naładować. Co ważne rano jest zimno i będą one szybciej się rozładowywać. Dodatkowo można wziąć zapasowy akumulatorek, gdyż nie wiadomo co może nas spotkać. Warto mieć dwie płytki i śruby statywowe, ponieważ łatwo je zgubić, a ciężko znaleźć w gęstej trawie.
W terenie będąc już na miejscu również nie warto się spieszyć. Pamiętajmy że owady są mistrzami kamuflażu i trzeba mocno wytężać wzrok, zwłaszcza że przed świtem światła jest naprawdę mało. Jak już pisałem ranne warunki są idealne. Rzadkie powietrze po nocy i lekkie pastelowe kolory. Miękkie światło jakie występuje jest marzeniem każdego fotografa pracującego w świetle sztucznym.

Technika

Starajmy się fotografować na każdym wyjeździe coś innego, gdyż nie warto czwartego pleneru z rzędu poświęcać na fotografowanie muchy czy bielinka. Patrzmy uważnie, a na pewno znajdziemy coś ciekawego. Starajmy się pokazać owady w swoim naturalnym środowisku. Tak jak je widzimy. Na liściach, kwiatach, kawałkach drzewa, których faktura bywa inspirująca. Warto pomyśleć w jakim ułożeniu chcielibyśmy zobaczyć danego owada. W Internecie są miliony zdjęć ważek z profilu lub przodu, może warto pokazać je w innej perspektywie lub np. podczas posiłku? Kadry powinny być przemyślane, a nie przypadkowe. Skoro mamy już zdjęcie ważki w całości, pomyślmy o zbliżeniu. Można pokazać samą głowę z pięknymi fasetkami, lub skupić uwagę na detalu, np. wspaniałej mapie na skrzydle owada.

fot. Sebastian Janicki

Nie bójmy się używać dużych przysłon i długich czasów naświetlania. Na tym między innymi polega światło zastane. Stosujmy przycisk podglądu głębi ostrości aby ocenić czy nasze tło jest odpowiednio rozmyte. Po wykonaniu zdjęcia obejrzyjmy w przybliżeniu oczy modela – czy są ostre   , oraz histogram. Graficzny wykres pozwoli nam ocenić ekspozycję zdjęcia oraz czy nie jest ono niedoświetlone (histogram przesunięty w lewo), bądź przepalone (przesunięty w prawo). 

Każdy histogram pokazuje rozkład punktów o różnej jasności – od zupełnie czarnych z lewej strony, po zupełnie białe, wypalone piksele na prawym końcu wykresu. Wysokość każdego z 256 słupków oznacza liczbę pikseli w danym odcieniu znajdujących się na zdjęciu (matrycy). Na wykresie w dużym uproszczeniu przedstawiono od lewej strony: cienie, tony średnie i światła.

fot. Sebastian Janicki

Tak mniej więcej to wyglada, jeśli zdjęcie jest poprawnie naświetlone.
Pamiętajmy, że zdjęcie powinno być naświetlone idealnie. Większość ingerencji w post-produkcji psuje jakość. Jeśli decydujemy się na poprawki – musza być one delikatne.
Nie przesadzajmy także z kolorami i kontrastem, wygląda to nienaturalnie i psuje efekt.

fot. Sebastian Janicki. Kolejne ujęcie świtezianki. Tym razem czysto portretowe. Przysłona f/6,3 „pozwoliła” uzyskać ostre oczy, a przy tym dodała plastyki zdjęciu. Mamy wrażenie, że ważka dosłownie wyłania się z rannego rozmytego środowiska. Są to bardzo ciekawe owady. Starajmy się wiec pokazać ich wyjątkowość.

Nauczmy się kadrować, zostawiając więcej miejsca przed obiektem niż za, tak aby miał gdzie patrzeć. Nie ucinajmy czułków, roślin oraz ich listków i starajmy się aby nasze kadry były przejrzyste. Bałagan w tle jest niewskazany. Umownie jest to kwestia gustu, ale uważam że w makrofotografii eksponujemy modela, a nie tło.

fot. Sebastian Janicki. Rusałka pawik to bardzo popularny polski motyl. Ten kadr został wykonany dość późno, więc jest to prawdziwy weteran. Nie polecamy makro z tej perspektywy, jednak czasem możemy uzyskać zdjęcia, które ­docenili by entomolodzy  tworzący atlasy.