Numery te odpowiadają liczbom określającym minimalną wartość transferu danych danej karty – czyli parametru oznaczającego jak szybko można odczytywać lub zapisywać dane na danym nośniku. Wiadomo, im szybszy nośnik, tym szybciej i więcej danych można zapisać w jednostce czasu. Pozostaje odpowiedzieć sobie, jaka wartość tego parametru, to jest szybko, albo lepiej: jaka wartość będzie oznaczała, że nie jest to zbyt wolno dla naszych potrzeb. Znaczenie numeracji klas jest jednak bardzo proste i logiczne w interpretacji, bowiem numer klasy odpowiada minimalnej wartości transferu danych przy zapisie ciągłym podanym w MB/s. Czyli np. karta z oznaczeniem Class 10 może zapisywać nieprzerwanie 10 MB danych w każdej sekundzie. Z kolei karta Class 2 – zaledwie 2 MB w każdej sekundzie. Jest to szczególnie istotne w przypadku, gdy zapisywane są pliki wideo lub duże pliki zdjęciowe. Zastosowanie karty o zbyt małej przepustowości może powodować spowolnienie zapisu i dłuższe oczekiwanie na wykonanie kolejnego zdjęcia, a w przypadku filmów np. utratę płynności, czy nawet przerwanie zapisu. Założenia mówią, że do zapisu filmów w rozdzielczości standardowej, tj. mniej więcej do 640×480 pikseli, lub niższej (format wideo Standard Definition – niestety, często tutaj również używany jest skrót SD, nie mający nic wspólnego ze  skrótem SD pochodzącym od SecureDigital) wystarczy karta Class 2. Do zapisu w standardach HD i FullHD należy użyć kart szybszych, teoretycznie co najmniej Class 4. Sprawa doboru klasy nie jednak tak trywialna, bowiem wymogi dotyczące transferu danych są określane nie tylko rozdzielczością filmu, ale także m.in. stopniem kompresji. Im niższa kompresja wideo (i wyższa jakośc filmu), tym dane muszą być szybciej zapisywane i odczytywane. Praktycznie rzecz biorąc można stosować tutaj prostą zasadę – im wyższa klasa, tym lepiej, bez względu na to, co będziemy na tej karcie zapisywać (my Czytelnikom zalecamy oczywiście korzystać z kart klasy 10). Takie uproszczenie jest uzasadnione również ekonomicznie, bowiem ceny kart SD (SecureDigital) w zależności od klasy różnią się stosunkowo niewiele.

Na koniec mała ciekawostka. Oznaczenie klasy karty zastąpiło występujące niegdyś oznaczenie krotności. Np. karty z oznaczeniem klasy 10 odpowiadają krotności zapisu 66x, czyli co najmniej 10 MB/s. To dobre rozwiązanie, parametr szybkości podany w MB/s jest zdecydowanie łatwiejszy w interpretacji, niż oznaczenie wartości mnożnika, który był atrakcyjniejszy przede wszystkim marketingowo.

U jak UHS

Stosunkowo niedawno na kartach pamięci zaczęto stosować jeszcze jedno dodatkowe oznaczenia – stylizowaną literkę „U” [9] z numerem oraz rzymską numerację „I” lub „II”. Są to karty nowego standardu oznaczanego jako UHS Bus (Ultra High Speed – ang. ultra wysoka prędkość). Występują one w rozmiarach wyłącznie standardowej karty SD i miniaturowej microSD. Nie ma to natomiast związku z oznaczeniem klasy (Class).

W standardzie UHS wyróżnia się dwa rodzaje kart – z szyną UHS-I [10] oraz UHS-II [11]. Szyna UHS-I ma taką samą konfigurację złącz, jak „normalne” karty standardu SD. Karty UHS-II mają aż 17 styków w dwóch rzędach, co jest wymagane dla zapewnienia określonych w tym standardzie bardzo wysokich szybkości niezakłóconego transferu (aż do 312 MB/s włącznie). Są one oczywiście kompatybilne ze sobą. Karty UHS-II można stosować w każdym urządzeniu z dziewięciostykowym gniazdem, jednak pamietając że nie wykorzysta się wtedy pełni ich możliwości. Z reguły można także stosować karty dziewięciostykowe UHS-I w urządzeniach wyposażonych w gniazdo z 17 stykami, pamiętając oczywiście o obniżonej wydajności zapisu w takim przypadku.

fot. K. Patrycy

Karty UHS dzielą się także pod względem wydajności zapisu, o czym świadczy zamieszczony wewnątrz literki numer (obecnie 1 lub 3). Karty U-1 umożliwiają zapis minimum 10 MB/s, a karty U-3 – 30 MB/s.
W tym przypadku karta z symbolem U-1 i szyną UHS-I jest absolutnie wystarczająca do praktycznie wszystkich współczesnych zastosowań fotograficznych. Jednak jeśli rozważamy użytkowanie karty do  celu zapisu wideo w wysokiej rozdzielczości, musimy rozważyć prawidłowy dobór karty pamięci do tego celu przeznaczanej. Przyjmuje się, że do zapisu w standardzie FullHD (nawet do 1080p / 60 kl./s) wystarcza karta U-1 i szyna UHS-1. Dla filmów realizowanych w standardach wyższych, czyli co najmniej 4K lub 8K, konieczne będzie użycie karty U-3 z szyną UHS-II. Jednakże zanim dokonamy wyboru karty, zawsze najpierw należy upewnić się jakie są wymagania posiadanego przez nas sprzętu. Bowiem sprawa się zaczyna gmatwać, gdy wymagać będziemy zapisu z minimalną, lub co gorsza – z brakiem kompresji strumienia danych. Ale to temat na  zupełnie inną publikację.