W celu zapewnienia większej pojemności pamięci niż 2 GB, konieczna jest zmiana sposobu zapisu danych. Karty SDHC [5] (HC – High Capacity, ang. wysoka pojemność) korzystają z 32-bitowego systemu FAT32, który również znany jest użytkownikom komputerów PC. Dzięki temu największą pojemność kart SDHC zwiększono do 32 GB, a największy rozmiar pliku, który można na takiej karcie zapisać to 4 GB (teoretycznie).

Przykład oznaczania kart pamięci z rodziny SecureDigital (SD) zamieszczone na kartach pamięci firmy Lexar. [A] – prędkość transferu podawana w MB/s, z jaką karta powinna poprawnie zapisywać strumień danych, [B] – rodzaj formatu danych (SD, SDHC lub SDXC), który musi spełniać urządzenie korzystające z danego nośnika, [C] – rodzaj złącza UHS-I (jednorzędowe, dziewięciostykowe) lub UHS-II (dwurzędowe, 17-stykowe), karty UHS-II wymagają odpowiedniego gniazda, by umożliwić wykorzystanie ich potencjału, [D] – pojemność pamięci podawana współcześnie wyłącznie w gigabajtach GB (starsze karty także w megabajtach MB), [E] – oznaczenie klasy prędkości (Class), [F] – klasa prędkości wg UHS – U-1 lub U-3, [G] – oznaczenie krotności – czyli przelicznika prędkości transferu.

Kolejnym rozwinięciem są karty SDXC [6] (XC – eXtended Capacity, ang. rozszerzona pojemność), korzystające z najnowszego 64-bitowego systemu exFAT. Na tych kartach można zapisać pliki o maksymalnym rozmiarze ok. 1 miliona TB (oczywiście również tylko teoretycznie), a maksymalna pojemność takich kart to 2 TB (terabajty).
Formaty te są ze sobą kompatybilne tylko w jedną stronę, zatem każdy starszy format można stosować w urządzeniu zgodnym z wersją nowszą, ale nie ma możliwości stosowania kart nowszego rodzaju w urządzeniach zgodnych ze  starszym formatem. Zatem kartę SD, jak wspomniano, można użyć wszędzie, praktycznie nie trzeba się martwić o zgodność z jakimkolwiek urządzeniem. Z kolei karty SDHC wymagają urządzeń „potrafiących” obsługiwać formaty SDHC (co najmniej) lub SDXC, a karty SDXC przeznaczone są tylko dla urządzeń obsługujących format SDXC [7].

Ta różnorodność rodzi oczywiście kłopoty, bowiem nierzadko zdarza się, że  niektóre karty nie spełniające wymagań danego sprzętu w żaden sposób „nie chcą” spełniać naszych zamiarów – po prostu odmawiają współpracy – albo w ogóle nie udaje się takiej karty obsłużyć, a jeśli już jest ona jakkolwiek widziana przez urządzenie, to niemożliwe jest przeprowadzenie jakiejkolwiek operacji (odczytu, zapisu ani formatowania). Niestety, jedyną możliwością przekonania się, z jakim standardem plików może pracować dany sprzęt, jest odwołanie się do danych producenta (instrukcji, danych technicznych itp.), zapamiętanie go i ewentualnie stosowanie się do wynikających z tego wymagań co do stosowanych w nim kart pamięci.

Class (room)

Kolejnym oznaczeniem, które spotkamy wśród różnych kart pamięci standardu SD (różnych rozmiarów i standardów zapisu danych), jest przynależność do  klasy (class – ang. klasa). Użytkownicy znajdą tutaj cztery rodzaje, różniące się numerem klasy. I tak są to klasy 2, 4, 6 i 10, którym odpowiadają oznaczenia [8].

Klasa (Class) karty pamięci świadczy o tym, jak szybko można zapisywać na niej dane bez utraty informacji. Jest odpowiednikiem krotności.